Coritiba Foot Ball Club
is een
Braziliaanse
voetbalclub
uit de stad
Curitiba
in de staat
Parana
. De club werd op 12 oktober 1909 opgericht door Duitse immigranten en hun nakomelingen. Coritiba staat ook wel bekend als 'Coxa', hetgeen afgeleid is van de bijnaam voor haar supporters 'Coxa-Brancas' (witte dijen). Coritiba's belangrijkste titels en prijzen zijn het Braziliaans kampioenschap in 1985, het kampioenschap van de Serie B in 2007 en 2010, 38 kampioenschappen van de staat Parana en de winst in het 'Torneio do Povo' van 1973. Het thuisstadion is het in 1932 gebouwde Estadio Major Antonio Couto Pereira dat aan 37.182 supporters ruimte biedt. In 1972 werd in het noorden van Brazilie de club
Itabaiana Coritiba FBC
opgericht, die naar Coritiba vernoemd werd. De grootste rivaal van Coritiba is
Atletico Paranaense
, gevolgd door
Parana Clube
.
Het jaar 1909 is belangrijk voor alle fans van Coritiba. In dat jaar was het Frederico Fritz Essenfelder die de leden van de 'Clube-Ginastico Teuto-Brasileiro' (de Duits-Braziliaanse Gymnastiek Vereniging) voor het eerst kennis liet maken met een voetbal. Een deel van de leden begon regelmatig wedstrijdjes te spelen en besloten uiteindelijk een voetbalclub op te richten, die 'Coritibano Football Club' moest gaan heten. Op de avond van 12 oktober 1909 werd de club in het oude Teatro Hauer opgericht.
Tijdens een vergadering op 21 april 1910 werd de clubnaam officieel veranderd naar 'Coritiba', de naam van de hoofdstad van
Parana
in de oude spelling, om vergissingen met de societyclub 'Clube Coritibano' te voorkomen. Tijdens deze vergadering werd bovendien de eerste bestuursverkiezing gehouden, met de volgende uitslag:
- Voorzitter: Joao Viana Seiler
- Vicevoorzitter: Arthur Hauer
- 1e Secretaris: Jose Julio Franco
- 2e Secretaris: Leopoldo Obladen
- 1e Penningmeester: Walter Dietrich
- 2e Penningmeester: Alvim Hauer
- Aanvoerder: Fritz Essenfelder
Op 23 oktober 1909, elf dagen na de oprichting, speelde Coritiba haar eerste officiele wedstrijd.
Een team van spoorwegmedewerkers uit het nabijgelegen
Ponta Grossa
stuurde Coritiba met een 1-0 nederlaag terug naar huis. Het team van Coritiba in deze eerste wedstrijd bestond uit: Arthur Hauer, Alfredo Labsch, Leopoldo Obladen, Robert Juchsch, Carlos Schlender, Fritz Essenfelder, Carl Maschke, Waldemar Hauer, Rudolf Kastrup, Adolpho Muller, Emilio Dietrich, Erothides Calberg en Arthur Iwersen.
De tweede wedstrijd vond plaats op 6 januari 1910, ook in Ponta Grossa en tegen dezelfde tegenstander. Dit keer werd het 1-1. Als tegenprestatie voor deze twee wedstrijden nodigde Coritiba haar tegenstander uit voor een wedstrijd in Curitiba. De eerste officiele wedstrijd ooit in Curitiba werd met 5-3 gewonnen door de thuis spelende ploeg.
In het begin van de twintigste eeuw werd de naam van de hoofdstad van
Parana
op twee verschillende manieren geschreven: Coritiba en Curityba. De meeste kranten en documenten uit die tijd gebruikten de naam Coritiba, en die werd dan ook aangenomen als de naam van de club. Ook de clubkleuren zijn op een geografische link gebaseerd: de kleuren wit en groen zijn de kleuren van de vlag van de staat Parana.
