Andre Cayatte
(
Carcassonne
,
3 februari
1909
-
Parijs
,
6 februari
1989
) was een Franse filmregisseur en scenarioschrijver. Hij regisseerde 30 speelfilms tussen 1942 en 1978 waarvan de meeste drama's zijn. Hij is vooral bekend door zijn militante gerechtsdrama's.
Andre Cayatte studeerde rechten en werkte enige tijd als advocaat, eerst in Toulouse, daarna in Parijs. Al gauw trok het schrijverschap hem aan. Hij vond een job als journalist en schreef ook enkele romans. Hij zette zijn eerste stappen in de filmwereld door mee te schrijven aan het scenario van
Entree des artistes
(
Marc Allegret
, 1938),
Montmartre-sur-Seine
(
Georges Lacombe
, 1941, een van de eerste films van
Edith Piaf
) en
Remorques
(
Jean Gremillon
, 1941).
Jaren veertig: debuut als filmregisseur met literatuurverfilmingen
[
bewerken
|
brontekst bewerken
]
Als filmregisseur debuteerde hij met enkele literatuurverfilmingen :
La fausse maitresse
(1942, naar de gelijknamige roman van
Honore de Balzac
),
Au Bonheur des Dames
(1943, naar de gelijknamige roman van
Emile Zola
) en
Pierre et Jean
(1943, naar de gelijknamige roman van
Guy de Maupassant
). In 1949 maakte hij naar een scenario van
Jacques Prevert
Les Amants de Verone
, een eigentijdse versie van het liefdesdrama van
Shakespeare
.
In 1950 draaide hij
Justice est faite
, zijn eerste gerechtsdrama, waarin hij aantoonde dat het rechtssysteem niet onfeilbaar was.
Nous sommes tous des assassins
(1952), zijn volgende film, was een fel pleidooi tegen de doodstraf. Ook in
Avant le deluge
(1954) en in
Le Dossier noir
(1955) liet hij het falende rechtssysteem zien. Voor deze gerechtsdrama's schreef hij het scenario in samenwerking met
Charles Spaak
. Het gezinsdrama
Le Miroir a deux faces
(1958) bracht de gevolgen van plastische chirurgie op een koppel in beeld.
Later bracht Cayatte nog enkele gerechtsdrama's uit : in
Les Risques du metier
(1967) liet hij
Jacques Brel
als acteur debuteren in de rol van een van pedofilie beschuldigde onderwijzer. In
Verdict
(1974) verdedigde
Sophia Loren
haar van moord beschuldigde zoon tot het uiterste tegen rechter
Jean Gabin
.
In de jaren zestig verfilmde hij ook de thriller
Piege pour Cendrillon
(1965, naar de gelijknamige roman van
Sebastien Japrisot
) en de hippie- en drugsfilm
Les Chemins de Katmandou
(1969, muziek van
Serge Gainsbourg
), twee buitenbeentjes in zijn oeuvre.
In de jaren zeventig draaide hij vier films met
Annie Girardot
die toen op het toppunt van haar kunnen was. Vooral het liefdesdrama
Mourir d'aimer
(1971), dat de gedoemde liefde tussen een lerares en een van haar leerlingen als thema had, was bijzonder succesvol.
Andre Cayatte overleed in 1989 ten gevolge van een beroerte. Hij was net 80 jaar geworden.