Оваа стати?а можеби бара дополнително внимание за да ги исполни стандардите за квалитет на Википеди?а. Ве молиме подобрете ?а оваа стати?а ако можете.

Филозофи?а на умот или филозофи?а на духот ? гранка на филозофи?ата ко?а ?а проучува природата на умот , умствените активности, умствените функции, умствените особини, свеста и нивната поврзаност со физичкото тело, особено со мозокот . Проблемот ум-тело т.е. поврзаноста на умот со телото се смета за централен проблем во филозофи?ата на умот, иако посто?ат и други проблеми кои ?а засегаат природата на умот и не ?а вклучуваат неговата поврзаност со физичкото тело.

Дуализмот и монизмот се двa големи правци на верува?е кои се обидуваат да го решат проблемот ум-тело. Дуализмот може да се забележи уште ка? Платон , Аристотел и санк?а и ?ога школите на хиндуистичката филозофи?а, но на?прецизно е формулиран од страна на Рене Декарт во XVII век . Суштинските дуалисти расправаат дека умот е независна постоечка супстанци?а, додека, пак, особинските дуалисти го поткрепуваат мисле?ето дека умот е збир на независни особини кои произлегуваат од него и не можат да бидат сведени на мозокот, иако то? по себе не е различна супстанци?а.

Монизмот е верува?ето дека умот и телото не се онтолошки различни нешта. Ова верува?е првпат се по?авува во Западната филозофи?а од страна на Парменид во V век п.н.е. , а подоцна беше поддржано од страна на рационалистот Барух Спиноза во XVII век . Физикалистите тврдат дека посто?ат само нештата кои се основани врз физикалната теори?а и дека умот на кра? е об?аснет во смисла на овие нешта како што физикалната теори?а продолжува да се развива. Идеалистите расправаат дека умот е сe што постои и дека надворешниот свет е исто така создаден умствено или илузорно од страна на умот. Неутралните монисти се придржуваат кон верува?ето дека постои некаква друга неутрална супстанци?а и дека матери?ата и умот се сопственоста на оваа непозната супстанци?а. На?честите монизми од ХХ и XXI век се вари?ации на физикализмот. Овие верува?а ги вклучуваат бихевиоризмот , теори?ата на различен идентитет, аномалниот монизам и функционализмот.

На?современите филозофи на умот ги присво?уваат и редуктивното и не-редуктивното физикално верува?е, тврде??и на нивни различни начини дека умот не е нешто одвоено од телото. Овие пристапи имаат вли?ание во науката, особено во областа на социобиологи?ата , информатиката , еволутивната психологи?а и неколкуте невро-науки. Останатите филозофи, и покра? тоа, го присво?уваат не-физикалното верува?е според кое умот е чисто физичко создание. Редуктивните физикалисти докажуваат дека сите умствени состо?би и особини на кра? ?е бидат об?аснети од страна на научни пресметки на психолошките процеси и состо?би. Не-редуктивните физикалисти расправаат дека иако мозокот е сe што постои во умот, предикатите и речникот употребени во умствените описи и об?аснува?а се неопходни и не можат да бидат сведени на ?азикот и на об?аснува?а на физикалната наука од пониско ниво. Посто?аниот невронаучен напредок помогна за раз?аснува?е на некои од овие проблеми. Покра? тоа, тие се далеку од тоа да бидат решени и модерните филозофи на умот продолжуваат да прашуваат како суб?ективните квалитети и намерата на умствените состо?би и особини можат да бидат об?аснети со природни термини.

Проблемот ум-тело [ уреди | уреди извор ]

Проблемот ум-тело се однесува на об?аснува?е на поврзаноста ко?а постои ме?у умовите или умствените процеси и состо?бите и процесите на телото. ^[2] Главната цел на филозофите кои работат на оваа област е да ?а одредат природата на умот и умствените состо?би и особини и како умовите се засегнати и можат да вли?аат врз телото. Нашите перцептивни искуства зависат од стимулот ко? пристигнува од надворешниот свет преку неколку наши чувствителни органи и овие стимулации предизвикуваат промени во нашите умствени состо?би, на кра? предизвикуваат да почувствуваме возбуда, ко?а може да биде при?атна или непри?атна. Нечи?а желба за парче пица, на пример, ?е има тенденци?а да предизвика таа личност да го движи неговото или не?зиното тело на специфичен начин и во специфична насока за да го добие тоа што то?/таа го сака. Праша?ето, тогаш, е како е можно свесните искуства да произлегуваат од грутка сива маса обдарена со ништо друго освен со електро-хемиски сво?ства.

Поврзан проблем е тоа како нечии исказни ставови (на пр. верува?а и желби) предизвикуваат поединечните неврони да се запалат и неговите мускули да се контрахираат. Овие вклучуваат некои од загатките со кои биле соочени епистемологистите и филозофите на умот на?рано од времето на Рене Декарт .

Дуалистички решени?а на проблемот ум-тело [ уреди | уреди извор ]

Дуализмот е збир на гледишта кои се однесуваат на поврзаноста ме?у умот и матери?ата( или телото). Започнува со тврде?ето дека умствените феномени, во некои аспекти, се нефизички. ^[3] Една од на?рано познатите формулации на дуализмот ум-тело беше изразена во источните школи на хиндуистичката филозофи?а санк?а и ?ога (отприлика 650 години п.н.е.) кои го подели?а светот на пуруша (ум/дух) и пракрити (матери?ална супстанци?а). Посебно, ?ога сутра од Патан?али го претставува аналитичкиот пристап кон природата на умот.

Во Западната филозофи?а , на?раните дискусии на дуалистичките идеи се нао?аат во ракописите на Платон и Аристотел . Два?цата филозофи, од различни причини, се придржуваат кон човечката интелегенци?а (мо?та на умот и душата ) ко? не може да се идентификува или да биде об?аснета со неговото физичко тело. ^{[4] [5]} И покра? тоа, на?познатата верзи?а на дулизам е таа на Рене Декарт ( 1641 година) и се држи до тоа дека умот не е екстензивна и физичка супстанци?а, ?res cogitans“. Декарт беше првиот ко? ?асно го идентификуваше умот со свеста и себе познава?ето и ко? го оддели ова од мозокот , ко? е седиштето на интелегенци?ата. Поради тоа, то? беше првиот ко? го постави проблемот ум-тело во формата во ко?а сe уште постои.

Аргументите на дуализмот [ уреди | уреди извор ]

На?често употребуваниот аргумент во полза на дуализмот е дека тоа се повикува на интуици?ата за заедничката свест дека свесните искуства се разликуваат од неживата матери?а. Ако се праша што е умот, просечна личност обично би одговорила идентификува??и го со себеси, нивната личност, нивната душа или некои слични бити?а. Тие скоро би негирале дека умот едноставно е мозокот или обратно, иде?ата дека постои само едно онтолошко битие кое ?а има улогата да биде премногу механичко или едноставно неразбирливо. Многу модерни филозофи на умот мислат дека овие интуиции се погрешни и дека треба да ги употребиме нашите критички мо?и, заедно со емпирискиот доказ од науките истражува??и ги овие претпоставки за да се одреди дали посто?ат релни основи за нив. ^[3]

Друг важен аргумент во полза на дуализмот е дека умственото и физичкото изгледа се многу различни, можеби и неспоиви сво?ства. Умствените активности имаат суб?ективен квалитет за разлика од физичките активности. Значи, на пример, неко? може да праша какво е чувството со изгорен прст, или како изгледа синото небо, или како звучи добра музика за неко?а личност. Но, незнача?но е или во на?мала рака чудно, да прашате какво е чувството на напливот на навлегува?ето на глутаматот во дорсолатералниот дел на хипокампусот.

