Оваа стати?а можеби бара дополнително внимание за да ги исполни стандардите за квалитет на Википеди?а. Ве молиме подобрете ?а оваа стати?а ако можете.

Оваа стати?а или заглавие има потреба од викифицира?е за да ги исполни стандардите за квалитет на Википеди?а. Ве молиме помогнете во подобрува?ето на оваа стати?а со соодветни внатрешни врски .

?ор? I (?ор? Луис- на германски Георг Лудвиг- 28 ма? 1660 година ? 11 ?уни 1727) бил крал на Велика Британи?а и Ирска од 1 август 1714 година сe до неговата смрт, Владетел на во?водството и Изборник на Брауншва?г?Линебург (Хановер) во Светото Римско Царство од 1698 година

?ор? се родил во Хановер, денешна Германи?а, а титулата Владетел на Брауншва?г-Линебург ?а наследил од татко му и од неговите чичковци. Успехот од Европските во?ни се проширил до неговата германска територи?а, па така во 1708 година, то? бил назначен за принц-избраник на Хановер. На 54-годинаишна возраст, по смртта на Кралицата Ана од Велика Британи?а, ?ор? стапил на британскиот престол како првиот монарх од Династи?ата Хановер. Иако преку педесет римски католици биле во блиска роднинска врска со Кралицата Ана, Актот на населува?ето од 1701 година им го забранило правото на наследува?е на британскиот престол на католиците. Сепак, ?ор? бил на?блискиот роднина протестант на Ана. На ова реагирале ?акубите кои се обидувале да го сменат ?ор? и на негово место да го постават полубратот на Ана, католикот ?е?мс Франсис Едвард Ст?уард, но нивните обиди не успеале.

За време на владее?ето на ?ор?, силата на монархи?ата се намалила и Британи?а почнала да се променува кон модерниот систем на кабинетската влада предводена од премиер. При кра?от на неговото владее?е, вистинската власт била предводена од Сер Роберт Валпор, првиот де факто британски премиер. ?ор? починал на пат кон неговиор роден Хановер, каде што бил закопан. ^[1]

Раните години [ уреди | уреди извор ]

?ор? е роден на 28 ма? 1660 година, во Хановер, во Светото Римско Царство. То? бил на?стариот син на Ернест Август, во?водата од Брауншва?г ? Лунбург и Софи?а на Ра?нланд Пфалц. Софи?а му била внука на Кралот ?е?мс I на Англи?а преку не?зината ма?ка, Елизабет од Боеми?а.

За првпат во неговиот живот, ?ор? бил единствениот наследник на германска територи?а од страна на неговиот татко и чичковци кои не оставиле потомци. Во 1661 година, се родил Фредрих Август, брат на ?ор? и двете момчи?а (познати како Горген и Густен) пораснале заедно. Нивната ма?ка била отсутна една година (1664-65) поради закрепнува?е во Итали?а, но таа била одговорна за воспитува?ето на не?зините синови и многу вли?аела во нивното одгледува?е, а уште пове?е откако се вратила. По не?зиното вра?а?е, Софи?а родила уште четири синови и една ?ерка. Во не?зините писма, Софи?а го опишувала ?ор? како одговорно, совесно дете ко? претставувал пример за неговите помлади бра?а и сестри. ^[2]

Во 1675 година, на?стариот чичко на ?ор? починал без да остави потомок, но останатите два?ца се ожениле, става??и го во опасност наследството на ?ор? доколку тие го предадат на нивните синови, ако воопшто ги имаат. Неговиот татко го учел ?ор? да лови и да ?ава, и го воведил во некои воени служби. Свесен за неговата несигурна иднина, Ернест Август го земал неговиот 15-годинаишен син ?ор? на кампа?а за Француско-Данската во?на со промислена цел за да го тестира и тренира за во?ни. ^[3]

