Fernand Goyvaerts
(
Mechelen
,
24 oktober
1938
?
Brugge
,
5 april
2004
) was een
Belgische
voetballer
. Hij speelde in Belgie voor onder meer
Club Brugge
,
Cercle Brugge
en
KSC Lokeren
. Hij is ook de enige Belg die ooit voor zowel
Real Madrid
als
FC Barcelona
voetbalde. In totaal kwam hij ook 8 keer in actie voor de
Belgische nationale ploeg
.
Fernand Goyvaerts debuteerde op 16-jarige leeftijd bij
Club Brugge
, dat toen nog in
tweede klasse
vertoefde. De jonge Mechelaar viel vooral op door zijn kleine gestalte en uitstekende techniek. De aanvaller groeide in geen tijd tot een vaste waarde bij blauw-zwart, met wie hij in 1959 de promotie naar
eerste klasse
afdwong. Ook in de hoogste afdeling toonde de toen 21-jarige Goyvaerts zijn talent, hij werd telkens topschutter van het team.
Op 24 september 1961 nam Club Brugge het op tegen co-leider
RSC Anderlecht
. Paars-wit won met 2-0 na twee goals van rechtsbuiten
Jean-Pierre Janssens
. Goyvaerts stak het verlies op de slechte tactiek van zijn coach, de Roemeen
Norberto Hofling
, die op zijn beurt Goyvaerts een gebrek aan inzet verweet. Op training gingen de twee met elkaar in de clinch, wat leidde tot een schorsing voor Goyvaerts. De balgoochelaar stond bekend als een
enfant terrible
en mocht van het clubbestuur andere oorden opzoeken.
Goyvaerts trok naar het buitenland en vond onderdak bij
FC Barcelona
, dat 5 miljoen BEF (zo'n €125.000) betaalde voor hem. De 23-jarige Belg werd er een ploegmaat van onder meer
Sandor Kocsis
en
Ramon Villaverde
en werkte er samen met trainers
Ladislao Kubala
en
Cesar
. In 1962 mocht hij aantreden in de finale van de
Jaarbeursstedenbeker
. Barcelona verloor in de finale van
Valencia
. Na verloop van tijd werd Goyvaerts, die in Spanje steevast Fernando genoemd werd, een publiekslieveling in Barcelona. In het seizoen 1964/65 werd hij uitgeroepen tot beste buitenlander in de
Primera Division
.
Nadien stapte de aanvaller over naar aartsrivaal
Real Madrid
, waar hij een ploegmaat werd van stervoetballers als
Ferenc Puskas
,
Francisco Gento
en
Jose Santamaria
. Maar in de Spaanse hoofdstad kwam hij door verscheidene blessures niet zo vaak aan spelen toe als in Catalonie. Goyvaerts bracht veel tijd door op de bank en besloot de club na twee seizoenen te verlaten.
Op 7 juli 1967 tekende Goyvaerts bij
Elche
, de club waar gewezen stervoetballer
Alfredo Di Stefano
zijn debuut als trainer maakte. Na teleurstellende resultaten werd Di Stefano in de loop van het seizoen vervangen door
Ferdinand Dau?ik
. In 1968 verhuisde de 30-jarige Goyvaerts naar Frankrijk. Hij sloot zich er aan bij vicekampioen
Nice
, maar degradeerde al in zijn eerste seizoen. De club wist echter al na een jaar terug te keren naar het hoogste niveau.
In 1971 haalde
Cercle Brugge
de ex-speler van Club Brugge terug naar Belgie. Goyvaerts slaagde erin om met de voetbalvereniging, die net gepromoveerd was, in eerste klasse te blijven. Na twee seizoenen Cercle voetbalde hij nog even voor
KSC Lokeren
, maar nadien zette hij een stap terug. Hij kwam nog uit voor
KWSC Lauwe
en
RRC Tournai
. Bij Lauwe was hij ook twee jaar trainer. Ook deed hij mee aan de
Minivoetbalshow
. Na zijn spelerscarriere werd hij voetbalmakelaar en was hij betrokken bij de transfers van
Daniel Amokachi
,
Jean-Pierre Papin
,
Richard Niederbacher
en
Włodek Luba?ski
naar Belgie.
Goyvaerts overleed in 2004 ten gevolge van een hersenbloeding.
Op 1 maart 1959 maakte Fernand Goyvaerts in een vriendschappelijk duel tegen
Frankrijk
zijn debuut voor de
nationale ploeg van Belgie
. Het was toenmalig selectieheer
Constant Vanden Stock
die hem voor het eerst opriep. Een maand later scoorde hij zijn eerste en enige interlandgoal. Belgie nam het op tegen
Nederland
. De stand werd door Goyvaerts' doelpunt 0-2, maar Oranje kwam uiteindelijk nog tot 2-2 terug. Na zijn vertrek naar Spanje kwam Goyvaerts niet meer in actie voor de nationale ploeg. Hij verzamelde in totaal 8 A-caps.
| Bronnen, noten en/of referenties
|