KSC Lokeren
was een
Belgische
voetbalclub
uit
Lokeren
. De fusieclub speelde in het
Daknamstadion
in
Lokeren
. De clubkleuren waren wit-zwart-geel en de club droeg
stamnummer
282. Sporting Lokeren maakte vooral furore in de zeven seizoenen van midden jaren '70 tot 1982 toen de club zes maal in de top vijf eindigde met driemaal een vierde plaats en een keer
vice-kampioen
als beste resultaat. Dit leverde de club toen vier keer
UEFA-cup
voetbal op met enkele historische hoogtepunten zoals de nipte uitschakeling tegen
FC Barcelona
in 1976 en de (verloren) kwartfinale tegen
AZ'67
in 1981.
Na een zware terugval in de jaren '90 kende de club na 2010 een korte revival met twee zeges in de
Beker van Belgie
, in 2012 en 2014, en drie play-off-1-plaatsen. Lokeren speelde tot seizoen 2018-2019 in de Belgische
Eerste Klasse
. Op 20 april 2020 werd de club failliet verklaard.
[1]
Twee dagen erna ging Sporting Lokeren op in een samenwerkingsverband (vzw) met
KSV Temse
onder de naam
KSC Lokeren-Temse
.
[2]
De
Koninklijke Sporting Club Lokeren
(
KSC Lokeren
) ontstond tijdens de Lokerse gemeenteraad van 22 juni 1970 door een fusie tussen twee Lokerse voetbalclubs, met name het ambitieuze maar financieel noodlijdende, van oorsprong
katholieke
Standaard FC Lokeren
(met
stamnummer
1783) dat toen in geel-zwarte kleuren in Eerste Provinciale speelde, en het eveneens armlastige,
liberaalgezinde
Racing Club Lokeren
(met stamnummer 282) dat in zwart-witte uitrusting speelde in Bevordering. Het stadsbestuur, onder impuls van burgemeester Robert De Noos en stadssecretaris Albert Vermaere, kocht de voetbalterreinen aan de Lokerhoutstraat (de thuisbasis van Racing Lokeren) en de parochie
Kopkapel
(van Standaard Lokeren) en deden dienst als jeugdterreinen van de nieuwe club. De fusie kende bij de samensmeltende clubs echter ook tegenstanders. Zij verenigden zich in datzelfde jaar in een nieuwe club,
Lokerse SV
(Lokerse Sportvereniging), dat zich bij de voetbalbond aansloot met stamnummer 7445 en tot de ontbinding in 1997 (bij de aanleg van het Industrieterrein E17/3) uitkwam in de provinciale reeksen.
De fusieclub, opgericht als
vzw
, behield het stamnummer van Racing Club Lokeren, speelde in de samengevoegde kleuren wit-zwart-geel wat de club de bijnaam de “tricolores” opleverde. Sporting kreeg haar nieuwe thuishaven in het kleine maar moderne, (neutrale) stedelijke
Daknamstadion
aan de Daknamstraat waar eerder naast amateurvoetbal (enkel voor brandweer en politie) ook nog
windhondenrennen
en atletiekwedstrijden hadden plaatsgevonden. Het nieuwe
logo
, een voetbal op een rooster (een verwijzing naar het stedelijk
wapen van Lokeren
) omringd door een
lauwerkrans
van gestileerde eikenbladeren (de eik als symbool voor kracht, onverzettelijkheid, moed), werd ontworpen door Marcel Raemdonck, designer in de textieldrukkerij "Ars et Labor" van Adhemar Goeters. Goeters, oud-voorzitter van Racing Lokeren en stuwende kracht achter de fusie, werd de eerste voorzitter van de nieuwe fusieclub (tot 1976).
Sporting Lokeren kon meteen rekenen op de gulle financiele steun van enkele lokale
zelfstandigen
zoals Fiel Laureys, aannemer Gaston Keppens en
KMO
's van
industrielen
zoals Adhemar Goeters en vooral de vermogende
plasticfabrikant
('Cobelplast') en
mecenas
bij uitstek Etienne Rogiers
[3]
die allen in de Raad van bestuur zetelden. Door een intelligent transferbeleid maakte de fusieclub dan ook snel een steile opmars. Reeds in het eerste seizoen 1970/71, won de club, getraind door gewezen international Francois De Bruyne, zijn reeks in Bevordering en promoveerde. Het seizoen erop herhaalde de club, onder impuls van tweevoudig
Gouden Schoen
laureaat en speler-trainer
Jef Jurion
, dit resultaat en promoveerde naar Tweede Klasse. Na twee seizoenen werd KSC Lokeren daar derde in 1973/74. Naast Jurion kon Sporting toen ook al rekenen op de ervaring en het talent van andere 'grote namen' uit die tijd zoals de
A-internationals
Wilfried Puis
(ex-Anderlecht) en vedette op zijn retour
Fernand Goyvaerts
(ex-
FC Barcelona
en
Real Madrid
).