Аргументот од причина се држи до тоа, како што тврди монизмот, дека ако сите наши мисли се ефекти од физички причини, тогаш немаме причина за претпоставува?е дека тие, исто така, се последица од разумна основа. Знае?ето, и покра? тоа, е разбрано преку расудува?е од основа до последица. Заради тоа, ако монизмот е во право, не би постоел начин за знае?е на ова или друго нешто како директен резултат на физичката причина, дури и не можеме да го претпоставиме тоа, освен со нага?а?е, на сре?а.

Филозофите на умот суб?ективните аспекти на умствените активности ги нарекуваат 'qualia' или 'raw feels'. Постои нешто што наликува на чувствува?е болка, гледа?е на позната сенка на сино итн. Посто?ат qualia инволвирани во овие умствени активности кои се прилично тешки за да се сведат на нешто физичко. ^[6]

Ако свеста (умот) може да постои независно од физичката реалност (мозокот), тогаш мора да се об?асни како физичките се?ава?а се создадени во однос на свеста. Дуализмот заради тоа мора да об?асни како свеста вли?ае врз физичката реалност. Можно об?аснува?е е тоа за чудото, предложено од страна на Arnold Geulincx и Nicolas Malebranche, каде што сите интеракции на релаци?а ум?тело бараат директна интервенци?а на Господ . Друго можно об?аснува?е е предложено од страна на Ц.С. Луис. Иако во тоа време Луис ги напишал Чуда, ^[7] Квантна Механика (и физикален индетерминизам), бил единствен во почетните фази на прифа?а?е, изнесува??и ?а логичката можност дека ако физичкиот свет се докажал како неодреден, тоа би можело да додведе до влезна точка во традиционалното гледа?е на затворениот систем, каде што научно опишано, физички можен/неможен настан може да биде филозофски опишан како акци?а на нефизичко битие во физичката реалност.

Аргументот Зомби се заснова на мисла-експеримент предложен од страна на Тод Муди и развиен од страна на Де?вид Чалмерс во неговата книга ?Совесниот ум“. Првичната иде?а е дека неко? може да го замисли телото на друг и заради тоа да го зачне постое?ето на тоа тело, без некакви свесни состо?би поврзани со телото. Аргументот на Чалмерс изгледа прифатлив дека такво суштество може да постои, биде??и сe што е потребно е тоа дека работите кои науката ги опишува за зомбито мора да бидат вистинити. Биде??и ниту еден од концептите во овие науки не се однесуваат на свеста или други умствени феномени и било кое физичко битие по дефиници?а може да биде опишано научно преку физиката , потегот од остварливост до можност и не е така голем. ^[8] Другите како што е Дернет расправаа дека иде?ата за филозофското зомби е недоследна или безизгледен концепт. Под физикализам беше расправано дека неко? мора да верува дека ко? било вклучува??и се и себеси може да биде зомби или дека нико? не може да биде зомби, од што следува тврде?ето дека нечие осудува?е за тоа што е (или не е) зомби е резултат на физичкиот свет и поради тоа не е различно од ниту едно друго. Ово? аргумент беше изразен од страна на Денет ко? тврди дека “Зомбито мисли, тоа е свесно, мисли, има квали?а, мисли, чувствува болка ? тие се едноставно погрешни (според оваа бедна традици?а), на начин на ко? ниту ние ниту тие можат некогаш да откри?ат!“ ^[9]

Интеракционистички дуализам [ уреди | уреди извор ]

Интеракционистиски дуализам, или едноставно интеракционизам е форма на дуализам од Декарт првпат изнесена во ?Медитации“. Во ХХ. век , негови главни поборници беа Карл Попер и John Carew Eccles. ^[10] Ова е ставот дека умствените состо?би како верува?а и желби имаат причинско-последична интеракци?а со физичката состо?ба.

Познатиот аргумент од Декарт за оваа позици?а може да се сумира како следново: ?осип има ?асна и специфична иде?а на сво?от ум како размислува?е за нешто што нема просторно проширува?е (т.е. не може да се мери во однос на должина, тежина, висина, итн.) То?, исто така, има ?асна и конкретна иде?а за нивното тело, како нешто што е просторно протегнато, предмет на квантификаци?а и не може да се размислува. Тоа следи од тоа дека умот и телото не се идентични, биде??и тие имаат ди?аметрално различни сво?ства.

Но, во исто време е ?асно дека умствените состо?би на ?осип (желби, убедува?а и сл) имаат причинско-последично вли?ание на неговото тело, и обратно. Детето допира жешка печка (физички настан) што предизвикува болка (умствен настан) што предизвикува то? да крикне (физички настан), тоа, пак, предизвикува чувство на страв и грижа за неговата ма?ка (умствен настан) итн.

Аргументот од Декарт клучно зависи од претпоставката од страна на ?осип дека "?асните и извесни "идеи не се секогаш точни. Многу современи филозофи се сомневаат околу тоа. На пример, ?осиф Агаси верува дека неколку научни открити?а во 20 век ?а ослабеле иде?ата за привилегиран пристап до своите идеи. Фро?д покажа дека психолошки обучен наб?удувач може да ?а разбере на несвесната мотиваци?а на лу?ето подобро отколку самите тие. Духем покажа дека филозоф на науката може да го знае начинот за открива?е на лу?ето подобро отколку тие самите, додека Малиновски покажа дека антрополог може да ги знае обичаите и навиките на сво?от народ подобро од то? самиот. То?, исто така, нагласува дека современите психолошки експерименти кои ги предизвикуваат лу?ето да гледаат работи кои не се таму даваат основа за отфрла?е на аргументот на Декарт, затоа што научниците може да ги опишат перцепциите на лу?ето подобро отколку тие самите. Заедничката слабост за сите овие аргументи против интеракционизмот е дека тие ги стават во сомнеж сите интроспективни увиди. Знаеме за лу?е кои грешат во врска со светот (вклучува??и и други внатрешни состо?би), но не секогаш. Заради тоа, логичен апсурд е да се претпостави дека личностите се секогаш во заблуда во врска со нивните умствени состо?би и расудува?а за природата на самиот ум.