Во 1679 година, другиот чичко на ?ор? починал неочекувано, не остава??и наследници, па така Ернест Август станал Во?вода на Каленберг- Гетинген, со главен град во Хановер. Единствениот чичко на ?ор?, ?ор? Вили?ам од Кел, се оженил со неговата ?убовница со цел да ?а озакони неговата единствена ?ерка Софи?а Дороте?а од Цел, но за жал немале други деца. Според Салискиот закон, каде што наследството на територи?ата било ограничено само за машката популаци?а, наследството на ?ор? и неговите бра?а за териториите на нивниот татко и чичковци станало сигурно. Во 1682 година, фамили?ата се согласила да го усвои принципот на првородство, што значело дека ?ор? ?е ?а наследи целата територи?а и не треба да ?а дели со неговите бра?а. ^[4]

Брак [ уреди | уреди извор ]

Истата година, ?ор? се оженил со неговата прва братучетка Софи?а Дороте?а од Кел, при што си обезбедил дополнителна заработувачка надвор од Салиските закони кои налагаале машки наследник. Ово? ,,брак поме?у две држави”, пред сe бил склучен поради поголем годинаишен приход и подарил здружува?е на Хановер и Кел. На почетокот неговата ма?ка била против ово? брак биде??и немала добро мисле?е за ма?ката на Софи?а (ко?а е родена во кралството) и била загрижена за посво?ува?ето на Софи?а Дороте?а. Сепак, не?зиното мисле?е било поразено од предностите на ово? брак. ^[5]

Во 1683 година, ?ор? и неговиот брат, Фредрих Август, служеле во?ска за време на Големата турска во?на и Опсадата на Виена. Во то? период, Софи?а Дороте?а му родила син на ?ор?, ?ор? Август. Следната година, Фредрих Август бил информиран за усво?ува?ето на првородството, што значело дека то? не можел пове?е да наследува дел од територи?ата на неговиот татко, како што очекувал. Тоа довело до растро?ство поме?у татко и син, и поме?у бра?ата, и траело сe до смртта на Фредрих Август во 1690 година Со опасноста за единечна држава на Хановер и со прилозите на Хановери?анците за во?ните во царството, Ернест Август во 1692 година бил назначен за избирач во Светото Римско Царство. Иднината на ?ор? била по?асна од кога било, како единствен наследник на неговиот татко и неговиот чичко. ^[6]

Во 1687 година, Софи?а Дороте?а родила второ дете, ?ерка крстена по неа и тоа била последна не?зина бременост. После тоа дво?ката се оддалечила. ?ор? го претпочитал друштвото на неговите ?убовници, Мелусине фон дер Шуленбург, со ко?а имал две ?ерки во 1692 и 1693 година, додека Софи?а Дороте?а имала романса со Шведскиот Гроф Кристоф фон Конигсмарк. Со закана за бегство, Хановерскиот суд, заедно со бра?ата и сопругата на ?ор?, Софи?а, ги убедувале ?убовниците да се разделат, но од тоа немало никаква корист. Според дипломатски извори од непри?ателите на Хановер, во ?ули 1694 година, грофот бил убиен, премолчено од ?ор?, а телото било фрлено во река и прекриено со каме?а. Се претпоставувало дека убиецот бил еден од четирите двор?аници на Ернест Август (Дон Николо Монталбано) на ко? му бил платен износ од 150.000 толари, сто пати поголем од на?високата плата на на?високо платениот министер. Подоцна се претпоставувало дека Конигсмарк бил распарчен на парчи?а и запален на плоштадот во Хановер. Сепак, самите извори од Хановер, вклучува??и ?а и Софи?а, ги негиралр сознани?ата за тоа каде е Конигсмарк. ^{[7] [8]}

Бракот поме?у ?ор? и Софи?а се раскинал, но не поради тоа што и два?цата биле неверни, туку поради тоа што Софи?а го напуштила не?зиниот сопруг. Со согласност од не?зиниот татко, ?ор? ?а затворил Софи?а Дороте?а во ку?ата Алден во не?зиниот роден Кел, каде што останала околу триесет годинаини сe до не?зината смрт. И бил забранет пристап до не?зините деца и татко и, ? било забрането да се премажи и ? било дозволено само да излегува во придружба на двор?аните од замокот. Сепак, на Софи?а и давале приходи, слуги и ? било дозволено да ?ава надвор од замокот, но под надзор. ^[9]