De bijnaam van Coritiba is
Coxa
, afgeleid van coxa branca, hetgeen witte dij betekent. De naam werd ironisch genoeg in 1941 bedacht door de latere voorzitter van aartsrivaal
Atletico Paranaense
: Jofre Cabral e Silva. Tijdens de grote klassieker Coritiba - Atletico Paranaense (
Atletiba
) bleef deze opmerkingen maken naar Hans Egon Breyer, verdediger van Coritiba. Hij beschuldigde de speler van Duitse oorsprong van landverraad, verwijzend naar de oorlog in Europa. De toekomstig voorzitter sprak tijdens zijn relaas de volgende woorden: "
Wie Braziliaan is zou voor Atletico moeten zijn! Coritiba heeft een Duitser in het team, Breyer, witte dij (coxa branca) daar!
"
[1]
Hij bleef de speler de rest van de wedstrijd coxa branca noemen.
In het begin waren zowel de fans als Coritiba's voorzitter Couto Pereira niet erg blij met de bijnaam. Door de jaren heen contracteerde Coritiba echter spelers uit alle hoeken van het land en verloor het haar Duitse karakter. Hiermee werd 'coxa branca' van een licht racistische opmerking een soort link naar de wortels van de club, die ook door de supporters geeerd werd.
In 1916 wint Coritiba haar eerste prijs. Coritiba zelf had de finale van het kampioenschap van de Associacao Paranaense de Sports Athletico gewonnen en mocht daarmee voor het algehele kampioenschap van de staat uitkomen tegen
Britania
, dat kampioen geworden was van de Liga Sportiva Paranaense. In deze tweede editie van het
Campeonato Paranaense
won Coritiba in haar eigen nieuwe stadion 'Parque Graciosa' met 2-1.
In het afgelopen decennium heeft Coritiba vele hoogte- en dieptepunten beleefd. In 2005 degradeerde de ploeg, om twee jaar later kampioen te worden in de Serie B. In 2008 had de club een goed seizoen, maar in 2009 werd de druk van het eeuwfeest te veel. Er werden geen prijzen gepakt en toen na afloop van het laatste duel bleek dat de club zelfs gedegradeerd was, braken er
rellen
uit in het stadion.
In 2010 verwachtte niemand veel van de club. Het stadion moest beter beveiligd worden, de CBF verlangde een recordboete, en de eerste tien wedstrijden moesten buiten het eigen stadion gespeeld worden. Toch wist de club een zeer goede campagne neer te zetten en won het zowel het onder leiding van Ney Franco staatskampioenschap als het kampioenschap van de Serie B. In 2011 wist de club een groot deel van de spelers te behouden, hetgeen tot een ongekende rij overwinningen leidde. Het staatskampioenschap werd, voor de derde keer in de historie, zonder nederlaag gepakt. Na een historische 6-0-overwinning op
Palmeiras
heeft het team bovendien al 24 overwinningen op rij geboekt, een nationaal record.
Het eerste probleem voor de in 1909 opgerichte club was het verkrijgen van een speelveld. Met Joao Viana Seiler aan de leiding lukt het de club een geschikt veld te vinden in de wijk Guabirotuba (vandaag de dag Prado Velho), waar vandaag de dag de katholieke universiteit PUC-PR staat. Het terrein werd beschikbaar gesteld door de Jockey Clube in
Curitiba
, maar moest wel nog enkele veranderingen ondergaan. De spelers zelf gingen aan het werk; zij effenden het terrein, plantten gras, timmerden doelen in elkaar en kalkten de lijnen op het veld. Bij de openingswedstrijd tussen Coritiba en Tiro Pontagrossense waren meer dan 500 mensen aanwezig. Coritiba won met 3-1.