Други форми на дуализам во мозокот [ уреди | уреди извор ]

1. Психофизикалниот паралелизам, или, едноставно паралелизам, е гледиштето дека телото и умот, иако имаат различен онтолошки статус, каузално не вли?аат еден на друг. Наместо тоа, одат како паралелни линии (умствените настани се причинско-последична интеракци?а со умствени настани, а мозочните настани се причинско-последична интеракци?а со мозочни настани) и само навидум вли?аат едни на други. ^[11] Готфрид Вилхелм Ла?бниц цврсто го бранеше ово? став. Иако Ла?бниц бил онтолошки монист ко? верува дека само еден тип на матери?а - монада - постои во вселената, и сe се сведува на неа, то? сепак смета дека постои една битна разлика ме?у "умствена" и "физичка" во смисла на каузалноста. То? верува дека Бог ги организира сите работи однапред, така што умовите и телата се во лини?а. Ова е познато како доктрина за прецврста хармони?а.
2. Окасионализам е ставот донесен од страна на Никола Ме?лбренчи, ко? тврди дека сите наводно причинско-последични врски поме?у физичките настани и физички и умствени настани се всушност каузални. Додека, умот и телото се различни супстанции, причините (умствени или физички) се поврзани со ефектите на Бож?ата интервенци?а во секо? конкретен случа?. ^[12]
3. Сво?ствениот дуализам е ставот дека светот се состои од само еден вид на матери?а -физичкиот изглед - посто?ат два различни вида на сво?ства: физички сво?ства и умствени одлики. Со други зборови, тоа е ставот дека нефизичките, умствени особини (како што се верува?ата, желбите и чувствата), се мешаат во физичка супстанца (на пример, мозокот).
   1. Мо?ниот емергентизам тврди дека кога работата е организирана на соодветен начин (т.е. на начинот на ко? животот на човечките тела е организиран), умствените особини се по?авуваат. Затоа, тоа е форма на емергентисктички матери?ализам. Овие емергентни сво?ства имаат независен онтолошки статус, а не може да се сведат или да се об?аснат на физичка подлога од ко?а тие се по?авуваат. Формата на сво?ствениот дуализам е прифатена од страна на Де?вид Чалмерс и концептот има претрпено нешто како ренесанса во последниве години, но тоа ве?е беше предложено во 19 век, од страна на Вили?ам ?е?мс.
   2. Епифеноменализам е доктрината ко?а за првпат беше формулирана од страна на Томас Хенри Хаксли . ^[13] Тоа е ставот дека умствените феномени имаат причинско-последични ефекти. Просторните настани може да предизвикаат други физички настани и физичките настани можат да предизвикаат умствени настани, но умствените настани не можат да предизвикаат ништо, биде??и тие се каузално инертен нус-производ (на пример, еден епифеномен) од физичкиот свет. Во последно време ово став интензивно го бранеше Френк ?ексон.
   3. Не-редуктивниот физикализам е мисле?ето дека умствените сво?ства како посебна класа на онтолошко физички одлики: умствени состо?би (како што qualia) не се сведуваат до физички состо?би. Онтолошкиот став кон qualia во случа?от на не-редуктивниот физикализам не е да се каже дека qualia каузално се инертни, тоа е она што го прави различен од епифеноменализам.
   4. Панфихизам е ставот дека секо?а матери?а има умствен аспект, или, пак, сите предмети се центар на искуство или гледна точка. Површно, се чини дека формата на сво?ствениот дуализам, затоа што се однесува на се и на умствените и на физичките одлики. Сепак, некои панфизисти велат дека механичкото однесува?е произлегува од примитивниот менталитет на атоми и молекули ? како што се софистицираниот менталитет и органското однесува?е, разликата во тоа му се припишува на присуството или отсуството на сложената структура на соединет об?ект. Значи, додека сведува?ето на не-умствените особини на умствени е на место, панфизистичките идеи не се (навистина) форма на сво?ствен дуализам, освен ако не е поинаку.

Монистичко решение за проблемот ум-тело [ уреди | уреди извор ]

За разлика од дуализмот, монизмот не одобрува какви било основни поделби. Десепаратистичката, фундаумствена природа на реалноста е централна тема ка? Источна филозофи?а за пове?е од два милениуми. Во Индиската и Кинеската филозофи?а, монизмот е интегрален дел од тоа како начинот на доживува?е е разбран. Денес, на?честите форми на монизам во Западната филозофи?а се физикалистите. Физикалистичкиот монизам тврди дека само посто?ната супстанца е физичка, во смисла на раз?аснува?е на ово? концепт со нашата на?добра наука. Ме?утоа, различни формулации се можни. Другата форма на монизам, идеализмот, тврди дека посто?ната супстанци?а е умствена. Иако чистиот идеализам, како на пример ?ор? Беркли, е реткост во современата Западна филозофи?а, софистицираната вари?анта наречена фанфихизам, според ко? умственото искуство и перформансите можат да се засноваат на физички одлики и искуства, беше претставен од страна на некои филозофи како Алфред Норт Ва?тхед и Де?вид Ре? Грифин.

Феноменализмот е теори?ата дека претставува?ето (или чувствените податоци) на надворешните об?екти се сe она што постои. Таквиот став е накратко донесен од страна на Бертранд Расел и многу логички позитивисти на почетокот на XX век . Третата опци?а е да се прифати постое?ето на основната супстанци?а ко?а не е ниту физичка, ниту психичка. Умственото и физичкото, тогаш треба да бидат неутрални сво?ства на оваа матери?а. Ово? став го донесе Барух Спиноза , а беше популаризиран од страна на Ернст Мах во XIX век . Ово? неутрален монизам, како што тоа се нарекува, потсетува на сво?ствениот дуализам.

Физикалистистички монизам [ уреди | уреди извор ]

Бихевиоризам [ уреди | уреди извор ]

Бихевиоризмот ?а доминира филозофи?ата на умот во поголемиот дел од 20 век, особено во првото полугодие. Во психологи?ата, бихевиоризмот се развива како реакци?а на несоодветноста на интроспектионизмот. Интроспективните извештаи за нашиот внатрешен душевен живот не се предмет на внимателна истрага за точноста и не може да се користат за формира?е на генерализации на предвидува?е. Бихевиористите расправаат дека без генерализаци?а и можност за истражува?е на трето лице психологи?ата не може да биде научна. Излезот, според тоа, е да се елиминира иде?ата за внатрешниот умствен живот (а со тоа и онтолошкиот независен ум) и наместо тоа да се стави акцент на описот на видливото однесува?е.

Паралелно со овие случува?а во психологи?ата беше развиен и филозофскиот бихевиоризам (понекогаш нарекуван логички бихевиоризам). То? се одликува со силен верификационизам, ко? обично неверодосто?ните извештаи за внатрешниот душевен живот ги смета за бесмислени. За бихевиористите, умствените состо?би не се внатрешни состо?би за кои може да се направи интроспективен извешта?. Тие се само описи на однесува?е или подготовки за однесува?е на одреден начин, од страна на трети лица за да се об?асни и предвиди однесува?ето на другите.

Филозофскиот бихевиоризам, особено од страна на Витгеншта?н , забележително опаднал во втората половина на XX век што се совпа?а со разво?от на когнитивизмот. Когнитивистите го отфрли?а бихевиоризмот поради неколку согледани проблеми. На пример, бихевиоризмот може да се каже дека е контра-интуитивен, кога то? вели дека неко? зборува за однесува?е во случа? кога некое лице искусува главоболки.