[4]
Ook
Aime Antheunis
, de latere succescoach van onder meer
KRC Genk
en Anderlecht, was een vaste waarde in het elftal in Tweede. Dankzij een uitbreiding van de
Eerste Klasse
van 16 naar 20 teams, mocht Lokeren (na 2-1 winst tegen
AS Eupen
in de laatste competitiewedstrijd) promoveren en speelde zo in 1974 voor het eerst op het allerhoogste nationale niveau.
Onmiddellijk na de promotie startte de ambitieuze
promovendus
in het
seizoen 1974-75
met (semi-)
professionalisering
van management en spelerskern en een noodzakelijke kapitaalinjectie van de bestuursleden. Onder leiding van de nieuwe, van
Beerschot VAC
overgekomen manager
Alois Derycker
kwamen opnieuw een keur van zowel oudere, ervaren zoals
Johan De Vrindt
(oud-speler van o.a. Anderlecht en
PSV
) als jonge, talentrijke en toekomstige
Rode Duivels
(
Maurits De Schrijver
en
Rene Verheyen
) op Daknam terecht. Tijdens de transferperiode werden ook nog de op sportieve revanche beluste
Johnny Velkeneers
van
Club Brugge
en de flamboyante maar uitstekende
lijnkeeper
Bob Hoogenboom
van het Nederlandse
Ajax
aangeworven. Door deze aanzienlijke sportieve (maar dure) kwaliteitsversterking behaalde Sporting, onder het trainerschap van de eveneens nieuw aangetrokken gewezen
Tsjecho-Slowaakse topvoetballer
Ladislav Novak
, in zijn debuutseizoen in eerste klasse een verdienstelijke achtste plaats.
Dankzij het organisatietalent, de connecties en het scoutingwerk van o.m. Derycker en Fie Laureys, de financiele inbreng van Rogiers en de sportieve leiding van Novak kon KSC Lokeren zich vlot handhaven in Eerste Klasse en nestelde het zich al snel in de subtop.
Om ook de Europese aspiraties te kunnen waarmaken en de ploeg op een aantal posities gericht te versterken trok Lokeren voor het
seizoen 1975-1976
wederom een zorgvuldig geselecteerd gezelschap van talentrijke spelers aan. Naast een aantal erg beloftevolle jongeren zoals
Ronny Somers
en
Raymond Mommens
(uit de eigen jeugdopleiding) en de ervaren
Bob Dalving
werd ook de Poolse A-international en absolute topaanvaller
Wlodzimierz Lubanski
aangeworven. Sporting kon de klasserijke centrumspits, opnieuw fit na een twee jaren durende revalidatie ten gevolge van een zware
meniscusblessure
, voor een bescheiden bedrag aankopen omdat Lubanski omwille van zijn sportieve verdiensten voor zijn vaderland zeer uitzonderlijk de toestemming kreeg van het
communistische
regime in Polen voor een transfer naar het buitenland, op voorwaarde dat het niet naar een Europese topclub (zoals het geinteresseerde
Real Madrid
of AS Monaco) zou zijn. Door deze aanzienlijke kwaliteitsinjectie behaalde Sporting Lokeren met een vierde plaats in de eindstand voor het eerst in zijn bestaan een Europees ticket.
Nadat Sporting, in het tussenseizoen versterkt met Rode Duivel
Roger Henrotay
en met chemiereus
Dow Chemical
(met het blauwe ruitvormige logo) als nieuwe shirtsponsor, nog steeds o.l.v. trainer Novak in het seizoen
1976/77
in de eerste ronde het Luxemburgse
Red Boys Differdange
had geeliminieerd, strandde Sporting in de tweede ronde van de
UEFA Cup
tegen het roemrijke
FC Barcelona
van
Rinus Michels
met de Nederlandse voetballegendes
Johan Cruijff
en
Johan Neeskens
. Na een heroisch duel in een sfeervol, tot de nog gevuld Daknamstadion (18.000 toeschouwers) verloor Sporting Lokeren op 4 november 1976, na enkele dubieuze scheidsrechterlijke beslissingen, de cruciale terugwedstrijd met 2-1. KSC verloor eerder de heenmatch in
Nou Camp
met 2-0. In de competitie behaalde Sporting een zeer verdienstelijke vijfde plaats maar die gaf toen geen recht op Europees voetbal.