In 1915, toen Coritiba voor het eerst aan een competitie deelnam (het net opgezette staatskampioenschap), besloot het bestuur van de club op voorstel van clublid Epadminondas Santos, een eigen stadion te gaan bouwen. Om in de wijk Juveve geplande stadion te kunnen bekostigen werden 500 obligaties uitgegeven. Een jaar later, in 1916 al, was het stadion klaar, en won Coritiba meteen haar eerste prijs in haar nieuwe thuisbasis. In mei 1927 wordt het exploitatiecontract voor Parque Graciosa opgezegd, met als resultaat de zoektocht naar een eigen terrein.
Het geld dat nog uit het contract te halen is echter niet genoeg, en weer wordt er hulp gezocht. Een lening wordt afgesloten en de voorzitter, Antonio Couto Pereira, gaat op zoek naar een stuk grond dat makkelijk toegankelijk is voor het publiek en geschikt is voor de bouw van een stadion. In 1928 koopt Coritiba een stuk grond van 35.000m2 aan de Rua Ubaldino do Amaral, in de wijk Alto da Gloria. Op 20 november 1932 wordt het nieuwe stadion 'Belfort Duarte' geopend. In het openingsduel verslaat Coritiba de tegenstander America, uit Rio de Janeiro, met 4-2.
In de jaren 50 is de fanbasis van de club inmiddels zo groot geworden dat een groter stadion nodig lijkt. Vanaf 1956 begint een serie aan loterijen die uiteindelijk genoeg geld moeten opbrengen om het stadion te verbouwen. Twee jaar later gaat het Belfort Duarte dicht voor de verbouwing en gaat Coritiba over naar het stadion van aartsrivaal Atletico Paranaense: het Estadio Joaquim Americo. In een tergend langzaam tempo wordt er aan het stadion gewerkt. Het duurt uiteindelijk tot 1972 voor de verbouwing af is; het Belfort Duarte biedt dan plaats aan 55.000 mensen. Het is in dit stadion dat Coritiba de nog altijd onovertroffen reeks van zes opvolgende staatstitels weet te winnen (1971-1976). Ook het 'Torneio do Povo' wordt hier gewonnen.
In 1977 wordt het stadion Belfort Duarte hernoemd; om de oud-voorzitter die Coritiba als eerst een eigen stadion gaf, te eren krijgt het stadion de naam '
Estadio Major Antonio Couto Pereira
'.
- (
1985
)
- (
2007
,
2010
)
- (1916, 1927, 1931, 1933, 1935, 1939, 1941, 1942, 1946, 1947, 1951, 1952, 1954, 1956, 1957, 1959, 1960, 1968, 1969, 1971, 1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1978, 1979, 1986, 1989, 1999, 2003, 2004, 2008, 2010, 2011, 2012, 2013, 2017, 2022)
- 1973
- (1972)
In de jaren 1980 was het ondenkbaar dat een team uit een andere staat dan 'de grote vier' (
Rio de Janeiro
,
Sao Paulo
,
Minas Gerais
en
Rio Grande do Sul
) kampioen zou worden, totdat Coritiba in 1985 het taboe doorbrak onder leiding van trainer Enio Andrade. In de eerste fase wint Coritiba de terugronde, hetgeen kwalificatie tot gevolg heeft. Uit dezelfde groep kwalificeren zich ook grootheden als
Atletico Mineiro
en
Corinthians
, terwijl
Palmeiras
,
Botafogo FR
,
Gremio
en
Fluminense
tot de achterblijvers behoren.
In de tweede fase komt Coritiba in een groep met Sport Recife,
Joinville
en
Corinthians
. Coritiba won de groep en kwam in de halve finale een oude bekende tegen: Atletico Mineiro. Thuis wint Coritiba met 1-0, en uit wordt er met 0-0 gelijk gespeeld. In het Mineiro wordt Coritiba's keeper Rafael de grote held door in een wedstrijd waarin zijn doel werkelijk van alle kanten wordt gebombardeerd, zijn doel schoon te houden.