Теори?а на идентитет [ уреди | уреди извор ]

Вид на физикализам (или тип на теори?а на идентитет) е развиен од страна на ?он Смарт и Улин Пле?с како директна реакци?а на неуспехот на бихевиоризмот. Овие филозофи образложуаат дека, ако умствените состо?би, но не и однесува?ето, се нешто матери?ално тогаш умствени состо?би веро?атно се идентични со внатрешните состо?би на мозокот. Со многу поедноставни зборови: состо?ба на умот М е ништо друго туку состо?ба на мозокот Б. Умствената состо?ба "желба за шол?а кафе", на то? начин нема да биде ништо пове?е од пука?е на одредени неврони во одредени мозочни региони.

И покра? не?зиниот почетен кредибилитет, теори?ата на идентитет се соочува со силен предизвик во форма на пове?е остварлива теза, на?прво формулирана од страна на Хилари Патнам . Очигледно е дека не само лу?ето туку и многу различни видови на животни, на пример, искусуваат болка. Сепак, се чини веро?атно дека сите овие различни организми, со истото болно искуство се во идентична состо?ба на мозокот. И ако тоа е случа?, тогаш болката не може да биде идентична со одредени состо?би на мозокот. Значи, теори?ата на идентитет е емпириски неоснована.

Од друга страна, дури и да и е дадено се погоре, тоа не значи дека теориите на идентитет од сите видови мора да биде напуштени. Според симболичните теории на идентитет како и фактот дека одредени членки на мозокот се поврзани со само една психичка состо?ба на лицето, не мора да значи дека постои апсолутна врска ме?у видовите на умствени состо?би и видовите на состо?би на мозокот. Типот на симболична разлика може да се илустрира со еден едноставен пример: зборот "зелен" има четири видови на букви (з, е, л, н) со два симбола (по?ави) на буквата е со уште една друга. Иде?ата на симболичниот идентитет е дека само одредени околности од умствените настани се идентични со посебна физичка по?ава или симболични настани. Аномалозниот монизам и пове?ето други кои не се сведени на физикализам се симбол на теориите на идентитет. И покра? овие проблеми, не е обновен интересот во вид теори?а на идентитет и денес, пред сe поради вли?анието на ?егвун Ким.

Функционализам [ уреди | уреди извор ]

Функционализмот беше формулиран од страна на Хилари Патнам и ?ери Фодор како реакци?а на недостатоци на теори?ата на идентитет. Патнам и Фодор умствените состо?би ги гледаат во однос на емпириско комп?утерската теори?а на умот. Во истото време или набрзо потоа, Армстронг и Де?вид Луис Келог формулираа верзи?а на функционализмот ко?а го анализира умствениот концепт на народната психологи?а во однос на функционалните улоги. Конечно, иде?ата на значе?ето на Витгеншта?н употребена доведе до неко?а верзи?а на функционализмот како теори?а на значе?ето, ко?а понатаму ?а развиваат Вилфрид Селарс и Гилберт Харман . Уште еден, психофункционализмот, е пристап усвоен од страна на натуралистичката филозофи?а на умот поврзана со ?ери Фодор и Зенон Пилишин.

Она што на сите овие различни видови на функционализмот им е заедничко е тезата дека умствените состо?би се одликуваат со своите причински односи со други умствени состо?би се сетилните влезови и излезите во однесува?ето. Тоа значи дека функционализмот се оддалечува од деталите за физичката имплементаци?а на умствената состо?ба, така што таа се одликува во однос на не-умствените функционални сво?ства. На пример, бубрезите, се одликуваат со научна и функционална улога во филтрира?ето на крв и одржува?ето на одредени хемиски рамнотежи. Од оваа гледна точка, тоа не е важно дали бубрезите се состо?ат од органско ткиво, пластични наноцевки или силициумски чипови: тоа е улогата што ?а игра и не?зиниот однос со другите органи кои го дефинираат како бубрег.

Не-редуктивен физикализам [ уреди | уреди извор ]

Не-редукционистичките филозофи, цврсто се убедени во две основи во врска со односите ум-тело: 1) физикализмот е точен и умствените состо?би мора да бидат физички состо?би, но и 2) Сите редукционистички предлози се незадоволителни: умствените состо?би не може да бидат сведени на однесува?ето, состо?бите на мозокот или функционалните состо?би. Така, се поставува праша?ето дали сe уште може да постои не-редуктивен физикализам. Доналд Де?видсон се обидел да формулира физикализам од аномалниот монизам.

Де?видсон ?а користи тезата за случа?ното вмешува?е: умствените состо?би се мешаат во физичките состо?би, но не се сведуваат на нив. "Случа?ното вмешува?е" заради тоа опишува функционална зависност: не може да има промена во умственото без некои промени во физичко-причинското спо?ува?е ме?у умствениот и физичкиот дел без онтолошко сведува?е.

Биде??и не-редуктивните физикалистички теории се обидуваат да ?а одржат онтолошката разлика поме?у умот и телото и да го решат "излишеството на об?аснува?а од сложувалката". На неко? начин, критичарите често го гледаат ова како парадокс и укажуваат на сличностите со епифеноменализмот, во смисла дека мозокот се гледа како корен за не ум и ум, и се чини дека е инертен.

Епифеноменализмот се однесува на една или пове?е умствени состо?би како споредни производи на физичката состо?ба на мозокот, биде??и не постои никакво вли?ание врз физичката состо?ба. Интеракци?ата е еден од начините (проблемот “излишество на об?аснува?а од сложувалката”), но заедно со не-редуктивните умствени состо?би (како спореден производ на состо?бите на мозокот) - и двете онтолошки и каузалистички се неупростливи физички состо?би. Болката ?е се гледа како епифеноменалист предизвикан од состо?бите на мозокот, но нема ефект на другите состо?би на мозокот, иако тоа би можело да има импликации и за други умствени состо?би (на пример, да предизвика катастрофа).

Емергентизам [ уреди | уреди извор ]

Емергентизмот е една форма на "не-редуктивен физикализам " ко?а вклучува слоевит поглед на природата, со слоеви средени во поглед на зголемената комплексност и секо? одговара со дадената наука. Некои филозофи велат дека по?авните сво?ства каузално комуницираат со пове?е од основно ниво, додека пак други тврдат дека сво?ствата од повисоките редови едноставно се доживуваат на пониските нивоа, немаат директна причинска интеракци?а. Втората група затоа има помалку строги, или "послаби" дефиниции за емергентизам, кои можат да бидат строго наведени како што следува: сво?ство P на композитен об?ект О е по?авно ако тоа е метафизички невозможно за еден друг предмет без сво?ства П, а ако об?ектот се состои од делови со внатрешни сво?ства идентични со оние на О, таму се оние делови од истата конфигураци?а.

