Hilbrand Pier Anne Nawijn
(
Kampen
,
8 augustus
1948
) is een
Nederlands
voormalig
politicus
en
advocaat
. Voor de
Lijst Pim Fortuyn
(LPF) was hij in het
kabinet-Balkenende I
minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie
. Vervolgens zat hij voor de LPF in de
Tweede Kamer der Staten-Generaal
, tot hij zich op 22 juni 2005 afsplitste en als onafhankelijk Kamerlid verder ging. Aan de
Tweede Kamerverkiezingen van 2006
nam hij deel met de door hem zelf opgerichte
Partij voor Nederland
. Sinds 2006 is hij fractievoorzitter van de
Lijst Hilbrand Nawijn
in zijn woonplaats Zoetermeer.
Nawijn groeide onder meer op in
Staphorst
, waar zijn vader -
Pier Anne Nawijn
- van 1968 tot 1978
burgemeester
was. Na het behalen van het diploma
HBS-B
aan het Emelwerda College in
Emmeloord
studeerde Nawijn rechten (publiekrechtelijke richting) aan de
Rijksuniversiteit Groningen
(doctoraalexamen 1973). Hij was daarna tot 1996 werkzaam bij het
ministerie van Justitie
. Tot 1978 was hij juridisch medewerker bij de hoofdafdeling Staats- en Strafrecht, 1978-1980 hoofd afdeling Internationale rechtshulp. Hij was bij de Directie Vreemdelingenzaken tot 1984 hoofd van de afdeling Asielzaken en tot 1988 hoofd van de hoofdafdeling Toelating en Verblijf. In 1988 werd hij directeur van deze directie, die in 1994 werd omgevormd tot de
Immigratie- en Naturalisatiedienst
(IND). In 1996 werd Nawijn directeur bij
KPMG
Management Services te Den Haag. Aansluitend verrichtte hij als
organisatieadviseur
werkzaamheden bij Marezate BV te Hilversum en vanaf 1999 was hij als advocaat en stagiair werkzaam bij Hoens en Souren advocaten in Zoetermeer. Had een eigen advocatenkantoor, Nawijn advocaten in Zoetermeer, van 2002 tot 2010.
[1]
Hij richtte in 2001 het immigratie-adviescentrum IMAD BV op. Nawijn was in 2002 voor het
CDA
lid van de gemeenteraad van Zoetermeer. Hij was onder meer lid van de Raad van toezicht Stichting Jeugdzorg Zuid-Holland, secretaris en voorzitter van de Raad van toezicht van het Verpleeghuis VVR Zoetermeer en voorzitter van het Protestants Christelijk Instituut voor dove kinderen '
Effatha
' in Voorburg/Zoetermeer.
In het
eerste kabinet-Balkenende
trad Nawijn aan namens de
Lijst Pim Fortuyn
(LPF) als
minister voor Vreemdelingenzaken en Integratie
. Het was oud-CDA-lid
Joost Eerdmans
die hem belde in zijn advocatenkantoor. Binnen 24 uur was hij van CDA-raadslid veranderd in LPF-minister.
In een interview verklaarde hij het geweldig te vinden dat hij voor die post was gevraagd vanwege zijn deskundigheid.
"Klasse, dat je niet gevraagd wordt om politieke redenen maar om je expertise."
Hij wilde zich wel ervan verzekeren dat zijn eigen politieke vrienden van het CDA achter zijn overstap naar de LPF stonden. Hij sprak met de LPF-fractie, daarna met CDA-leider Balkenende.
"Die vond het geen probleem. Hij wilde graag een team van deskundigen en hij kon me goed gebruiken."
Dat hij de ene dag christendemocraat was en zich de volgende dag bekeerde tot een nieuwe stroming riep wel vraagtekens op. "Ik waai echt niet met alle winden mee", benadrukte hij. "De opvattingen van CDA en LPF liggen op mijn vakgebied niet zo ver uit elkaar. Ik was het ook volstrekt eens met de analyse van Pim Fortuyn. Geweldig! Ook zijn oplossingen waren goed, maar ze waren onvoldoende. Er is meer nodig."
