Jamaica Inn (dt. Titel: Riff-Piraten oder ok Die Taverne von Jamaika ) is de Titel vun en Speelfilm ut dat Johr 1939, bi den Alfred Hitchcock Speelbaas weer. Dat weer sien letzten britischen Film, vor den Anfang vun sien Tosamenarbeit mit David O. Selznick in de USA. De Film baseert op den Roman Jamaica Inn ut dat Johr 1936 vun Daphne du Maurier un is in de Elstree-Studios in de Neeg vun London dreiht worrn.

Inholt [ annern | Bornkood annern ]

De Film speelt to Anfang vun’t 19. Johrhunnert in de engelschen Graffschop Cornwall . He fangt dormit an, as Piraten in en Storm mit jemehr Lichters en Schipp op en Riff oplopen laat. De Mannschop warrt op brutale Oort un Wies doodhaut un de Goder an Boord warrt klaut. To glieken Tiet is de junge Weetdeern Mary op’n Weg na ehr Tante Patience un ehren Mann Joss, de in de Gastweertschop ?Jamaica Inn“ leevt. Man, mit de Gastweertschop wullt de Luud nix to kriegen hebben, vun wegen dat se en slechten Roop hett un gresige Luud dor in un ut gahn schullt. Un so fohrt de Kutscher ok gau an de Gastweertschop vorbi un sett de Deern in de Neeg vun dat Goot vun Sir Humphrey Pengallan ut, en Landvogt, de sik in sien Luxus sohlt un butendem dorfor bekannt is, junge Deerns geern to hebben. Dor fraagt Mary an, dat ehr een na dat ?Jamaica Inn“ bringt.

De kann Pengallan betudeln, dat he ehr dorhen bringen deit. As se an de Door kloppen deit, steiht de vor en rugen Kerl, de ehr groff kummt un ehr ok nich rinlaten will. Se mutt faststellen, dat dat ehr Unkel is, de ehr nich in’t Huus laten will. Ehr Tante Patience (in de duutschen Faten Mildred ) kennt ehr aver glieks un hoort nu vun ehr, dat Mary ehr Mudder doodbleven is un se nu keen Tohuus mehr hett. Dorophen warrt ehr en Kamer towiest un se kriggt wat to eten. Dat duert nich lang, bit Mary rutfinnt, dat ehr Unkel de Baas vun en Bande vun Strandrovers is, de mit verkehrte Luuchtfuers Schipp op de Kliffs locken doot un jem utroovt. Wat keeneen vun de bedeeligten weet is aver, dat de egentliche Baas de Landvogt Sir Pengallan is. De fohrt en Dubbelleven, to’n een as de Lehnsherr un Richter, de herrisch un iedel, mitunner ok gootmodig is, un to’n annern as Anfohrer vun de Strandpiraten.

As dat ne’e Liddmaat vun de Bande James Trehearn nafraagt, worum so wenig Buut bi de Roveree rutkummt un he Joss unnerstellt, dat he en Deel vun de Goder for sik sulvst aftwiegt, dreiht Joss den Speet um un schufft em de fehlen Goder in de Schoh. As de Bande em dorophen ophangen wullt, reddt Mary em dat Leven as se de Strick dorsnieden deit. Tosamen neiht se ut un versteekt sik in en Hohl an’n Strand. Se warrt vun de annern Piraten funnen, kunnt aver over’t Water wegswemmen. In Wohrheit is Trehearn keen aver Pirat, man een Agent vun de Regeeren, de den Opdrag hett, de hogen Luud vun de Piratenbande ruttofinnen. As se ahn help nix doon kunnt, fraagt Trehearn nu utrekent bi Pengallan um Help na. He vertellt em, dat he over de verkehrten Luuchtfuer Bescheed weet un ok dat he weet, dat noch en annern dorachter steken mutt as Joss Merlyn.