Понекогаш емергентистите го користат примерот за водата кога има ново сво?ство, кога водород и кислород Н О се комбинираат за да формираат H2O ( вода ). Во ово? пример за тоа постои "по?авува?е" на нова функци?а на про?ирна течност ко?а не може да се предвиди со разбира?е на водородот и кислородот како гасови. Ова е аналогно на физичките сво?ства на мозокот што резултираат со умствена состо?ба. Емергентистите се обидуваат да го решат злогласната ум-тело празнина на ово? начин. Еден од проблемите за емергентизмот е иде?ата за "причинско затвора?е", во еден свет ко? не ги дозволува причинско-последичните односи ум-тело .

Експресивната филозофи?а вели дека не постои дво?ство, само што е изразено, како што е водата во дуализмот H20 во примерот погоре. Умот излегува од процесот на матери?ата и енерги?ата за да се направат овие процеси. Ал Енглман предлага во “Изразува?е: Филозофи?а на умот", завршетокот на "?ас сум мо?от Ум" од Вили?ам Бле?к, наведува??и дека целата матери?а и енерги?а е умот, она што то? го нарекува праум, и од овие праумствени процеси, прагот на бариерата е надминат и животот се ?авува како самоодржлива енерги?а (ум). Ова се нарекува Експресивна По?ава и на речиси ист начин генетските Биолози го разбираат Генотип-Фенотип изразува?ето.

Елиминативен матери?ализам [ уреди | уреди извор ]

Ако неко? е матери?алист и смета дека сите аспекти на нашата психологи?а на здрав разум доа?аат до сведува?е на зрели когнитивните невронски мрежи, и дека не-редуктивниот матери?ализам не е во ред, тогаш можеме да донесеме конечен, порадикален став: елиминативен матери?ализам.

Посто?ат неколку типови на елиминативен матери?ализам, но сите тврдат дека нашата заедничка-свест, "народната психологи?а" лошо ?а толкува природата на некои аспекти на сознава?ето. Елиминативистите гледаат на фолк психологи?ата како на лажна теори?а и подобна за да биде фалсификувана со оглед на когнитивните невронаучни истражува?а. Тие расправаат дека треба да до?дат подобри теории од умствените и дека ние можеби ?е мора да отфрлиме некои основни умствени концепти на заеднички-свест, кои секогаш ги земаме здраво за готово, како на пример верува?а, свест, емоции, qualia, или исказните ставови.

Елиминативиститите како што се Патрици?а и Пол Чрчленд тврдат дека додека фолк психологи?ата го третира знае?ето како основна како-реченица, не-лингвистичкиот вектор / матрица модел на теори?ата на нервната мрежа или конективизмот ?е се покажат како многу попрецизни пресметк за тоа како работи мозокот.

Чрчлендс често се повикуваат на судбината на другите, погрешно популарни теории и онтологии кои се по?ави?а во текот на истори?ата. На пример, Птолемеичката астрономи?а служеше за да се об?асни и предвиди движе?ето на планетите преку вековите, но на кра?от ово? модел на Сончевиот Систем беше елиминиран во корист на Коперниковиот модел. Чрчлендс веруваат дека истата судбина ?а чека елиминаци?ата на моделот на умот "реченици-кршачи" во ко? мислите и однесува?ето се резултат на манипулаци?а на реченицата, како состо?ба што се вика "исказна ставови."

?азична критика на проблемот ум-тело [ уреди | уреди извор ]

Секо? обид да се одговори на проблемот ум-тело се сре?ава со значителни проблеми. Некои филозофи велат дека ова е заради основната концептуална конфузи?а. Овие филозофи, како Лудвиг Витгеншта?н и неговите следбеници во традици?ата на ?азичните критики, поради тоа го одбиваат проблемот како илузи?а. Тие тврдат дека е погрешно да се прашуваме како умствените и биолошките состо?би се вклопуваат заедно. Наместо тоа, то? само треба да прифати дека човечкото искуство може да се опише на различни начини, односно да се преведе во умствени и биолошки термини. Илузорните проблеми се ?авуваат ако неко? се обиде да се опише во однос на други зборови или ако умствениот речник се користи во погрешен контекст. Ова е случа?, на пример, ако неко? е во потрага по умствената состо?ба на мозокот. Мозокот е само погрешен контекст за да го користите умствениот речник. Пребарува?ето на умствени состо?би во мозокот е вид на категорична грешка или неразбира?е на размислува?ето.

Денес, таквото сто?алиште го застапуваат толкувачите на Витгеншта?н, како Петар Хакер. Ме?утоа, Хилари Патнам, основачот на функционализмот, исто така, го усвои гледиштето дека проблемот ум-тело е илузорен проблем што треба да се разграничи во согласност со начинот на Витгеншта?н.

Екстернализам и интернализам [ уреди | уреди извор ]

Филозофите на умот се прашуваат: Каде е умот? Ако умот е физичка по?ава на неко? вид, мора да се нао?а некаде. Посто?ат две можности: или умот е внатрешно тело (интернализам), или умот е надвор (екстернализам). Поопшто, дури и умот зависи само од настани и особини кои се одржуваат во рамките на органот од телото на суб?ектот или зависи од факторите надвор од него.

Застапниците на интернализмот се посветени на ставот дека нервната активност е доволна за умот. Предлагачите тврдат дека екстернализмот дека надворешниот свет во извесна смисла е конститутивен за умот. Екстерналимот се ?авува во неколку верзии. Главните од нив се: семантички екстернализам, когнитивен екстернализам, феноменален екстернализам. Секо?а од овие верзии на екстернализмот уште можат да се делат и тоа важи само за дра?верите или содржината на умот.

Семантичкиот екстернализам се држи до тоа дека семантичката содржина на умот е во целост или делумно надвор од телото и ?а дефинира состо?бата на оваа тема. ?Близнак Зем?а“ од Хилари Патнам како експериумствена мисла е добар пример. Когнитивниот екстернализам е многу широка колекци?а на мисле?а ко?а укажува на улогата на животната средина, алатките, разво?от и отелотворува?ето на знае?ето надвор од телото. Отелотворени Сознава?а, Проширена Ум, Енактивизам се добри примери. Феноменалниот екстернализам укажува на феноменалните аспекти на умот надвор од телото. Авторите кои ?а поддржуваат оваа можност се: Тед Хондерих , Едвин Холт , Франсоа Тонеау , Кевин О’ Реган , Рикардо Манцоти , Тед Роквел .

Натурализам и неговите проблеми [ уреди | уреди извор ]

Физикализам е тезата дека умот е дел од матери?алниот (или физичкиот) свет. Оваа позици?а се соочува со проблем во ко? умот има одредени сво?ства што другите матери?ални работи се чини дека не ги поседуваат. Физикализмот затоа мора да об?асни како е можно овие сво?ства, сепак, да може да произлезат од матери?ално нешто. Проектот да се обезбедат такви об?аснува?а е често нарекуван како ?натурализаци?а на умственото“. Некои од клучните проблеми кои ово? проект се обидува да ги реши го вклучуваат и постое?ето на qualia и природата на интенционалноста.