In de finale speelt Coritiba tegen
Bangu
. In een vol
Maracana
, vol met supporters uit Rio die allemaal achter Bangu stonden, sleepte Coritiba een 1-1 uit het vuur, dankzij een doelpunt van de aanvaller Indio. Bij de penalty's wordt het 5-5, maar dan mist Bangu's spits Ado de zesde penalty van zijn club, en maakt Coritiba's centrale verdediger Gomes het sprookje compleet. Tot dat moment had nog nooit een team uit een andere staat dan de grote vier voetbalstaten het nationale kampioenschap, dat in 1970 werd opgericht, binnen kunnen halen. Coritiba was bovendien de eerste club die de nationale titel naar Parana bracht, hetgeen pas in 2001 door aartsrivaal Atletico Paranaense herhaalt kon worden.
- Trainer: Enio Andrade
- Opstelling: Rafael; Andre, Gomes, Heraldo en Dida; Almir (Vava), Marildo (Marco Aurelio), en Tobi; Lela, Indio en Edson
In 2005 degradeerde Coritiba naar de Serie B. Het zou echter niet lang verblijven in deze tweede divisie van het Braziliaans voetbal. Na in 2006 al een tijdje bovenaan te hebben gestaan, werd in 2007 het kampioenschap behaald, zoals onder 'actuele situatie' al beschreven is.
Jaar
|
Plaats
|
Jaar
|
Plaats
|
Jaar
|
Plaats
|
Jaar
|
Plaats
|
Jaar
|
Plaats
|
1971
|
10e
|
1981
|
-
|
1991
|
-
|
2001
|
17e
|
2011
|
8e
|
1972
|
5e
|
1982
|
-
|
1992
|
-
|
2002
|
11e
|
2012
|
13e
|
1973
|
8e
|
1983
|
-
|
1993
|
23e
|
2003
|
5e
|
2013
|
?
|
1974
|
19e
|
1984
|
8e
|
1994
|
-
|
2004
|
12e
|
1975
|
22e
|
1985
|
1e
|
1995
|
-
|
2005
|
19e
|
1976
|
9e
|
1986
|
69e
|
1996
|
14e
|
2006
|
-
|
1977
|
49e
|
1987
|
7e
|
1997
|
15e
|
2007
|
-
|
1978
|
18e
|
1988
|
12e
|
1998
|
6e
|
2008
|
9e
|
1979
|
4e
|
1989
|
22e
|
1999
|
13e
|
2009
|
17e
|
1980
|
3e
|
1990
|
-
|
2000
|
27e
|
2010
|
-
|
In 1915 werd voor het eerst de '
Campeonato Paranaense
' gehouden; het staatskampioenschap van Parana. In de tweede editie pakte Coritiba meteen haar eerste titel door in de finale te winnen van later zevenvoudig winnaar Britania. Vanaf de jaren 20 wordt het staatskampioenschap vooral een strijd tussen de twee grootste teams en aartsrivalen Coritiba en
Atletico Paranaense
. Tot nu toe leidt Coritiba de strijd met 35-22.
De grootste successen behaalt Coritiba tussen 1968 en 1979. In deze tijd wint Coritiba 10 van de 12 staatskampioenschap, waaronder zes opvolgende kampioenschappen van 1971 tot 1978. Alleen Atletico Paranaense (1970) en Gremio Maringa (1977) slagen erin een nog grotere reeks te voorkomen door Coritiba in de finale te verslaan. In '69, '72, '73, '74 en '78 lukt het Atletico echter niet. In de andere jaren worden Uniao Bandeirantes ('69 en '71) en Colorado ('75, '76, '79) verslagen.