Ondanks de nagenoeg ongewijzigd gebleven (rijk gevulde) spelerskern ging KSC tijdens het
seizoen 1977-1978
compleet de mist in. De nieuwe trainer
Han Grijzenhout
kwam met zijn harde, strenge aanpak al snel in onmin met de spelersgroep die hem een "te brutale" houding verweten.
[5]
Grijzenhout werd nog laat in het seizoen ontslagen en opgevolgd door hulptrainer
Leon Nollet
maar die kon evenmin beletten dat Sporting op een zeer teleurstellende dertiende plaats eindigde. In de Belgische Beker wist KSC zich nog wel op een positieve manier te onderscheiden door op 26 februari '78 voor een vol huis, na een spektaculaire wedstrijd in de kwartfinale, topclub
Standard Luik
uit te schakelen. Dankzij twee doelpunten van zowel Lubanski als van een uitstekend debuterende, kersverse
Deens A-international
Preben Larsen
slaagde Sporting er in om een 0-3 achterstand nog om te buigen in een 5-3 voorsprong. Met de aankoop van de beloftevolle maar nukkige spits op overschot bij de reserven van
FC Keulen
haalde Sporting een Europese topspits in huis die als
rechtsbuiten
erg gewaardeerd werd om zijn snelheid en technisch vermogen. In de
Belgische beker
werd Lokeren in de halve finale uitgeschakeld door de rivalen van de
Wase
streekgenoot
KSK Beveren
.
In het
seizoen 1978-1979
bereikte Sporting, versterkt met de aanvallende middenvelder en toekomstig
IJslands international
Arnor Gudjohnsen
, onder het trainerschap van
Urbain Braems
een mooie vierde plaats maar dat leverde toen geen Europees voetbal op.
[6]
Het daaropvolgende
seizoen 1979/1980
eindigde KSC, in het tussenseizoen versterkt met onder meer international
Guy Dardenne
en geleid door trainer
Urbain Haesaert
, opnieuw de vierde plaats nadat het voor de jaarwisseling nog de officieuze titel van
herfstkampioen
had binnen gehaald. Na een uitstekende heenronde speelde Sporting na de winterstop, als gevolg van de (langdurige) blessures van sterkhouders Dalving en Lubanski en, volgens Sporting-getrouwen, benadeeld door een aantal dubieuze beslissingen van de arbitrage, een zeer zwakke terugronde.
Met een plejade van beloftevolle en gerenommeerde buitenlandse internationals zoals Arnor Gudjohnsen (1978-1979) en de zgn. "drie L'en", de Poolse centrumspits
Wlodzimierz
L
ubanski
(1975-1982), zijn landgenoot en
rechtsbuiten
Grzegorz
L
ato
(1980-1982) en het uiterst getalenteerde maar wispelturige "enfant terrible"
Preben
L
arsen
, behaalde de club, nog steeds getraind door Haesaert, in
1980/81
zijn beste resultaten. In de
UEFA Cup
schakelde Lokeren achtereenvolgens
Dinamo Moskou
,
Dundee United
en
Real Sociedad
uit, maar strandde in de kwartfinales tegen een sterk
AZ '67
(2-0-verlies uit, 1-0 zege thuis).
[7]
AZ '67 zou dat jaar voor het eerst in de clubgeschiedenis landskampioen worden in de Nederlandse
Eredivisie
, een finaleplaats in de UEFA Cup halen en de
KNVB-Beker
winnen. Ook in de
competitie speelde Lokeren sterk en werd
vicekampioen
, echter op ruime afstand van landskampioen
RSC Anderlecht
. Ook in de
Beker van Belgie
werden sterke prestaties neergezet. Lokeren bereikte de finale, maar die werd met 4-0 van Standard Luik verloren.