Владее?ето како избраник [ уреди | уреди извор ]

Ернест Август починал на 23 ?ануари 1698 година, притоа сите негови територии му ги оставил на ?ор?, со исклучок на една канцелари?а во Оснабрик ко?а ?а предводел сe до 1661 година, кога му ?а доделил на Принцот на Епископи?ата. Потоа ?ор? станал Владетел на Брауншва?г-Линебург (то? бил познат и како Хановер, според името на главниот град) и избраник во Светото Римско Царство. Неговиот суд во Хановер бил удосто?уван од присуството на многу културни икони како што се математичарот и филозофот Готфрид Ла?бниц и композиторот Георг Фридрих Хендл . ^[10]

Кратко по доа?а?ето на престолот во неговото родно во?водство, принцот Вили?ам, починал во?водата од Глостер , ко? бил втор по ред за да ги наследи англискиот и шкотскиот престол. Според англискиот Акт за населува?ето од 1701 година, ма?ката на ?ор?, Софи?а, требало да биде наследник на англискиот престол, доколку тогашниот владетел (Вили?ам III) и неговата снаа, Принцезата Ана Данска (подоцна Кралица Ана) умрат без да остават наследници. Наследството се подготвувало долго време, биде??и Софи?а била на?блиската роднина протестант на британското кралското семе?ство. Педесет и шест католички врски со врвни бара?а за наследство биле одбиени. Можноста неко? од нив да премине во протестанството само поради наследството била незначителна, биде??и некои веднаш одбиле. ^[11]

Во август 1701 година, ?ор? инвестирал во Редот на Подвеската и за шест месеци, на?блискиот католички молител до престолот на Англи?а, поранешниот крал ?е?мс II, починал. Вили?ам III починал наредниот март и бил наследен од Ана. Софи?а станала на?веро?атната наследничка на Кралицата на Англи?а. Софи?а била во не?зините седумдесетти годинаини, постара од Ана за триесет и пет годинаини, но таа била многу здрава па не?зиното време и енерги?а ги трошела за обезбедува?е на наследството, било за неа било за не?зините деца. Сепак, ?ор? бил то? ко? ?а разбрал сложеноста на англиската политика и на уставниот закон, кои во 1705 година, барале понатамошни акти за усво?ува?е на Софи?а и не?зините наследници како англиски држав?ани и да ги задржи договорите за преместува?е на силата преку Регенски Совет. Истата година, единствениот останат чичко на ?ор? починал и то? наследил уште неколку германски делови: Општината на ?унбург- Грубенхаген во Кел. ^[12]

Кратко по доа?а?ето на престолот, избувнала Во?ната за шпанското наследство. Во кавга било правото на Филип, внукот на францускиот крал Лу? XIV , да го осво?ат шпанскиот престол преку вол?ата на Шарл II . Светото Римско Царство, обединетите холандски провинции, Англи?а, Хановер и многу други германски држави се спротивставувале на оваа одлука биде??и тие се плашеле дека француската Династи?а Бурбони ?е стане многу помо?на ако е управувана од Шпани?а. Како дел од напорот во во?ната, ?ор? ?а нападнал соседната држава Брауншва?г?Волфенбител , ко?а била про-француска, сам пишува??и ги некои од наредбите. Нападот успеал со неколку изгубени животи. Како награда, претходното Хановерско присоединува?е на Во?водството од Саксе ? Лоенбург пробано од неговиот чичко, било признато од Британците и од Холан?аните.