Vanaf 1989 duikt Coritiba in een zwart gat. De Paranaense wordt gedomineerd door het uit een fusie opgerichte
Parana Clube
, en Coritiba verliest twee finales. Het duurt tot 1999 voordat Coritiba weer een titel pakt. Zij doet dit door datzelfde Parana in de finale te verslaan. De zoetste overwinningen in de recente geschiedenis is die van 2004. Na een 2-1-overwinning in het eerste finale duel in het
Couto Pereira
, wordt aartsrivaal Atletico in haar stadion
Joaquim Americo
op 3-3 gehouden. Coritiba pronlongeert daarmee de titel van 2003 ten koste van haar grote rivaal. Een jaar later herhaalt de finale zich. Coritiba wint wederom het eerste finaleduel, dit keer met 1-0 dankzij een goal van rechtsback
Rafinha
(nu
Schalke 04
). Het uitduel gaat met diezelfde cijfers verloren. Atletico Paranaense neemt daarop de penalty's beter (4-2) en voorkomt het derde kampioenschap op rij voor Coritiba. In de edities van 2006 en 2007 weet Coritiba niet tot de finale door te dringen. In 2006 wint ADAP op penalty's de halve finale en in 2007 wordt Coritiba in de halve-finale uitgeschakeld door later kampioen Paranavai.
In 2008 behaalde Coritiba weer op klassieke manier het kampioenschap: na een ronde eerder Parana te hebben vernederd, werd in de finale thuis met 2-0 gewonnen van Atletico Paranaense en in de terugwedstrijd kon de aartsrivaal dit niet meer goed maken. In het jaar van het 100-jarig bestaan van de club, weet de grote rivaal Coritiba echter voor te blijven in een staatskampioenschap met een nieuwe opzet, hetgeen trainer Ivo Wortmann de kop kost. Een jaar later wordt de titel echter weer binnengehaald en in 2011 zelfs op weergaloze wijze geprolongeerd. Met twee remises en twintig overwinningen is de beste campagne in de laatste 90 jaar neergezet.
Het
Torneio do Povo
(toernooi van het volk) werd tot en met 1972 gespeeld door vier teams die elk het meest aantal fans hadden in hun eigen staat. In 1973 werd besloten om het aantal afgevaardigde staten te verhogen tot zes, en behalve
Rio de Janeiro
,
Sao Paulo
,
Minas Gerais
en
Rio Grande do Sul
, mochten ook
Parana
en
Bahia
een team afvaardigen. Als team met de meeste fans mocht Coritiba dus aansluiten bij
Flamengo
,
Corinthians
,
Atletico Mineiro
,
Internacional
en het eveneens nieuwe
Bahia
.
In de openingswedstrijd wint Coritiba met 2-1 van Atletico Mineiro in het
Mineirao
te Belo Horizonte. Ook al speelde Coritiba goed, alles en iedereen schreef het vooral af op geluk. Maar ook in de rest van het toernooi blijft Coritiba goed spelen, en verliest alleen een keer van Bahia (1-0) in Salvador. Een overwinning (2-0) op Flamengo en een gelijkspel (0-0) tegen Corinthians zorgen er echter wel voor dat Coritiba door mag naar de tweede fase.
In het Maracana werd er gewonnen van Flamengo, en ook Corinthians werd opzij geschoven in het eigen stadion. Voor de laatste wedstrijd tegen Bahia had Coritiba dus aan een gelijkspel genoeg. In de laatste wedstrijd in Salvador opende Aladim al snel de score waardoor Coritiba met 1-0 aan de leiding ging. Vanaf dat moment werd het de wedstrijd van scheidsrechter Jose Marcal Filho, die volgens de lokale kranten uit die tijd een buitenspeldoelpunt voor Bahia goedkeurde en een onterechte penalty gaf. Bahia leidde bij rust met 2-1.
In het begin van de tweede helft drukte de scheidsrechter nog een keer zijn stempel op de wedstrijd door Hidalgo en Claudio Marques van het veld te sturen, waardoor Coritiba nog maar negen man op het veld had staan. De trainer Tim haalde onmiddellijk Negreiros en Leocadio van het veld om ze te vervangen door Dreyer en Reinaldinho. Bovendien stuurde hij Helio Pires naar de spits en zette hij Ze Roberto op linksbuiten om Helio van goede voorzetten te voorzien. In de 76e minuut kwam het antwoord van Coritiba: Ze Roberto passte naar Helio, die dankzij een fout van zijn directe verdediger en het goed uitspelen van de keeper de 2-2 kon aantekenen. De stand bleef zo en voor het eerst in de geschiedenis van het Braziliaanse voetbal kon Coritiba een nationale prijs terug nemen naar Parana.