[8]
In het
seizoen 81/82
schakelde Lokeren in de
UEFA Cup
FC Nantes
en
Aris Saloniki
uit om in de derde rond te stranden tegen
1. FC Kaiserslautern
. In een competitie werd een vierde plaats behaald, slechts op 4 punten van kampioen
Standard Luik
. In de Belgische beker raakte men niet voorbij
SK Beveren
in de kwartfinale (uitgeschakeld na penalty's op 10 maart '82). Door het sportieve succes van Sporting in deze topjaren schopten een aantal Belgische spelers het tot gewaardeerde
Rode Duivel
zoals
Raymond Mommens
(
EK voetbal-finale
van 1980),
Maurits De Schrijver
en
Rene Verheyen
(resp. basisspeler en bankzitter op de openingswedstrijd van het
WK van 1982
). Eeuwige belofte
Eddy Snelders
speelde op 14 oktober 1981 (tegen Nederland) zijn enige wedstrijd voor de Belgische nationale ploeg.
Na het vertrek van de Poolse toppers Lato en Lubanski in 1982 trok Sporting ter vervanging de flamboyante maar beloftevolle Nederlandse international
Rene van der Gijp
aan. Ondanks de aanwezigheid van een nog aanzienlijk aantal Belgische en buitenlandse internationals zoals Larsen, Gudjohnsen, de in 1981 aangeworven
Tsjechoslowaak
Karol Dobia?
en de Deen
Kim Christofte
eindigde KSC, geleid door trainer
Robert Waseige
, het
seizoen 1982/1983
slechts op een ontgoochelende achtste plaats. Het zwaar geblesseerd uitvallen van sterkhouder De Schrijver in het bekerduel thuis tegen
RWDM
op 27 februari 1983 betekende voor de club echter een langdurige sportieve aderlating. De Lokerse linksachter diende toen na een gevaarlijke
tackle
van
Michel De Wolf
, overigens zijn
conculega
bij de Rode Duivels, met een meervoudige open beenbreuk van het veld te worden gevoerd en kon pas na meer dan twee jaar revalidatie opnieuw terugkeren op het hoogste niveau. Kon Sporting zich in datzelfde seizoen voor de eerste ronde van de UEFA-cup nog moeizaam kwalificeren ten koste van het bescheiden Poolse
Stal Mielec
dan moest het in de tweede ronde toch ruim zijn meerdere erkennen tegen de Portugese topclub
Benfica Lissabon
. Om zich te plaatsen voor de finale van de Belgische beker werd in mei 1983 nog de
Schotse international
James Bett
(die reeds in het seizoen 1979-1980 voor KSC uitkwam) opnieuw binnengehaald maar werd de club toch uitgeschakeld door SK Beveren.
Door een falend transferbeleid en verminderde budgettaire mogelijkheden werden de sportieve resultaten in de volgende seizoen steeds minder en Lokeren werd een grijze middenmoter. Na het vertrek van zijn klasrijke en op Daknam erg gewaardeerde titularissen Rene Verheyen en
Bob Dalving
, flirtte Sporting in het
seizoen 1983-1984
, hoewel op papier nog steeds ambitieus, na 25 wedstrijden zelfs even met de degradatie. KSC werd toen geleid door de nieuw aangeworven trainer
Dimitri Davidovic
, die bekend stond om zijn erg gedisciplineerde aanpak en die toch nog kon beschikken over heel wat (dure) vedetten in de kern zoals de van
West Ham United
overgekomen Rode Duivel
coryfee
en "Mister Europe"
Francois Van der Elst
. Davidovic leefde echter al snel in onmin met een aantal Sporting-
iconen
zoals
Preben Larsen
en
Bob Hoogenboom
die zijn stugge (autoritaire ?) aanpak niet konden waarderen. Sporting presteerde dat jaar zwaar onder de verwachtingen en beeindigde het seizoen op een tiende plaats. Het overlijden van voorzitter en voornaamste geldschieter Etienne Rogiers op 23 mei 1984 betekende daarenboven een zware financiele aderlating voor de club en het einde van een glorierijke periode. Rogiers werd opgevolgd door ondervoorzitter Gaston Keppens die noodgewongen de tering naar de nering moest zetten. De verkoop van topspits Larsen, die dankzij zijn uitmuntende prestaties met Denemarken op het
EK '84
een lucratieve transfer naar de Italiaanse middenmotor
Hellas Verona
kon afdwingen, leverde Sporting onverhoopt de riante som van 50 miljoen Bef (1,25 miljoen Euro) op, waardoor de club (voorlopig) niet meer in acute financiele nood verkeerde.
