Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Felix Guattari
(
Villeneuve-les-Sablons
,
30 april
1930
?
Cour-Cheverny
,
29 augustus
1992
) was een
Frans
psychoanalyticus
,
sociaal filosoof
en
activist
. Guattari was in de jaren 50 leerling van de invloedrijke psychoanalyticus
Jacques Lacan
en werkte gedurende het grootste deel van zijn leven in de experimentele
psychiatrische
kliniek La Borde. Gedurende de jaren 60 begon hij echter de psychoanalytische methode van Lacan steeds meer als een orthodoxe religie te beschouwen.
[1]
In diezelfde tijd brak hij met de Franse Communistische Partij en raakte betrokken bij diverse radicale politieke, sociale, activistische en intellectuele groeperingen (waaronder de
Trotskistische
groep 'Voie Communiste' en de F.G.E.R.I. (Federation des groupes d’etudes et de recherches institutionnelles) en haar tijdschrift
Recherches
. Hij publiceerde diverse artikelen waarin hij zijn therapeutische/politieke/filosofische ideeen uiteenzet.
Kort na de Parijse studentenopstand van
mei 1968
ontmoette hij de filosoof
Gilles Deleuze
met wie zijn naam onlosmakelijk verbonden zou worden. In 1972 publiceerden zij gezamenlijk hun filosofische bestseller
Anti-Oedipus
, het eerste deel van de tweedelige serie
Kapitalisme en Schizofrenie
. Het succes van dit boek maakte hen in een klap twee van de meest vooraanstaande Franse intellectuelen. De samenwerking leverde later nog drie boeken op:
Kafka: pour une litterature mineure
(1975),
Mille Plateaus
(1980, het tweede deel van
Kapitalisme en Schizofrenie
) en ten slotte
Qu'est-ce que la philosophie?
(1991).
Guattari is altijd in de schaduw van Deleuze blijven staan, ook al publiceerde hij zelf en met anderen (o.a.
Antonio Negri
) nog een tiental boeken en essaybundels waaronder
La revolution moleculaire
(1977, 1980),
Les annees d'hiver: 1980-1985
(1986) en
Chaosmose
(1992). Guattari overleed in 1992 aan een hartaanval. Postuum zijn diverse van Guattari's boeken in het Engels vertaald waardoor zijn eigen werk een breder publiek heeft weten te bereiken en de waardering voor zijn aandeel in de samenwerking met Deleuze is toegenomen. Aan Guattari wordt wel de expliciete politieke orientatie van hun boeken toegeschreven.
De essaybundel
Chaos ex machina: Het ecosofisch werk van Felix Guattari op de kaart gezet
is een goede Nederlandstalige inleiding op het werk van Guattari.
Noten
- ↑
The Guattari Reader
ed. by Gary Genosko (Oxford: Blackwell, 1996), p. 9
Over hem
Henk Oosterling
en
Siebe Thissen
:
Chaos ex machina: Het ecosofisch werk van Felix Guattari op de kaart gezet
(CFK, Rotterdam 1998)
Externe link
|