- Voorzitter: Evangelino da Costa Neves
- Trainer: Tim (Elba da Padua Lima)
- Team: Jairo, Orlando, Oberdan, Claudio, Nilo, Hidalgo, Negreiros, Sergio Roberto, Tiao Abatia, Helio Pires, Ze Roberto, Neo, Dreyer, Aladim, Reinaldinho
De
Fita Azul
is een prijs die wordt uitgereikt aan teams die een buitenlandse campagne ongeslagen hebben afgesloten. In eerste instantie werd de prijs door de bond (CBF) zelf uitgereikt (aan
Portuguesa
en
Santa Cruz
), maar vandaag de dag heeft de sportkrant Gazeta Esportiva er een persprijs van gemaakt nadat het CBF de prijs afschaftte.
In 1972, na campagnes in Europa en Afrika in 1968 en 1970, ging Coritiba wederom op wereldreis. Met sterren als Ze Roberto, Dreyer, Helio, Claudio Marques en Leocadio trok het team door Turkije, Marokko en Algerije en speelde tegen het
Turks nationaal elftal
,
Fenerbahce
,
Portuguesa
, M.C. Algerois, WRS en het Marokkaans Olympisch Elftal. Na zes wedstrijden keerde Coritiba terug naar Brazilie met vier overwinningen en twee gelijke spelen, en werd daarvoor beloond met de Fita Azul.
De
Copa Libertadores
is de Zuid-Amerikaanse equivalent van de Europese Championsleague. Dankzij het kampioenschap in 1985 mag Coritiba voor het eerst meedoen aan het prestigieuze toernooi. In de editie van 1986, die gewonnen zal worden door River Plate, komt Coritiba in een groep met
Barcelona SC
,
Deportivo Quito
(
Ecuador
) en
Bangu
(Brazilie). Alleen Deportivo Quito slaagde erin Coritiba te verslaan (1-0), maar datzelfde Quito en Bangu worden op hun beurt verslagen door Coritiba. In de groep eindigt Coritiba op de tweede plaats, met slechts een punt achterstand op groepswinnaar Barcelona, waardoor het internationale avontuur al ophoudt.
In 2003 haalt Coritiba weer de Libertadores. Voor het eerst in 68 jaar wordt Coritiba ongeslagen staatskampioen en dankzij een 2-0-overwinning op
Criciuma
in de laatste speelronde van het Campeonato Brasileiro wordt Coritiba 5e, hetgeen recht geeft op een plaats voor de Libertadores aangezien kampioen Cruzeiro al verzekerd was van een plaats door de Copa do Brasil te winnen. In een groep met
Sporting Cristal
(Peru),
Rosario Central
(Argentinie) en
Olimpia
(Paraguay) lukt het Coritiba weer niet om zich te kwalificeren. Met 8 punten haalt Coritiba de derde plaats, achter Sporting Cristal en Rosario Central, en is wederom uitgeschakeld.
De zwartste periode uit de geschiedenis van Coritiba loopt van 1989 tot 1995. In 1989 wint Coritiba het staatskampioenschap, en alles lijkt er op dat Coritiba een goede kans heeft zich te kwalificeren voor de tweede fase van het
Braziliaans kampioenschap
. De supporters vonden het team beter dan in 1985 toen het nationale kampioenschap behaald werd.
[2]
Zij hopen dan ook dat spelers als Edu Coimbra (de broer van
Zico
), Tostao, Serginho en Chicao hun team naar nieuwe grote successen kan brengen. Alles zag er rooskleurig uit, totdat de CBF (Braziliaanse bond) alles in de war schopte.