Het daaropvolgende seizoen 1984-1985 verliep voor Sporting Lokeren opnieuw dramatisch. Na een sportieve escalatie van opeenvolgende nederlagen door clanvorming, mislukte transfers en misnoegde, op een transfer beluste spelers, werd Davidovic op 4 februari 1985 ontslagen. Hij werd opgevolgd door jeugd- en hulptrainer
Aime Antheunis
die meteen twee opeenvolgende overwinningen behaalde. Ook het onverwacht overlijden op 18 juni van dat jaar van manager Alois Derycker, die in het verleden bekend stond om zijn neus voor talent en vele geslaagde transfers, was een zware sportieve klap voor Sporting.
Na een moeilijk overgangsseizoen 1985-1986 kende de club onder de sportieve leiding van trainer Aime Antheunis, met de doorbraak van een nieuwe generatie van talentrijke jongeren zoals de Lokerse broertjes
Didier
en
Dimitri M'Buyu
en de Limburgers
Patrick
en
Bruno Versavel
, een korte heropflakkering in het
seizoen 1986-1987
waarin het met een vierde plaats zelfs opnieuw Europees voetbal afdwong. Maar na een nieuwe uitverkoop van de beste spelers zoals
Stephen Keshi
,
Kari Ukkonen
en kersvers Rode Duivel Dimitri M'Buyu verliep het
seizoen 1987-1988
o.l.v. de nieuwe trainer, Feyenoord-icoon
Wim Jansen
, opnieuw barslecht en moest het strijden voor het behoud. Jansen werd na 21 speeldagen ontslagen en opgevolgd door zijn assistent en Sporting-legende Lubanski. In de UEFA-cup werd KSC al na een ronde uitgeschakeld tegen het bescheiden
Honved Boedapest
uit Hongarije.
Na zes zwakke seizoenen sinds 1988 eindigde KSC Lokeren in het seizoen 1992-1993 als voorlaatste in de competitie waardoor de club na 19 jaar Eerste Nationale opnieuw in Tweede Klasse terechtkwam. Reeds het eerste jaar dwong Lokeren een plaats in de eindronde af, maar een terugkeer naar Eerste Klasse kon nog niet afgedwongen worden. 1994/95 werd een slecht seizoen voor Lokeren. De club kende financiele problemen en eindigde op een dertiende plaats in de staart van de rangschikking.
Sportieve heropleving met nieuwe geldschieter (1994-2015)
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
Tsjechische connectie levert Belgisch topscorer
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
Na de overname van de club door bandenmagnaat
Roger Lambrecht
in 1994 pakte KSC Lokeren in 1996 dankzij enkele sportieve versterkingen op overtuigende manier de titel in Tweede Klasse en kon zo na drie seizoenen terugkeren naar Eerste. De club kon zich de komende seizoen in Eerste weer handhaven als middenmoter. Op aanraden van gewezen hulptrainer en Tsjechische connectie
Josef Vacenovsky
kwamen in 1996 en 1997 vier Tsjechische spelers op Daknam terecht. Een van hen is de boomlange (2m02) spits
Jan Koller
, de aanvankelijk houterige spits op overschot bij
Sparta Praag
, die zich na een maandenlange aanpassingsperiode en intensieve trainingssessies op techniek en soepelheid ontpopte tot een trefzekere aanvaller. Nadat hij in 1999
Belgisch topscorer
werd, vertrok Koller voor een recordbedrag van 120 miljoen Belgische frank (3 miljoen euro) - de duurste uitgaande transfer van Lokeren - naar
RSC Anderlecht
. De zeer lucratieve transfer - Koller werd destijds gratis aangeworven - zorgde ervoor dat voorzitter Lambrecht een deel van zijn eerder gedane investeringen in de club kon recuperen.
In juli 1998 werd
Sint-Niklase Sportkring
een satellietploeg van Sporting Lokeren. Kort daarna, in juni 2000, fuseerden beide teams tot
Koninklijke Sporting Lokeren Sint-Niklaas Waasland
, met het stamnummer en de kleuren van Lokeren. Geleid door trainer
Paul Put
behaalde de fusieclub een derde plaats in
2002/03
en dwong daardoor opnieuw Europees voetbal af in 2003. Daar ging men na de geslaagde kwalificatieronde tegen
Dinamo Tirana
er echter in de eerste ronde reeds uit tegen
Manchester City FC
. Put kon toen een beroep doen op het trio IJslandse internationals Arnar Gretarsson, Runar Kristinsson en
Arnar Vidarsson
. In 2003 werd Sporting Lokeren Sint-Niklaas Waasland hernoemd naar
Sporting Lokeren
. De club combineerde goede jaren met mindere jaren, maar bleef over het algemeen een stabiele eersteklasser.