[2]
Als minister zou hij aan de lopende band ideeen lanceren, "proefballonnen oplaten". Onder zijn ministerschap kwam de regeling tot stand voor het verlenen van de zogeheten "verblijfsvergunning schrijnend" op grond van een zogeheten
14-1-brief
. Deze benaming voor het aanvragen van een dergelijke verblijfsvergunning werd ontleend aan een toespraak van Nawijn op 14 januari 2003 tijdens een manifestatie van
VluchtelingenWerk Nederland
. Daar deed hij de toezegging gebruik te zullen maken van zijn ministeriele
discretionaire bevoegdheid
om "in zeer bijzondere gevallen" alsnog een verblijfsvergunning te verlenen aan personen aan wie eerder geen verblijfsvergunning was toegekend.
De bedoeling daarvan was het bieden van een vangnet voor zaken, die onvoldoende aanknopingspunten boden voor het verlenen van een verblijfsvergunning
asiel
of
regulier
maar waarbij dan een onthouden van een verblijfstitel naar het oordeel van de minister of staatssecretaris een
schrijnende situatie
zou opleveren, gezien het geheel van feiten en omstandigheden van de betreffende vreemdeling. Deze regeling zou later weer worden ingeperkt door zijn opvolgster
Rita Verdonk
.
Na de val van het kabinet-Balkenende I werd Nawijn door de LPF naar voren geschoven als kandidaat-
lijsttrekker
, maar na enkele aanvaringen met de
Tweede Kamer
, onder meer over zijn opmerkingen omtrent een eventuele herinvoering van de
doodstraf
, werd
Mat Herben
in zijn plaats gekozen. Nawijn stond voor de
Tweede Kamerverkiezingen van 2003
als
lijstduwer
op de 32e plaats op de lijst, maar dankzij
voorkeurstemmen
kwam hij alsnog in de Kamer.
In juni 2005 raakte Nawijn in opspraak omdat hij in het voormalig huis van wijlen
Pim Fortuyn
samen met de fractievoorzitter van het
Vlaams Belang
,
Filip Dewinter
, een
denktank
oprichtte. Deze stichting zou eerst genoemd worden naar
Willem van Oranje
. Echter, een paar mensen richtten na de aankondiging van Nawijn tot het kiezen van deze benaming snel de
Willem van Oranje Stichting
op, waardoor dit niet langer mogelijk was voor Nawijn en Dewinter. De
Rijksvoorlichtingsdienst
werd tevens door de oprichters in kennis gesteld, waarna deze Nawijn liet weten niet gelukkig te zijn met de naamkeuze. Na dit telefoontje besloten Nawijn en Dewinter de naam te kiezen van
Marnix van St Aldegonde
. Tegen deze naam maakte de
ChristenUnie
bezwaar, omdat een van de voorgangers van de partij, de
Reformatorische Politieke Federatie
, eerder een wetenschappelijk bureau met dezelfde naam had.
[3]
Binnen de LPF was men erg ontstemd. Zij vonden dat de LPF niet met het Vlaams Belang zou moeten worden geidentificeerd.
Op 22 juni 2005 trad Hilbrand Nawijn uit de Tweede Kamerfractie van de LPF en ging hij tijdelijk verder als
Groep Nawijn
.
Hilbrand Nawijn deed ook mee aan de
gemeenteraadsverkiezingen van 7 maart 2006
. Met zijn
Lijst Hilbrand Nawijn
deed hij mee aan de verkiezingen in
Zoetermeer
. Bij deze verkiezingen kwam de LHN met vijf zetels de raad binnen. Nawijn combineerde hierop zijn Kamerlidmaatschap met zijn lidmaatschap van de gemeenteraad van Zoetermeer.
