Latinisering
of
verlatijnsing
is het in een
Latijnse
vorm omzetten van een
naam
, woord of uitdrukking.
Toen het Latijn als
lingua franca
voor wetenschappelijke werken fungeerde, werden vaak de namen gelatiniseerd van auteurs die in het Latijn schreven. Het lag toen voor de hand de auteursnaam aan te passen aan die taal. Dit werd vooral de gewoonte in de vijftiende en zestiende eeuw, binnen de internationale wereld van humanisten en wetenschappers. Het aannemen van een gelatiniseerde naam was enerzijds een teken dat men nu behoorde tot de
respublica litteraria
(Republiek der letteren; d.i. de humanistische elite), maar anderzijds vaak ook een handige manier om zijn nederige afkomst te verbergen (die vaak was af te leiden uit iemands doopnaam).
[1]
Een ander motief, vooral dan in latere eeuwen, was de wens om meer indruk te maken.
De latinisering kon gebaseerd zijn op de oorspronkelijke vorm van de naam, waaraan een Latijnse uitgang werd toegevoegd, bijvoorbeeld
Jansenius
voor
Jansen
, terwijl ook klinkers konden veranderen. In andere gevallen werd de naam van de geboortestad of -streek verlatijnst, bijvoorbeeld
Aretinus
voor
d'Arezzo
,
Novomagius
voor
van Nijmegen
enzovoort. Verder is het mogelijk dat de naam vertaald wordt, zie hieronder.
Soms werd een Latijnse naam weer 'ontlatijnst'. Bijvoorbeeld toen
Carl Linnaeus
in de adelstand werd verheven, veranderde hij zijn naam in
Carl von Linne
met het Duitse voorvoegsel
von
dat ook in andere Zweedse adellijke namen voorkomt.
Zoals hierboven al aangegeven, kan de latinisering de vorm aannemen van een letterlijke vertaling. Dan is van vormbehoud uiteraard geen sprake meer.
Latinisering kont vanouds voor bij namen die oorspronkelijk Grieks, Hebreeuws, Arabisch of iets anders zijn. Vaak wordt daarbij de letter
c
gebruikt, wat vaak resulteert in een andere uitspraak. De Griekse uitgang -os verandert in -us.
- Petrus (Petros)
- Pilatus (Pilatos)
- Icarus (Ikaros)
- Creta (Krete) (de spelling met een
c
is in het Nederlands verouderd)
- Macedonie (Makedonia)
De Nederlandse woorden oceaan en narcis komen, via de Latijnse vormen Oceanus en Narcissus, van de Griekse namen Okeanos en Narkissos.
Het artikel
Omzetting van taalvormen
geeft een overzicht van dit en verwante verschijnselen.
- ↑
E. Bernstein
, Group Identity Development of German Humanist, in
J.V. Mehl
(ed.),
In laudem Caroli: Renaissance and Reformation studies for Charles G. Nauert
, Kirksville, 1998, p.
55.