Mary sleiht sik op de Siet vun ehr Tante Patience. Se neiht mit de Kutsch ut un gifft ehr Wahrschau, man de Tante hollt liekers to Joss, vun wegen dat se em leef hett ofschoonst he all de gresigen Saken maakt. Pengallan kummt tosamen mit Trehearn na’t Jamaica Inn un deit so as wenn he de Saak eernsthaft opkloren wull, umdat he sulvst nich opflegen deit. As he mit Joss alleen is gifft, seggt he em Bescheed, dat gau al dat nachste Schipp an de Kust vorbiseilt. In de Twuschentiet kummt de Bande toruch in de Gastweertschop un kriegt Trehearn un Pengallan unner. As se glieks los moot, um dat Schipp to plunnern, laat se Pengallan un Trehearn anbunnen toruch. Naturlich binnt Joss Pengallan nich richtig fast, so dat he glieks dorna verswinnen kann. Patience schall op Trehearn oppassen, lett em denn aver doch free.

An’n Strand kann Mary hinnern, dat ok dit Schipp hochnahmen warrt. As de nande de junge Fro an de Siet maken wullt, geiht Joss aver dortwuschen un helpt ehr, in de Kutsch to stiegen, mit de he ehr wegbringen will. Man, dorfor warrt he vun sien Luud doodschaten. Pengallan maakt sik in de Twuschentiet op na’n Haven , vun wegen dat he na Frankriek utneihn will. Vorher aver schutt he Mary ehr Tante dood, kort vordem se vertellen kann, wokeen de egentliche Anfohrer vun de Bande is. De schone Mary tudelt he fast un nimmt ehr mit. As de Piraten toruch kamt, dropt just ok Trehearn mit de Miliz in, de jem all fastnehmen deit. He hoort dorvun, dat Mary vun Pengallan op’t Schipp brocht warrn schall un neiht achteran. Kort vor’t Utlopen kamt he mit de Soldaten an. As de Saak keen Utsicht mehr hett, stort sik Pengallan vun’n boversten Mast. Un so finnt Mary un Trehearn opletzt to’nanner.

Kritiken [ annern | Bornkood annern ]

• Howard Barnes, en Kritikerde normalerwies Hitchcock frundlich gegenoversteiht, in de New York Herald Tribune : ?...einzigartige Langeweile und Uninspiriertheit. Charles Laughton zeigt schon fast so etwas wie Verachtung fur das Medium Film und begnugt sich stets damit, eine Show abzuziehen, anstatt die emotionalen und psychologischen Faktoren in den Film einzubringen, die zusammengenommen eine gute Darstellung ausmachen. Hier hat er nur eine Selbstdarstellung geliefert und keine gute dazu.“

• "Ein effekthaschend grausamer Abenteuerfilm ohne Qualitat." - 6000 Filme. Kritische Notizen aus den Kinojahren 1945 bis 1958 . Handbook V vun de kathoolschen Filmkritik, 3. Oplaag, Verlag Haus Altenberg, Dusseldorf 1963, S. 356

• Adolf Heinzlmeier un Berndt Schulz : ^[1] "Hitchcocks letzter englischer Film vor der Hollywoodkarriere spielt in einem Kulissen-England, dem man muhelos die Vorliebe des Spannungsmeisters fur irreale Stimmungen und unwirkliche Schauplatze ansieht. Die Handlung des ironisch gebrochenen Piratenstucks schwankt zwischen Krimi, Melodram und Kostumschinken; schwarzweiße Bilder in raffinierter Ausleuchtung, jedoch eher schleppendes Kammerspiel als rasanter Krimi (..)." (Wertung: 2½ Steerns = over’n Dorsnitt)

Literatur [ annern | Bornkood annern ]

• Daphne du Maurier : Jamaica Inn , Op Duutsch vun Siegfried Lang . Fischer-Taschenbook-Verlag, Frankfort an’n Main 2005, 283 S., ISBN 3-596-16352-8 (froher unner den duutschen Titel Gasthaus Jamaica )
• Robert A. Harris, Michael S. Lasky, Rgv. Joe Hembus : Alfred Hitchcock und seine Filme (OT: The Films of Alfred Hitchcock ). Citadel-Filmbook bi Goldmann, Munchen 1976, ISBN 3-442-10201-4

Borns [ annern | Bornkood annern ]

1. ↑ Lexikon ?Filme im Fernsehen“ (Utwiete Neeutgaav). Rasch und Rohring, Hamburg 1990, ISBN 3-89136-392-3 , S. 679

Weblenken [ annern | Bornkood annern ]

• Jamaica Inn in de Internet Movie Database (engelsch)
• Jamaica Inn to’n Runnerladen in’t Internet Archive (engelsch)
• Kritik to’n Film vun Ulrich Behrens op filmzentrale.com