In het seizoen 09/10 eindigde Lokeren maar net boven de degradatieplaatsen. De club investeerde zwaar in de daaropvolgende transferperiode en haalde onder andere
Benjamin De Ceulaer
,
Sepp De Roover
en
Koen Persoons
. Ook werd coach
Peter Maes
overgenomen van
KV Mechelen
. Na een moeilijke seizoensstart in het seizoen 2010/11 bemachtigde de club een vijfde plaats in de reguliere competitie en dwong zo deelname aan play-off 1 af.
Op 24 maart 2012 boekte Lokeren met winst in de
Beker van Belgie
het tot dan toe grootste succes in de clubgeschiedenis. Nadat
Eupen
,
Westerlo
,
AA Gent
en
Lierse
werden uitgeschakeld, bereikte Lokeren voor de tweede maal in zijn bestaan de finale van de Beker. Lokeren versloeg hierin
KV Kortrijk
met 1-0, ondanks de uitsluiting van
Benjamin De Ceulaer
na 20 minuten. In de 77ste minuut scoorde
Hamdi Harbaoui
het enige doelpunt. Ook in de competitie waren de resulaten goed. De club streed lang mee voor een plaats in play-off 1, maar eindigde op een achtste plaats.
Door deze bekerwinst kwalificeerde Lokeren zich na negen jaar opnieuw voor Europees voetbal, waarin het uitkwam tegen
FC Viktoria Pilsen
uit Tsjechie in de laatste voorronde van de
Europa League
. Lokeren won de thuismatch in het Koning Boudewijnstadion met 2-1 maar verloor in Tsjechie met 1-0. In de competitie dwong Lokeren dat seizoen terug een plaats in play-off 1 af, waar het uiteindelijk zesde eindigde.
In 2014 won Sporting Lokeren voor de tweede maal de
Beker van Belgie
. Het schakelde eerder
ASV Geel
,
Waasland-Beveren
,
Westerlo
en
KV Oostende
uit. Het versloeg
Zulte Waregem
met 1-0.
Alexander Scholz
scoorde het enige doelpunt in de 58ste minuut. Datzelfde seizoen speelde Lokeren een sterk seizoen in de competitie: het dwong opnieuw een plaats in play-off 1 af en strandde op een vijfde plaats. Toenmalig Lokeren speler
Hans Vanaken
was dat seizoen een van de uitblinkers en revelaties in de eerste klasse.
Hamdi Harbaoui
werd dit seizoen topschutter van de competitie met 22 doelpunten voor de club.
Lokeren speelde door deze bekerwinst opnieuw in de
Europa League
en schakelde in de laatste voorronde
Hull City
uit.
Het wist zich nadien niet te plaatsen voor de zestiende finales, hoewel het tien punten haalde in een groep met
Trabzonspor
,
Legia Warschau
en
Metalist Charkov
. In de competitie deed Lokeren opnieuw lange tijd mee voor een plaats in play-off 1, maar door mindere resultaten in de laatste 3 wedstrijden (1 gelijkspel en 2 nederlagen) strandde het op een achtste plaats.
In de jaren 2010-2015 was Lokeren een van de stabielste middenmoters in de eerste klasse, maar hierna volgde een keerpunt toen Peters Maes Lokeren verliet om trainer van RC Genk te worden.
Jaren 2015-2020: terugval, degradatie en teloorgang
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
Na het seizoen 15/16 en het vertrek van
Peter Maes
waren de resultaten weer iets minder. Naast de trainer waren er inmiddels heel wat belangrijke spelers van de club vertrokken, zoals
Nil De Pauw
,
Hans Vanaken
,
Laurens de Bock
en
Alexander Scholz
. Het was intussen duidelijk dat de resultaten behaald onder Peter Maes, namelijk goed meedraaien in de linkerkolom van de competitie, van de voorgaande seizoenen moeilijk te evenaren waren. De resterende 4 seizoenen in eerste klasse zou de club voornamelijk in de rechterkolom van het klassement eindigen. In seizoenen 2015/16 en 2017/18 eindigde de club met een kleine kloof van respectievelijk 5 en 4 punten boven de degradatieplaatsen. Uiteindelijk kon de club in het seizoen 2018/19 de degradatie niet ontlopen en eindigde afgetekend laatste. Na de degradatie kwam de club in financiele problemen en hield uiteindelijk op te bestaan in 2020. Heel wat trainers zouden deze jaren worden aangenomen en ontslagen.
