De
Liodolfingen
(
Liudolfingers
), meestal
Ottonen
genoemd,
[1]
waren een
Saksisch
hertogelijk geslacht en een Duitse koningsdynastie, die het
Duitse Rijk
meer dan een eeuw regeerde (
919
-
1024
). De stamvader van het adellijk geslacht was graaf
Liudolf
(†866). Vanwege hun afkomst spreekt men ook wel van het Saksische huis.
De benaming
Ottonen
verwijst naar de keizers
Otto I
,
Otto II
en
Otto III
. Zij legden de basis van een machtig Duits keizerrijk, waarvoor de aanzet werd gegeven met koning
Koenraad I
. Die wees
Hendrik de Vogelaar
, de
hertog van Saksen
, als zijn opvolger aan.
Hendrik de Vogelaar was de zoon van hertog
Otto I van Saksen
en kleinzoon van Liudolf. In
919
werd hij tot
Duits koning
verkozen. Een van zijn belangrijkste opdrachten was de verdediging van het rijk tegen de herhaaldelijk binnenvallende
Magyaren
. Hij versloeg hen in 933 en onderwierp in hetzelfde jaar ook de
Elbeslaven
en de
Bohemen
, waardoor het rijk intern gestabiliseerd werd. Een van zijn betrachtingen was de rijkseenheid. In
929
overtuigde hij daartoe de rijksgroten om zijn tweede zoon
Otto
tot troonopvolger te verkiezen. De andere zonen volgden op in het hertogdom Saksen.
Met Otto I werd in 936 een der belangrijkste persoonlijkheden uit de dynastie tot
koning van Duitsland
gekozen. In
955
wist Otto de
Magyaren
in de
slag op het Lechveld
een vernietigende nederlaag toe te brengen. Daarmee maakte hij definitief een einde aan de bedreigingen aan zijn zuidoostelijke grens. In 962 werd Otto I door
paus Johannes XII
tot keizer gekroond. Met zijn regeerperiode begint ook de zogenaamde
Ottoonse renaissance
.
Zijn zoon Otto II huwde met de
Byzantijnse
prinses
Theophanu
, waarbij de schitterende
huwelijksoorkonde van keizerin Theophanu
werd uitgevaardigd.
In
973
werd Otto II tot Duits koning en keizer gekroond. Toen Otto II in
983
stierf, was zijn zoon Otto III nog minderjarig, waarna de keizerin
regentes
werd. Otto III stierf echter jong en liet geen erfgenamen na. Het koningschap ging over op zijn neef
Hendrik II
, zodat er toch nog een Liudolfinger Duits koning en keizer werd.
Hendrik II stierf in
1024
zonder mannelijke erfgenamen, waardoor de Ottoonse dynastie uitstierf en de kroon op de
Salische dynastie
overging.
Regeringsmacht in Duitsland en het Heilige Roomse Rijk
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
Hoewel
Hendrik de Vogelaar
, hertog van
Saksen
, nooit keizer werd, is het verdedigbaar om hem als grondlegger van de Ottoonse keizerlijke dynastie te zien. Zijn verkiezing tot
Duitse koning
maakte het voor zijn zoon,
Otto de Grote
mogelijk de keizerskroon op zich te nemen. Naar het voorbeeld van Otto I werd het merendeel van de Duitse koningen ook tot keizer van de
Heilige Roomse Rijk
gekroond. Onder het bewind van de Ottoonse vorsten ging het koninkrijk van de Oostelijke
Franken
geleidelijk aan over in
Duitsland
; een keerpunt vormde de vereniging van de zes hertogdommen van
Lotharingen
,
Saksen
,
Franken
,
Zwaben
,
Thuringen
en
Beieren
tot een rijk. Ook de vereniging van Duitsland met het Heilige Roomse Rijk, een gebeurtenis die tot 1806 van grote invloed zou zijn op de
Duitse geschiedenis
, kreeg in
962
haar beslag met de kroning van
keizer Otto I de Grote
in Rome. De gedroomde restauratie van het
Romeinse Rijk
mislukte echter reeds vijftig jaar later, met de dood van Otto III in
1002
.
Na het uitsterven van de Ottoonse dynastie met de dood van Hendrik II in 1024 ging de kroon over op de
Salische dynastie
.
Liutgarde
, een dochter van keizer Otto I, was getrouwd met de Salische hertog
Koenraad de Rode
van Lotharingen. Zijn achterkleinzoon was
keizer Koenraad II
.
Ottoonse koningen en keizers:
Enkele andere bekende leden van de Liudolfingische of Ottoonse dynastie:
- Liudolf
, graaf van Saksen, overleden 864/866
- De heilige
Altfrid
(bisschop van Hildesheim), overleden 874
- Brun van Saksen
, overleden 880
- Otto I van Saksen
, hertog van Saksen, overleden 912
- Gerberga van Saksen
, overleden 954
- Hendrik I van Beieren
, overleden 955
- Liudolf van Zwaben
, overleden 957
- Hedwig van Saksen
, overleden 965
- Adelheid (heilige)
, vrouw van
keizer Otto I
, overleden 999
- Bruno I
, aartsbisschop van Keulen en hertog van Lotharingen, overleden 965
- Willem (aartsbisschop van Mainz)
, overleden 968
- Mathilde van Quedlinburg
, overleden 999
- Theophanu
, vrouw van
Keizer Otto II
, overleden 991
- Adelheid I (abdis van Quedlinburg)
, overleden 1044
- Otto van Zwaben en Beieren
, overleden 982
- Mathilde II van Essen
, overleden 1011
- Hendrik II van Beieren (hertog)
, de twistzieke, overleden 995
- Bruno van Augsburg
overleden 1029
- Sophia van Gandersheim
, dochter van Otto II en abdis van zowel de
Abdij van Gandersheim
als het
Sticht Essen
, overleden 1039
- Referenties
- ↑
Google vindt meer dan 170.000 referenties naar Ottonen en 1300 naar Liudolfingen.