Во 1706 година, Избираникот од Бавари?а бил отстранет од неговата должност поради договара?е со Лу? против царството. Следната година, ?ор? бил назначен за Кралски ферлдмаршал со команда од кралската арми?а со седиште покра? реката Ра?на. Времетрае?ето на неговата служба не било успешно, главно поради тоа што то? бил измамен од неговите со?узници, Во?водата од Марлборо, во еден напад и поради тоа што Царот ?озеф I ги одделил средствата наменети за кампа?ата на ?ор? за негова сопствена употреба. Покра? ова, германските владетели мислеле дека то? се покажал многу добро. Во 1708 година, тие формално ?а потврдиле позици?ата на ?ор? како изборен кнез за признава?е на или поради негова служба. ?ор? не ги трпел акциите на Марлборо против него кои ги сфатил како дел од планот за да ги намами француските сили за главниот напад.

Во 1709 година, ?ор? се повлекол од функци?ата фелдмаршал и никогаш пове?е не отишол на активна скужба. Во 1710 година, му било доделено богатството на царството, служба порано предводена од изборното кнежевство Пфалц . Смртта на царот во 1711 година, претставувал закана за уништува?е на рамнотежата на силата во спротивна насока, па така во?ната завршила во 1713 година,со ратификаци?а на Договорот од Утрехт. На Филип му било дозволено да победи во шпанскиот престол, но бил отсртанет од француското наследство па изборниот кнез во Бавари?а го вратил.

Доа?а?ето на престолот во Велика Британи?а [ уреди | уреди извор ]

Иако Англи?а и Шкотска ?а признале Ана како нивна кралица, англискиот парламент ?а признавала Софи?а, изборната кнеги?а од Хановер, како наследник. Парламентот во Шкотска не го поставил формално праша?ето за шкотскиот престол. Во 1703 година, државите усвоиле предлог-закон во ко? се из?авува дека избира?ето на Кралицата Ана како нивен владетел нема да биде поединечно како и наследува?ето на англискиот престол, освен ако Англи?а не обезбеди целосна слобода на шкотските трговци и нивните колонии во Англи?а. На?прво, кралската согласност била затаена, но следната година Ана се предала на желбите на Државите и согласноста била дадена, со што се направил Актот за безбедност од 1704 година Англискиот парламент воведил мерки кои се заканувале дека ?е ?а ограничат англиско-шкотската тргови?а и ?е ?а онеспособи шкотската економи?а ако Државите не се согласат да ?а прифатат Хановери?анската наследничка. Всушност во 1707 година, и двата парламенти се согласиле на Актот на Уни?ата ко? ги соединил Анги?а и Шкотска во Кралството на Велика Британи?а и ги основал правилата за наследник како што се наведени во Актот за безбедност од 1701 година Уни?ата била на?големата трговска област во единаесетти век во Средна Европа.

Виговците верувале дека Парламентот го има правото да го одреди престолонаследникот и наследникот да биде на?блискиот протестантски роднина на Кралицата, додека многу тореанци се стремеле кон традици?ата ко?а е напишана во правото на Ст?уард. Во 1710 година, ?ор? об?авил дека то? ?е биде наследникот на Британи?а според традиционалното право, биде??и правото не било прифатено само од католиците на Ст?уард, па така то? се држел до тоа. ,,Оваа из?ава е за сите виговци кои мислат дека Парламентот може да им го даде Кралството...да ги убеди тореанците дека тоа не е присво?ува?е.”

Ма?ката на ?ор?, изборната кнеги?а Софи?а, починла на 28 ма? 1714 година, на 83 годинаишна возраст. Таа паднала откако брзала за да на?де засолниште од пороен дожд во Градината Харенхосен. Сега ?ор? бил единствениот наследник на Кралицата Ана. То? набрзо го прегледал членството на привремениот совет, ко? ?а заменувал Кралицата по не?зината смрт, биде??и било познато дека здрав?ето на Ана е кревко па политичарите се тепале за власт. Таа имала удар, од ко? подоцна не можела да зборува и починала на 1 август. Листата за заменици на наследникот била отворена, членовите биле верни, а ?ор? бил назначен за Крал на Велика Британи?а и Ирска. Поради противставени гледишта, ко?што го ограничувале од премин од Хаг, то? не пристигнал во Британи?а сe до 18 септември. ?ор? бил крунисан во Вестминстерската опати?а на 20 октомври.