Qualia [ уреди | уреди извор ]

Многу умствени состо?би се чини дека се искусени суб?ективно на различни начини од различни лица. И тоа е одлика на умствена состо?ба како искуствен квалитет, како што е болката ко?а боли. Сепак, чувството на болка ме?у два?ца не може да биде идентично, биде??и нико? не е совршен на начин да се измери колку боли нешто, или да се опише како точно то? се чувствува кога е повреден. Филозофите и научниците затоа прашуваат од каде потекнуваат овие искуства. Церебралните настани, во и по себе, не може да се об?аснат зошто тие се придружени со соодветни квалитативни искуства. Загатката зошто многу церебрални процеси се случуваат со придружниот искуствен аспект на свеста се чини дека е невозможно да се об?асни.

Сепак, тоа, исто така, се чини дека науката на кра?от ?е мора да го об?асни ова искуство. Тоа следува од претпоставката за можноста на редуцирани об?аснува?а. Според ова гледиште, ако може успешно да се об?асни феноменот на редуцира?е (на пример вода), потоа може да се об?асни зошто феноменот ги има сите не?зини сво?ства (на пример, флуидност, транспарентност). Во случа?от на умствените состо?би, тоа значи дека постои потреба да се об?асни зошто тие имаат состо?би кои ги доживеале на неко? начин.

Германскиот филозоф од XX век Мартин Ха?дегер ги критикува онтолошките претпоставки кои поддржуваат таков редуктивен модел и тврди дека е невозможно да се направи смисла на нивното искуство во овие услови. Тоа е затоа што, според Ха?дегер, природата на нашите суб?ективни искуства и квалитет не може да се сфати во смисла на картези?анската "супстанци?а" ко?а носи "сво?ства". Друг начин е дека самиот поим на квалитетот на искуството не е во согласност со смислата - или е семантички немерливо со концептот - супстанции кои носат состо?би.

Ово? проблем на об?аснува?е на интроспективни аспекти на умствените состо?би и свест во целина на едно лице, во однос на трети лица квантитативните невронски мрежи се нарекуваат празнина во об?аснува?ето. Посто?ат неколку различни гледишта за природата на разликите ме?у современите филозофи на умот. Де?вид Чалмерс и Френк ?ексон Рано ?а протолкуваа празнината како онтолошка во природата, а тврде?ето за qualia никогаш не може да се об?асни со наука, биде??и физикализмот е лажен. Посто?ат две посебни категории кои се вклучени, а не може да се сведат на други. Како алтернативен поглед донесен од страна на филозофите, како што се Томас Нагеланд и Колин МекГин . Според нив, празнината е епистемолошка во природата. За Нагел, науката сe уште не е во можност да го об?асни суб?ективното доживува?е, биде??и сe уште не го достигнала нивото или видот на знае?ето што е потребно. Ние не сме ни способни да го формулираме проблемот кохерентно. За МекГин, од друга страна, проблемот е еден од посто?аните и сво?ствените на биолошките ограничува?а. Ние не сме способни да ?а решиме празнината во об?аснува?е, биде??и во царството на суб?ективното доживува?е за нас е когнитивно затворено на ист начин како квантната физика е когнитивно затворена за слоновите. Други филозофи ?а отстрануваат прзнината како чисто семантички проблем. Ово? семантички проблем, се разбира, доведе до познатото ?Qualia праша?е“, а тоа е: Дали Црвениот предизвика црвенило?

Интенционалност [ уреди | уреди извор ]

Интенционалноста е способност на умствената состо?ба да биде насочена кон или во врска со нешто на надворешниот свет. Ова сво?ство на умствените состо?би значи дека имаат содржина и семантички референти и затоа можат да им бидат доделени вистински вредности. Кога неко? се обидува да ги намали природните процеси на овие состо?би настанува проблем: природните процеси не се вистинити или лажни, тие само се случуваат. Тоа не би имало смисла да се каже дека природниот процес е или точен или погрешен, но умствените идеи и решени?а се вистинити или лажни, па како може умствените состо?би (идеи или решени?а) да бидат природни процеси? Можноста за доделува?е семантички вредности на идеите значи дека ваквите идеи се залагаат за фактите. Така, на пример, иде?ата дека Херодот бил историчар се однесува на фактот дека то? е историчар. Ако фактите се вистинити, тогаш иде?ата е точна, инаку таа е лажна. Но, од каде доа?а ово? став? Во мозокот, посто?ат само електрохемиски процеси и ова се чини дека нема ништо заедничко со Херодот.

Филозофи?а на умот и науката [ уреди | уреди извор ]

Лу?ето се физички суштества и како такви, тие се предмет на разгледува?е и на опишува?е на природните науки. Биде??и умствените процеси се тесно поврзани со физичките процеси, описите на природните науки ги опремуваат човечките суштества да можат да одиграат важна улога во филозофи?ата на умот. Посто?ат многу научни дисциплини кои ги изучуваат процесите поврзани со умственото здрав?е. Списокот на овие науки е: биологи?ата, информатиката, когнитивните науки, кибернетиката, лингвистиката, медицината, фармакологи?ата и психологи?ата.

Невробиологи?а [ уреди | уреди извор ]

Теоретските основи на биологи?ата, како што е случа? со модерната наука воопшто, во суштина се матери?алистички. На?прво, предмети на истражува?е се физичките процеси, кои се сметаат за темели на умствената активност и однесува?е. Поголем успех во об?аснува?ето на биологи?ата на умствените феномени може да се види и во отсуство на било кое емпириско побива?е на не?зината основна претпоставка: ?Нема да има никаква промена во умствената состо?ба на некое лице без промена во состо?бата на мозокот“.

Во областа на невробиологи?ата, посто?ат многу поддисиплини кои се занимаваат со односот ме?у умствените и физичките состо?би и процеси. Сетилната неврофизиологи?ата го истражува односот поме?у процесите на перцепци?а и стимулира?е. Студиите за когнитивни невронски мрежи на корелаци?а ме?у умствените процеси и нервните процеси ?а опишуваат зависноста на невропсихологи?ата на умствените способности во одредени анатомски мозочни региони. На кра?от, еволутивната биологи?а, ги проучува потеклото и разво?от на човечкиот нервен систем и во онаа мера како основа на ум, исто така, ги опишува онтогенетскиот и филогенетичкиот разво? на умствените феномени кои се движат од своите на?примитивни фази.

Методолошките достигнува?а во невронските мрежи, особено воведува?ето на ха?-тек невровизуелизациски процедури, ги поттикнаа истражувачите да ги создадат сите амбициозни програми за истражува?е: една од главните цели е да се опишат и да се разберат нервните процеси кои одговараат на умствените функции. Неколку групи се инспирирани од ово? напредок. Новите пристапи кон ова праша?е ги води Стивен Ериксон-Зенит од Институтот за напредна наука и инженерство, каде што предложи нов механички уред наречен "машина за тоа искуство", наменет за спроведува?е на основните механизми на сензаци?а, мотилитет и признава?е. ?еф Хокинс има воспоставено Центар Redwood за теоретски невронски мрежи во Беркли, каде што истражуваат биомимикриско признава?е на алгоритми.