Door de tegenvallende resultaten in het begin van het 2015/16 seizoen werd
Bob Peeters
na de gewonnen match van 24 oktober 2015 tegen
Westerlo
op straat gezet.
Georges Leekens
werd op 25 oktober de nieuwe coach en maakte hiermee zijn derde passage in Lokeren. Hij kreeg op het einde van het seizoen een contractverlenging na het behalen van de elfde plaats, maar kon in het daaropvolgende seizoen de lijn niet doortrekken. In oktober 2016 werd hij ontslagen wegens aanhoudend degradatiegevaar. Een week later werd oud-speler
Runar Kristinsson
aangesteld als hoofdcoach. Lokeren herleefde opnieuw en eindigde voor het tweede opeenvolgende seizoen op een elfde plaats.
Opnieuw was de heropleving van korte duur. In het seizoen 2017/2018 baarde vooral het povere spelniveau meteen zorgen, wat voorzitter Lambrecht ertoe bewoog Runar Kristinsson al na de tweede speeldag aan de deur te zetten. Als vervanger werd Peter Maes aangesteld, de trainer die Lokeren enkele jaren eerder naar de grootste successen uit de clubgeschiedenis had geloodst.
[9]
Hij werd tijdens het vorige seizoen ontslagen als trainer van KRC Genk, waar hij een kleine twee jaar aan de slag was.
[10]
Na een korte heropleving moest Sporting Lokeren tot de voorlaatste speeldag strijden om het behoud. Het eindigde uiteindelijk dertiende.
Ook het daaropvolgende seizoen bracht, ondanks een knappe finaleplaats in play-off 2 op het einde van het voorgaande seizoen, weinig beterschap. Sporting Lokeren startte de competitie met amper 6 punten uit 11 wedstrijden. Na meldingen dat ook de spelersgroep de trainer beu raakte, zette voorzitter
Roger Lambrecht
- ondertussen reeds 87 - ook
Peter Maes
aan de deur.
Trond Sollied
werd aangesteld als nieuwe trainer met als doelstelling het behoud te verzekeren. De goede resultaten bleven uit en in januari werd ook Trond Sollied ontslagen.
Glen De Boeck
nam tot het einde van het seizoen over. Op 3 maart 2019 kon Sporting Lokeren, met nog twee speeldagen te gaan, de degradatie niet meer ontlopen en zo verdween Sporting Lokeren na 23 jaar uit de hoogste voetbalklasse.
Eind juni volgde het nieuws dat voormalig spelersmakelaar Louis de Vries Sporting Lokeren had overgekocht van Roger Lambrecht. Hij werd meteen de nieuwe voorzitter.
[11]
Dat werd geen succes. In het eerste seizoen in 1B eindigde Sporting Lokeren op de laatste plaats en werd het sportief veroordeeld tot play-downs tegen KSV Roeselare.
Ook grote financiele problemen duiken op. Spelers worden niet betaald en besluiten bepaalde dagen niet meer te trainen. Ook zou er een schuldenpost van minstens vijf miljoen aanwezig zijn. Het faillissement loerde om de hoek
[12]
en Sporting Lokeren werd op 20 april 2020 bankroet verklaard.
[1]
Op 22 april 2020 werd bekend dat Sporting Lokeren zou gaan fuseren met
KSV Temse
. Eerdere fusieplannen met
KVV Zelzate
en
VW Hamme
strandden. Hierdoor gaat Temse op Daknam spelen onder de naam
KSC Lokeren-Temse
.
[13]
Zie
KSV Temse
voor de nieuwe fusieclub uit het jaar 2020.