По 1715 година, ?ор? главно живеел во Британи?а, но во 1716, 1719, 1720, 1723 и 1725 година, то? бил во посета на неговиот дом во Хановер. Во целост, ?ор? поминал една петтина од неговото владее?е како Крал во Германи?а. Еден член од Актот на населува?ето ко? му забранувал на Британскиот монарх да ?а напушти зем?ата без дозвола од Парламентот едногласно бил укинат во 1716 година За време на сите, а посебно за првото отсуство на Кралот, то? бил заменет од привремениот совет, но не од неговиот син, ?ор? Август, Принц на Велс.

Во?ни и востани?а [ уреди | уреди извор ]

Во рок од една година од владее?ето на ?ор?, виговците победиле со убедлива победа на генералните избори во 1715 година Неколку членови од поразената тореанска парти?а станале симпатизери на ?акубитите, а неколку незадоволни тореанци застанале на страна на ?акобитското буне?е, со што станале познати под псевдонимот ,,Петнаесетте”. Поме?у ?акобитите се шушкало да го назначат за наследник полубратот на Ана, ?е?мс Ст?уард (нарекуван ,,?е?мс III” од неговите поддржувачи и ,,Присво?увачот” од неговите противници). Противниците на ,,Присво?увачот”, предводени од владетелот од Мар, еден огорчен шкотски благородник ко? ?а поддржувал и Славната револуци?а, покренал бунт во Шкотска на ко? поддржувачите на ?акобитите биле многу побро?ни од Англи?а. Сепак, ,,Петнаесетте” бил целосен пропаст. Плановите на владетелот од Мар биле многу слаби, а поддржувачите на ,,Присво?увачот” пристигнале подоцна со многу малку пари и оруж?е. До кра?от на годината, бунтот имал сe, но сепак не успеал. Соочени со пораз, владетелот од Мар и Присво?увачот заминале за Франци?а во февруари 1716 година По поразот, иако имало некои казни и одзема?а, ?ор? се стремел кон владиниот одговор, покажал милосрдност и ги трошел парите од казнените зем?и за училиштата во Шкотска, а дел од нив го искористил за да го плати државниот долг.

Сомнежот на ?ор? за Тореанците помогнал за доа?а?ето на власт на Виговците. Доминантноста на Виговците ?е биде толку голема под владее?ето на ?ор? што Тореанците нема да се вратат на власт пола век. По изборите, Парламентот на Виговците го донесиле Седумгодинаишниот акт од 1715 година, ко? го продолжил максималното трае?е на Парламентот од седум годинаини (иако можело да се реши порано со независноста). Па така, Виговците кои ве?е биле на власт можеле да останат уште долго време.

По неговото доа?а?е на престолот, врската поме?у ?ор? и неговиот син (иако никогаш не била с?а?на) се влошила. ?ор? Август, Принцот од Велс, ?а поддржувал опозици?ата на политиката на неговиот татко, при тоа вклучил мерки за зголемена слобода за религи?ата во Британи?а и за да ги прошири германските територии на Хановер на трошок на Шветска. Во 1717 година, со ра?а?ето на внукот на ?ор?, дошло до поголема расправи?а поме?у ?ор? и Принцот од Велс. Кралот, следе??и ?а традици?ата, го назначил Во?водата од ?укасл за еден од крстителите на неговиот внук. Кралот се налутил, кога Принцот од Велс, покажува??и омраза кон ?укасл, вербално го навредил Во?водата, при што погрешно бил разбран од Во?водата ко? го сфатил тоа како предизвик за двобо?. На Принцот му било наредено да ?а напушти кралската резиденци?а, Палата Св. ?е?мс. Новиот дом на Принцот, Палатата Лестер станало место за состанува?е на политичките опозиционери на Кралот. ?ор? и неговиот син подоцна се помириле на бара?е на Роберт Волпол и на желба на Принцезата од Велс, ко?а се отселила со не?зиниот сопруг, но на ко?а и недостигале децата за кои се грижел Кралот. Според расправи?ата на крштева?ето, таткото и синот нема никогаш пове?е да бидат во добри односи.