Комп?утерска наука [ уреди | уреди извор ]

Комп?утерската наука се занимава со автоматска обработка на податоци (или барем со физички систем од симболи во ко? се даваат информации) со користе?е на такви нешта како што се комп?утерите. Од самиот почеток, комп?утерските програмери беа во можност да разви?ат програми кои овозможуваат комп?утерите да ги вршат задачите како органски суштества со ум. Едноставен пример е множе?ето. Сепак, ?асно е дека комп?утерите не го користат умот за да се развиваат. Можат ли тие, еден ден, да до?дат до она што ние го нарекуваме ум? Ова праша?е беше ставено во преден план на филозофските дискусии за истражува?е во полето на вештачката интелигенци?а.

Во рамките на ВИ, вообичаено е да се направи разлика поме?у една скромна програма за истражува?е и уште еден амбициозна: разликата е кованица од ?он Серл во смисла на слаба ВИ и силна ВИ. Ексклузивно целта на "слабите ВИ", според Searle, е успешната симулаци?а на умствените состо?би, без да се обидуваат комп?утерите да стануваат свесни. Целта на силната ВИ, од друга страна, пак, е комп?утер со свест слична на онаа на човекот. Силната ВИ се навра?а на еден од пионерите на комп?утерите Алан Т?уринг. Како одговор на праша?ето "Дали комп?утерите можат да размислуваат?", то? го формулираше познатиот Туринг тест. Т?уринг верува дека за комп?утерот може да се рече дека "мисли", ако се нао?а во една соба сам до друга соба во ко?а се нао?а едно човечко битие и исти праша?а да им се постават и на комп?утерот и на човековото битие од страна на трети лица, испа?а дека одговорите од комп?утерот не се разликуваат од оние на човечкото битие. Во суштина, Т?уринговата визи?а за машинската интелигенци?а следи од бихевиористичкиот модел на умот-интелигенци?ата е тоа што интелигенци?ата го прави. Туринг тестот има добиено многу критики, ме?у кои е и веро?атно на?познатата Кинеска соба-експеримент на мисла, формулирана од страна на Searle.

Праша?ето во врска со можната чувствителност (qualia) на комп?утерите или роботите и натаму останува отворена. Некои комп?утерски научници веруваат дека специ?алноста на ВИ сe уште може да даде нов придонес за решава?е на "проблемот ум-тело ". Тие укажуваат на тоа дека врз основа на реципрочните вли?ани?а ме?у софтвер и хардвер кои ги има во сите комп?утери, можно е еден ден теориите да помогнат да се разберат заемните вли?ани?а ме?у човековиот ум и мозокот.

Психологи?а [ уреди | уреди извор ]

Психологи?ата е наука ко?а ги истражува умствените состо?би директно. Таа користи емпириски методи за испитува?е на специфични умствени состо?би како што се радост, страв или опсесии. Психологи?ата истражува закони за поврзува?е на умствената состо?ба на едни со други или со влезови и излези на човечкото тело.

Еден пример за ова е психологи?ата на перцепци?а. Научниците коишто работат во оваа област ги откри?а општите принципи на обликот перцепци?а. Законот на психологи?ата за формата вели дека об?екти кои се движат во иста насока се сметаат за ме?усебно поврзани. Ово? закон го опишува односот поме?у визуелниот влез и умствената состо?ба на перцепци?а. Сепак, ова не сугерира ништо за природата на перцептивните состо?би. Законите на психологи?ата се компатибилни со сите одговори на проблемот ум-тело ко? е ве?е опишан.

Филозофи?а на умот во континенталната традици?а [ уреди | уреди извор ]

Поголемиот дел од дискуси?ата во ово? документ се фокусира на еден стил или традици?а на филозофи?ата во модерната Западна култура, ко? обично се нарекува филозофи?а на аналититиката (понекогаш се опишува како Англо-американска филозофи?а). Ме?утоа, посто?ат многу други школи на мислата кои понекогаш се сумирани под широката етикета на континенталната филозофи?а. Во секо? случа?, иако темите и методите тука се бро?ни, во однос на филозофи?ата на умот, многуте училишта кои потпа?аат под оваа етикета (феноменологи?а, егзистенци?ализам, итн) на глобално ниво може да се види дека се разликуваат од аналитичкото училиште во кое помал фокус се става на ?азичната и логичната анализа, но, исто така, се преземаат и други форми за разбира?е на човековото постое?е и искуство. Во однос на специфичната дискуси?а за умот, тоа има тенденци?а да се пренесе во обидите за да се сфати концептот на перцепци?а на мислата и значителното искуство во смисла на тоа што вклучуваат анализа на ?азичните форми.

Во Феноменологи?а на духот од Георг Вилхелм Фридрих Хегел, то? дискутира за три различни видови на умот: ”суб?ективен ум”- умот на поединецот, “об?ективен ум”- умот на општеството и државата и "апсолутниот ум"-ум на единството на сите концепти.

Во модерните времи?а, посто?ат две главни школи, кои имаат развиено одговор или противе?е на Хегеловата традици?а на феноменологи?ата и егзистенци?ализмот. Феноменологи?ата, ко?а е основана од страна на Едмунд Хусерл, се фокусира на содржината на човековиот ум и на тоа како феноменолошките процеси го формираат нашето искуство. Егзистенци?ализмот, училиштето на мислата врз основа на работата на Серен К?еркегор и Фридрих Ниче , се фокусира на содржините и искуствата на умот кои се занимаваат со таквите искуства.

Еден пример (иако не е многу добро познат) за филозоф на умот и когнитивен научник ко? се обидува да ги синтетизира идеите од двете традиции е Рон Мек Кламрок . Со поза?мица од Херберт Симон и под вли?ание на идеите на егзистенци?алните феноменологисти како Морис Мерло-Понти и Мартин Ха?дегер, Мек Кламрок сугерира дека човечката ‘состо?ба на бидува?ето во светот’ (?Dasein“, ?Wo der Welt sein“) го прави невозможно за нив да се разберат себеси so апстрахира?е и испробува?е како што се самосто?ните експериумствени об?екти од кои тие самите не се составен дел.

Друг филозоф од ово? тип е Шон Доренс Кели , ко? е професор и претседател на филозофи?ата на ?Харвард“. Кели, ко? држи предава?а за француската и германската филозофи?а од XX век , филозофи?ата на умот и филозофи?ата на когнитивните науки, може да се гледа како творба под менторството на Хуберт Дра?фус , егзистенци?алист ко? го ангажирал неговиот колега во филозофи?ата на Беркли, ?он Серл, во широка дискуси?а за овие проблеми во текот на период од неколку децении.

Филозофи?а на умот во будизмот [ уреди | уреди извор ]

Ако неко? праша: ?Кои старее?е и смрт? А чии се старее?ето и смртта? "И ако неко? се праша, "Дали старее?ето и смртта се едно и дали ова е старее?е и смрт на неко? / нешто друго?" и двете ?е имаат исто значе?е, иако нивните зборови ?е се разликуваат. Кога постои став дека Шива е исто што и телото, не постои зачувува?е на светиот живот. И кога неко? смета дека Шива е едно нешто, а телото друго нешто, не постои зачувува?е на светиот живот. Избегнува??и ги овие две кра?ности, Татагата ?а истакнува Dhamma во ме?увреме: Од ра?а?е, како услов за состо?бата доа?а старее?ето и смртта.