- Belgisch vicekampioen
- tweede (1):
1980/81
- Beker van Belgie
- winnaar (2):
2012
,
2014
- finalist (1):
1981
- Belgische Supercup
- finalist (2):
2012, 2014
Brugse Metten
(vriendschappelijke voorbereidswedstrijd)
- winnaar (1):
1982
- Individuele trofeeen
- Twee spelers behaalden een trofee toen ze voor de club speelden:
- Topscorer
(2)
- 1999 (
Jan Koller
)
- 2014 (
Hamdi Harbaoui
)
- Trofee Raymond Goethals
(1)
- 2012 (
Peter Maes
)
- Guy Thys Award
(1)
- 2012 (
Peter Maes
)
- Trainer van het Jaar
(1)
- 2014 (
Peter Maes
)
KSC Lokeren Oost-Vlaanderen en voorganger KSC Lokeren speelt sinds 1976 in diverse Europese competities. Hieronder staan de competities en in welke seizoenen de club deelnam:
- 2012/13, 2014/15
- 1976/77, 1980/81, 1981/82, 1982/83, 1987/88, 2003/04
- 1999, 2001, 2002, 2005
- Midden jaren '70 voetbalde de Belgische schrijver
Herman Brusselmans
als
linksbuiten
bij de UEFA-junioren (min 18-jarigen) van Sporting Lokeren. Daar speelde hij onder jeugdtrainer
Leon Nollet
samen met latere profvoetballers
Raymond Mommens
,
Alex Querter
en
Marc Verbruggen
. De door Sporting van
Vigor Hamme
overgenomen jonge belofte was technisch sterk en dribbelvaardig maar had naar eigen zeggen een broertje dood aan "trainen en ploeteren in weer en wind op een kille moddervlakte".
[15]
- Laureys Peter, Baeke Filip, De Backer Bert, Combel Tim,
50 jaar Sporting Lokeren "Trouw aan onze kleuren"
, Willems Uitgevers, Noorderwijk, september 2020
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
a
b
De Spiegeleir, Yannick
, "
Sporting Lokeren failliet verklaard - rechtbank stelt curatoren aan
",
Het Laatste Nieuws
,
20 april 2020
.
- ↑
Lokeren fusioneert met KSV Temse
hln.be, 22 april 2020.
Gearchiveerd
op 27 mei 2020.
- ↑
Vloebergh, Wouter
, "
Kwarteeuw Cobelplast - Hoe een Lokerse onderneming groeide en bloeit
",
De Voorpost, 5 november 1982
. ? via Digitaal Krantenarchief Aalst.
- ↑
Verweirder, Luc
, "
Aime Anthuenis, bijna 50 jaar na debuut van Lokeren in eerste klasse: "Toen stond ik plots tegen Lubanski"
",
Het Laatste Nieuws
,
29 december 2023
.
- ↑
Exclusief interview met Alois De Rijcker
, De Voorpost, 2 november 1979, p. 32
- ↑
Sporting Lokeren, seizoen 1977-1978
- ↑
Stockmans, Matthias,
We wilden de europabeker winnen
, Knack.be, 16 september 2014
- ↑
Het dorp der mirakelen
, Redactie Sportmagazine, 25 februari 2020, Bijgewerkt: 5 juli 2022
.
Gearchiveerd op 23 juli 2023
- ↑
whb, jtp
,
Peter Maes gaat Lokeren opnieuw trainen, Kristinsson ligt al na twee speeldagen buiten
.
Het Nieuwsblad
. Geraadpleegd op
9 augustus 2017
.
- ↑
Peter Maes is ontslagen als coach van KRC Genk
.
sporza
. Gearchiveerd op
9 augustus 2017
. Geraadpleegd op
9 augustus 2017
.
- ↑
Nieuwe sportingvoorzitter Louis de Vries ontvouwt toekomstplannen nieuw sportmedisch centrum op site Daknamstadion
.
hln.be
. Geraadpleegd op
13 november 2020
.
- ↑
Lokeren-preses vindt geen oplossing: faillissement onafwendbaar
sporza.be, 20 april 2020.
Gearchiveerd
op 27 september 2020.
- ↑
Sporting Lokeren wordt na fusie met Temse KSC Lokeren-Temse
sporza.be, 22 april 2020.
Gearchiveerd
op 29 september 2020.
- ↑
Ex-makelaar Louis de Vries neemt Lokeren over
.
sporza.be
(
7 juni 2019
).
Gearchiveerd
op
9 juni 2019
. Geraadpleegd op
9 juni 2019
.
- ↑
Herman Brusselmans: "Ik verkoos boeken boven boslopen"
, Fan voetbalmagazine, Het Nieuwsblad, 17 december 2016, p. 30
|