Rechov Mea Sjearim, de smalle hoofdstraat
Winkel in Mea Sjearim
Straat in Mea Sjearim
Mea Sjearim
(
Hebreeuws
: ??? ?????, letterlijk honderd poorten) is een van de oudste wijken van
Jeruzalem
.
Het werd vanaf ongeveer 1870 gebouwd door
chassidische joden
die tot dan toe in de
Oude Stad
woonden. Daar was echter te weinig plaats, en dus kocht men een stuk land ten noordwesten van de stad. Dit land, een moerasgebied, werd bewerkt tot grond om een nieuwe wijk te bouwen: Mea Sjearim.
De wijk staat nu bekend als de meest chassidische wijk ter wereld, en is de thuisbasis van verschillende chassidische bewegingen, zoals
Toldos Aharon
. Ook de controversiele beweging
Neturei Karta
is er gevestigd.
De meest invloedrijke overkoepelende organisatie is de
Edah HaChareidis
, waarin alle in Mea Sjearim gevestigde bewegingen verenigd zijn.
De volgende chareidisch-joodse groeperingen hebben hun hoofdkwartier in Mea Sjearim:
Mea Sjearim is een wijk met een eigen cultuur. Voor mannen speelt het leven zich af rond de
sjoel
, de
synagoge
. Daar komen zij iedere ochtend, middag en avond (zie
Joods gebed
) en besteden er minstens anderhalf uur per dag. Veel mannen leren en werken gecombineerd halve dagen. Gezinnen hebben veel kinderen, soms wel tien, en de meeste gezinnen zijn vrij arm. Een centrale plaats is de
Ein Yaakov
markt (Hebreeuws
shuk
), waar ook het
shtieblach
is. Een shtieblach is een gebouw met een verzameling kleine ruimtes die als synagoge worden gebruikt door zich continu vormende groepjes mannen. Wanneer zich ergens tien mannen (
minyan
) verzameld hebben, het aantal dat nodig is voor een openbare gebedsdienst, begint er een nieuwe dienst. Een voorganger (en eventueel
Thora
-lezer) wordt willekeurig gekozen uit de aanwezigen.
Mea Sjearim is een beroemde wijk en trekt veel toeristen, een verschijnsel waar de meeste bewoners niet erg blij mee zijn. Er gelden echter strikte regels voor toeristisch bezoek. Deze regels worden onder andere op grote borden aan de ingangen van de wijk aan bezoekers duidelijk gemaakt:
- Groepen toeristen hebben geen toegang.
- Vrouwen moeten een lange rok dragen, die tot de enkels komt, dichte schoenen (of sandalen met sokken), en iets dat de schouders, armen en ellebogen bedekt en tot de nek sluit.
- Mannen dienen beschaafde kleding te dragen.
- Tijdens
sjabbat
is het verboden welke vorm van elektronische apparatuur dan ook te gebruiken (zoals mobiele telefoons of een mp3-speler).
- Het dragen van
christelijke
of
zionistische
symbolen (zoals een ketting met kruisje of een Israel-shirt) wordt sterk afgeraden.
- Het maken van foto's van bewoners wordt niet op prijs gesteld.
Wie deze regels negeert, loopt het risico op minder beleefde wijze aangesproken te worden.
De reden voor het bestaan van deze regels is dat de bewoners van deze wijk in - de voor hen heilige stad -
Jeruzalem
zijn komen wonen om er een heilig leven te leiden. Zij willen hun stad om deze redenen "Heilig" houden en hebben daarbij geen behoefte aan
seculiere
"vervuiling" van hun "heilige wijk".
De staat Israel wordt door veel wijkbewoners gezien als de ultieme vertegenwoordiger van het secularisme in Jeruzalem en het "
Heilige Land
", en
zionisme
- met name seculier maar tevens
religieus zionisme
- wordt mede daarom niet op prijs gesteld.
Zie ook:
Vayoel Moshe