Het begint allemaal met de wedstrijd tegen
Sport
op 4 oktober 1989. In het Couto Pereira betreedt een supporter van Coritiba het veld om de held van 1985, doelman Rafael die dan voor Sport speelt, te bedanken. Coritiba wint wel met 2-1, maar moet twee wedstrijden op een neutraal veld spelen. Coritiba wijkt uit naar
Juiz de Fora
(MG) voor de wedstrijd tegen Santos. Op de 22e oktober stond de beslissende ronde voor groep B van het campeonato brasileiro gepland, en voor Sport Recife, directe concurrent, stond er een wedstrijd tegen Vasco da Gama uit Rio op het programma. Laatstgenoemde moet echter drie spelers afstaan aan het nationale elftal voor een wedstrijd tegen Italie, en de wedstrijd van Sport wordt verplaatst naar 25 oktober. Coritiba accepteert dit niet en wint bij het sporttribunaal een kort geding waardoor de wedstrijd tegen Santos ook verplaatst moet worden naar 25 oktober. Op de 22e echter, verschijnen zowel Santos als een bondsscheidsrechter op het veld in Juiz de Fora, en Coritiba verliest het duel omdat zij niet zijn komen opdagen. De volgende dag verwerpt het CBF het oordeel van het sporttribunaal en de voorzitter van het CBF, Ricardo Teixeira, schorst Coritiba wegens grove overtreding van regels. Als straf mag Coritiba een jaar lang niet meedoen aan geen enkele nationale competitie, waardoor zij verbannen wordt naar de serie B en uitgesloten van de Copa do Brasil.
In het opvolgende jaar krijg Coritiba met een leegloop te maken, en verliest het in de finale van het Campeonato Paranaense van
Atletico Paranaense
. De verschillende klappen nog steeds niet te boven, heeft Coritiba het slechtste jaar ooit en degradeert zelfs naar de serie C. Waar de CBF echter eerder de grote boosdoener was, is zij nu de redder. Door een herstructurering blijft Coritiba in de serie B. In 1991 laat Coritiba wel goed voetbal zien, maar tot promotie komt het niet; in de beslissende wedstrijd verlies Coritiba op penalty's van Guarani. Wel wordt de halve finale van de
Copa do Brasil
gehaald, waarmee bijna internationaal voetbal wordt afgedwongen. Pas in 1995, met een 3-0-overwinning op Atletico Paranaense, keert Coritiba terug naar het hoogste niveau.
Ondanks een goed begin in het
Campeonato Paranaense
is 2005 het nieuwste rampjaar voor Coritiba. Met een behoorlijke campagne bereikt het team de finale van het staatskampioenschap, en na de 1-0-overwinning in de eerste finaleronde leek de uitgangspositie voor het derde kampioenschap op rij niet slecht. Maar
Atletico Paranaense
liet zich niet een derde keer op rij in eigen huis foppen. In de laatste minuten van de wedstrijd sleepten zij een 1-0-overwinning in de wacht en vervolgens namen zij de penalty's beter.
In het landskampioenschap begon Coritiba niet slecht, en na een aantal wedstrijden stond het stevig in de middenmoot. Met het aanbreken van de transferperiode in Europa echter, verloor Coritiba enkele van zijn belangrijkste spelers. Rafinha ging na zijn succesvolle optreden op het WK voor spelers onder de 20 naar
Schalke 04
, Adriano werd verkocht aan
Sevilla
en Fernando zocht zijn geluk in Portugal. Met het geld dat vrij kwam werden geen goede versterkingen gehaald, en in de terugronde verloor Coritiba dan ook 8 wedstrijden op rij waardoor het richting degradatiezone ging.