Источните традиции како будизмот не се држи до дуалистичкиот модел ум - тело, но не се тврди дека телото и умот се одвоени ентитети. Будизмот особено не се држи до концептот на душата или Atman. Некои форми на будизамот кажуваат дека тоа е многу суптилно ниво на умот кое го напушта телото при смртта и влегува во нов живот. Според будистичкиот научник Дармакирти, дефиници?ата на ум е она што има и ?асност и препознатливост. Според оваа дефиници?а, "?асност" се однесува на природата на умот, а 'препознатливост' на функци?ата на умот. Умот е ?асност биде??и секогаш има недостаток на форма и поради тоа што ?а има вистинската мо? за перцепира?е на об?екти. Умот е препознатливост поради сво?ата функци?а да знае или да согледува об?екти. Декораци?ата на седумте колекции, будистичкиот научник Кедруб?е вели дека мислата, совеста, умот и препознатливоста се синоними. Буда об?аснил дека иако умот нема форма, то? сепак може да се поврзе со формата. Така, нашиот ум се однесува на нашето тело и е "сместен" во различни места низ телото. Тоа треба да се сфати во контекст на тоа дека петте свесни сетила и умствената свест се обопштени. Посто?ат многу различни видови на перцепци?ата ум-свест, умствената перцепци?а, бруто мислите, суптилните мисли и многуте суптилни умови се слободна форма (не е форма, бо?а, звук, мирис, вкус или допирни сво?ства) и сите оние функции кои ги разбираме или ги знаеме. Не постои такво нешто како ум, без состо?бата позната на умот. Иако ниту една од овие мисли нема форма, тие може да бидат поврзани со формата.

Последици од филозофи?ата на умот [ уреди | уреди извор ]

Посто?ат безбро? теми кои биле погодени од идеите развиени во филозофи?ата на умот. ?асни примери за ова се природата на смртта и конечниот лик, карактерот на чувствата, на перцепциите и на мемори?ата. Праша?ата за тоа што е човекот, и од што е составен неговиот или не?зиниот идентитет, исто така, имаат многу работа со филозофи?ата на умот. Посто?ат две теми кои во врска со филозофи?ата на умот, повлекуваат посебно внимание, тоа се: Слободната вол?а и себеспознава?ето.

Слободна вол?а [ уреди | уреди извор ]

Во контекст на филозофи?ата на умот, проблемот на слободната вол?а ?е води кон обновува?е на интензитет. Тоа е сигурен случа?, барем за матери?алистичките детерминисти. Според ова тврде?е, законите на природата во целост ?а одредуваат насоката на матери?алниот свет. Умствената состо?би и вол?ата, исто така, би биле матери?ални состо?би, што значи дека човековото однесува?е и одлуките ?е бидат целосно утврдени со природните закони. Некои го носат ова резонира?е еден чекор понапред: лу?ето не можат да утврди самите што сакаат и што прават. Затоа, тие не се слободни.

Ово? аргумент беше одбиен, од страна на компатибилистите. Оние кои го прифа?аат ова тврде?е укажуваат на тоа дека на праша?ето ?Дали сте слободни?“ одговор може да биде само утврдува?ето на значе?ето на терминот ?слободен“. Слободен чин е оно? каде што агентот може да направи нешто на поинаков начин ако то? го избрал другиот начин. Во оваа смисла, човекот може да биде слободен, иако детерминизмот е вистина. На?важниот компатибилист во истори?ата на филозофи?ата беше Де?вид Х?ум. Во последниве години, ова место е брането, на пример, од страна на Даниел Денет, а од дуалниот-аспект на перспективата, од страна на Макс Велманс.

Од друга страна, посто?ат многу инкомпатибилисти кои ги отфрлаат аргументот, биде??и тие веруваат дека вол?ата е слободна во посилна смисла повикува??и се на либертарианизам. Овие филозофи потврдуваат дека правецот на светот е или А) нецелосно утврден со природниот закон, каде што законот на природата е пресретнат од физички независна агенци?а или Б) одреден само од недифинираните закони на природата, или В) одреден од недифинираните закони на природата во согласност со суб?ективниот напор на физички нередукционистичката агенци?а. Под либертарианизам, вол?ата не мора да биде детерминистичка и, според тоа, тоа е потенци?ална слободна вол?а. Критичарите на вториот предлог (б) ги обвинуваат инкомпатибилистите за користе?е на некохерентен концепт на слободата. Тие тврдат како што следи: ако сво?ата вол?а не прецизира ништо, тогаш го сакаме она што го сакаме од чиста сре?а. И ако она што го сакаме е чиста случа?ност, ние не сме слободни. Значи, ако нашата вол?а не се определена со ништо, ние не сме слободни.

Свое ??ас“ [ уреди | уреди извор ]

Филозофи?ата на умот, исто така, има знача?ни последици врз концептот на своето ??ас“. Ако одговорот е ??ас“ или ??ас“ се однесува на основното, непроменливо ?адро на лу?ето, пове?ето современи филозофи на умот ?е признаат дека не постои такво нешто. Иде?ата за своето ??ас“ како суштински непроменливо ?адро произлегува од нематери?алната душа. Таквата иде?а беше неприфатлива за поголемиот дел од современите филозофи, за нивната физикалистичка ориентаци?а и општото прифа?а?е ме?у филозофите на скептицизмот во врска со концептот за своето ??ас“ од Де?вид Х?ум, ко? никогаш не можеше да се фати себеси како мисли, прави или чувствував било што. Ме?утоа, во светлоста на емпириските резултати во разво?ната психологи?а, разво?ната биологи?а и неврологи?а, иде?ата за суштинско непосто?ано, матери?ално ?адро- интегриран и претставувачки систем дистрибуиран преку менува?е на шеми за синапските врски - се чини разумна. Гледа?ето на своето ??ас“ како на илузи?а е широко прифатен од страна на многу филозофи, како и од страна на Даниел Денет и Томас Мецингер.

Наводи [ уреди | уреди извор ]

Надворешни врски [ уреди | уреди извор ]

• Guide to Philosophy of Mind , compiled by David Chalmers.
• Research articles in Philosophy of Mind - PhilPapers (Successor of MindPapers below)
• MindPapers: A Bibliography of the Philosophy of Mind and the Science of Consciousness , compiled by David Chalmers (Editor) & David Bourget (Assistant Editor).
• Dictionary of Philosophy of Mind , edited by Chris Eliasmith.
• An Introduction to the Philosophy of Mind Архивирано на 7 март 2010 г. , by Paul Newall, aimed at beginners.
• A list of online papers on consciousness and philosophy of mind , compiled by David Chalmers
• Field guide to the Philosophy of Mind Архивирано на 17 август 2020 г.
• The Argument from Physical Minds
• The Mind and the Brain Архивирано на 10 април 2010 г. A site exploring J. Krishnamurti 's view of the Mind.
• Mind Field: The Playground of Gods Архивирано на 27 февруари 2012 г. , from the Indian Psychology series by Swami Veda Bharati .