In augustus 2006 verliet LPF-politicus
Gerard van As
de LPF, om zich aan te sluiten bij de
Groep Nawijn
. Dezelfde maand maakte Nawijn bekend dat hij onder de naam
Partij voor Nederland
wilde gaan meedoen aan de Tweede Kamerverkiezingen in november. Op 12 september maakt diezelfde Van As bekend niet langer voor de groep Nawijn in de Kamer te willen zitten. Bij de
Tweede Kamerverkiezingen in november 2006
behaalde de Partij voor Nederland slechts 5000 stemmen en geen enkele zetel. Daarop maakte Nawijn bekend uit de nationale politiek te stappen.
In maart 2007 nam Nawijn deel aan het
SBS6
-televisieprogramma
So You Wannabe a Popstar
. Nawijn bleek in dit programma de publiekslieveling te worden door zijn, door sommigen als lachwekkend aangemerkte, optredens. Vijf weken lang wist hij het publiek met zich mee te krijgen voordat hij de sing-off van
Viktor Brand
verloor. Nadat hij was weggestemd kreeg hij de mogelijkheid een single op te nemen. Dit werd
Hey Jumpen
. Hij zou tegelijkertijd een platencontract voor vijf jaar hebben getekend, maar vanwege het beperkte succes van zijn debuutsingle kreeg zijn zangcarriere geen vervolg. Hij zong nog wel in de documentaire
De Leugen
uit 2010.
Later keerde Nawijn terug naar de juridische wereld en trad hij in dienst van het Zoetermeerse advocatenkantoor Paardekooper. Daar houdt hij zich bezig met arbeidsrecht, bestuursrecht en strafzaken.
[4]
Bij de
gemeenteraadsverkiezingen van 2010
behield Nawijns lokale partij, de Lijst Hilbrand Nawijn, haar vijf zetels, en kwam ook in het
college van burgemeester en wethouders
van Zoetermeer. Bij de
verkiezingen van 2014
behaalde de LHN zes zetels.
Bij de
Provinciale Statenverkiezingen van maart 2015
was Nawijn lijsttrekker voor de partij
Nederland Lokaal
in Zuid-Holland. Deze partij streeft naar meer macht voor gemeenten ten opzichte van provincies.
[5]
Op 19 oktober 2018 werd Nawijn bij winkelcentrum Palenstein door
Omroep WNL
voor
Goedemorgen Nederland
geinterviewd over overlast door jongeren toen hij met verslaggever
Joost Karreman
werd belaagd door Antilliaanse jongeren.
Tijdens de campagne voor de Tweede Kamerverkiezingen van 2006 liet Nawijn zich positief uit over een soort van
federatie tussen Nederland en Vlaanderen
: "Nou, ik zie wel een soort federatie voor me. Maar daar moet de bevolking natuurlijk wel mee instemmen. Je zou er in de twee landen een referendum over kunnen houden." Ook gaf hij aan de plaatsing van
CIA-cellen
in Nederland te zullen steunen als daarom gevraagd zou worden.
[6]
[7]
Landelijk:
Plaatselijk:
Provinciaal:
- 2002 -
De visie van Nawijn
, uitg. Speakers Academy, 160 pagina's
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
Herinnert u zich deze nog? Wie: Hilbrand Nawijn
deVolkskrant, 5 mei 2012.
Gearchiveerd
op 27 januari 2022.
- ↑
Kustaw Bessems & Maaike van Houten
"We moeten ertegenaan"
, in dagblad Trouw, 28 augustus 2002, katern De Verdieping, pag. 13
- ↑
https://www.digibron.nl/search/detail/012dc444db6132edfe507005/cu-naar-rechter-om-naam-denktank-nawijn
- ↑
Nieuwe uitdaging
Advocatie.nl
, 27 februari 2008
- ↑
Zoetermeerder Hilbrand Nawijn lijsttrekker van Nederland Lokaal tijdens Provinciale Statenverkiezingen
, Omroep West, 3 februari 2015
- ↑
http://hirespdf.spitsnet.nl/2006-10-31/SPI20061031.pdf
[dode link]
- ↑
CIA-cellen mogen best in Nederland'
,
Sp!ts
, 31 oktober 2006
|