Op het moment dat de rode streep in zich kwam, begon Coritiba echter weer te spelen en punten te pakken, en het leek er op dat zij de degradatie nog konden ontsnappen. Het grote
Flamengo
, een handje geholpen door de bond die het wedstrijdschema aanpasten en het trainingscomplex van de bond beschikbaar stelden, begon echter nog meer te winnen, waardoor Coritiba toch in de gevarenzone terechtkwam. Ondanks goede overwinningen kwam Coritiba toch niet meer van de 19e plek af. Tegen
Sao Caetano
, een directe concurrent, kwam het niet verder dan een gelijkspel, en ook op de laatste speeldag hielp de 1-0-overwinning tegen gigant Internacional niets omdat ook de directe concurrentie haar wedstrijden won. Daarmee is Coritiba voor het eerst in de historie op sportieve prestatie gedegradeerd naar de
Serie B
.
Na een indrukwekkende terugkeer naar de hoogste afdeling in 2008, dat met een behoorlijke negende plaats werd afgesloten, verloor Coritiba voor het seizoen 2009 sterspelers als
Keirrison
. In 2009, het jaar van het eeuwfeest, moest de club minimaal een prijs pakken. Het makkelijkste doelwit, het staatskampioenschap van Parana, eindigde echter in een teleurstellende derde plaats. Alles werd daarom ingezet op een eindoverwinning in de
Copa do Brasil 2009
. Coritiba haalde uiteindelijk de halve finale en maakte een uitstekende indruk, maar verloor over twee wedstrijden met 3-2 van
Internacional
.
De Serie A had het ondertussen verwaarloosd, waarvan een degradatieplek het logische gevolg was. Met een 5-0-overwinning op latere kampioen Flamengo behaalde Coritiba pas na anderhalve maand haar eerste overwinning. Vanaf dat moment begon de ploeg echter langzaam omhoog te krabbelen en een kans op continentaal voetbal leek steeds groter te worden. Met slechts een half dozijn wedstrijden te gaan leek degradatie erg onwaarschijnlijk, maar een verbazingwekkende reeks van het als gedegradeerd beschouwde Fluminense zorgde ervoor dat Coritiba toch in de degradatiezone terechtkwam. Met nog een wedstrijd te gaan, nota bene tegen Fluminense, had Coritiba alles in eigen hand. Een overwinning thuis zou de club behouden voor de Serie A. De wedstrijd eindigde echter in 1x1 en dus degradeerde
Coxa
, onverwacht, wederom naar de Serie B. Na afloop van de wedstrijd betraden rond de 100 fans het veld. De fans van Fluminense konden door de beveiliging tegengehouden worden. In het tumult raakten verschillende politie-agenten en scheidsrechters lichtgewond.
In de disciplinaire zaak die volgde wilde het CBF een voorbeeld van Coritiba maken. Vrijwel unaniem werd een straf van 30 wedstrijden buiten het eigen stadion opgelegd, geflankeerd door een boete van enkele honderdduizenden euros. In verschillende andere procedures en hoger beroepen werd uiteindelijk duidelijk dat ook de bond en andere instanties in bepaalde opzichten blaam troffen. Daarmee werd de straf gereduceerd tot 10 wedstrijden en een vergelijkbare geldboete. Wel duurde het tot halverwege de staatscompetitie tot het stadion weer vrijgegeven werd, waardoor Coritiba effectief zeven thuiswedstrijden miste. De eerste tien thuiswedstrijden in de Serie B werkt Coritiba af in
Joinville
.
*Update:
6 mei
2013
.
Verdedigende middenvelders
|
|
VM
|
8
Gil
|
|
VM
|
5
Willian
|
|
VM
|
23
Junior Urso
|
|
VM
|
30
Djair
|
|
VM
|
31
Guaraci
|
|
VM
|
35
Sergio Manoel
|
|
VM
|
-
Denner
|
Trainer
|
|
Marquinhos Santos
|
- ↑
Lance (2005),
Coritiba - O orgulho de ser coxa branca
, Sao Paulo: Lance, p.16
- ↑
Lance (2005),
Coritiba - O orgulho de ser coxa branca
, Sao Paulo: Lance, p.37