Во почетокот на владее?ето, ?ор? бил наклонет кон Британската надворешна политика. Во 1717 година, то? придонесел за основа?е на Тро?ниот со?уз, анти-шпански со?уз од Велика Британи?а, Франци?а и Обединетите провинции. Во 1718 година, Светото Римско Царство било вклучена во со?узот, сега ве?е наречен Четворен со?уз. Подоцнежната во?на на Четворниот со?уз го вклучувал истиот проблем како и Во?ната за шпанското наследство. Договорот од Утрихт (1713) го признал внукот на Кралот Лу? XIV, Филип, како Крал на Шпани?а под услов то? да се одрече од сите права за да го наследи францускиот престол. По смртта на Лу? XIV во 1715 година, Филип, сепак, зборувал дека ?е го поништи договорот.

Шпани?а го поддржала нападот на ?акобитите врз Шкотска во 1719 година, но морската бура дозволила само три ил?ади шпански трупи да пристигнат во Шкотска. ?акобитите слабо биле опремени и лесно поразувани од британските артилерии во Битката на Глен Шиел. Здружените лу?е се распрснале на Шкотските Гори, а Шпанците се предале. Нападот никогаш не претставувал сериозна закана за владата на ?ор?. Со Французите кои ово? пат се бореле против него во во?ната, во?ските на Филип заслабеле. Како резултат, шпанската и француската престолнина останале разделени.

Истовремено, Хановер бил во добивка од револуци?ата на Големата северна во?на предизвикана од соперништвото поме?у Шветска и Руси?а за контрола врз Балтичкото Море. Шветските територии на Бремен и Верден биле отстапени на Хановер во 1719 година, при што Хановер го пла?ал шветскиот монетарен надоместок за загубата на теритотиите.

Министерства [ уреди | уреди извор ]

Во Хановер, кралот го имал целото право на еден монарх. Сите владини трошоци кои изнесувале околу 50 (околу 12 и 13 британски фунти) и назначува?ето на сите воени офицери, сите министри па дури и владините офицери над нивото на препишувачи, биле под негова лична контрола. Во спротивно од Велика Британи?а, ?ор? морал да владее преку Парламентот.

Во 1715 година, кога виговците дошле на власт, главните министри на ?ор? беа Сер Роберт Валпор, Лорд Тауншенд (зет на Валпор), Лорд Станфорд и Лорд Сандерленд. Во 1717 година, Лорд Тауншенд бил отпуштен, а Валпор се откажал од Кабинетот поради недоразбира?а ме?у колегите. Лорд Станфорд станал министер за надворешни работи, а Лорд Сандерленд за внатрешни работи.

Власта на Лорд Сандерленд почнала да опа?а во 1719 година То? им воведил данок на аристократите со што сакал да го ограничи бро?от на членови во Горниот дом, со именува?е нови основачи. Мерката ?е ?а зацврстела контролата на Сандерленд врз Домот со именува?е опозициски аристократи, но не била спроведена биде??и Валпор ?а предводил опозици?ата со ,,неговиот на?добар говор некогаш одржан во неговата кариера”. Валпоре и Тауншенд повторно биле назначени за министри наредната година, и сега обединети ?а формирале владата на Виговците.

Поголеми проблеми се по?авиле околу финансира?ето и управува?ето со националниот долг. Одредени владини обврзници не можеле да се исплатат без дозвола од обврзникот па биле додадени кога каматните стапки биле повисоки. Секо?а обврзница претставувала долгорочно повлекува?е на ?авните финансии, како што обврзниците тешко беа исплатливи. Во 1719 година, Компани?ата на ?ужното море предложила да преземе 31 милион фунти (три петини) од Британскиот национален долг со заменува?е на владината безбедност за акции во компани?ата. Компани?ата го подмитила Лорд Сандерленд, Мелузине фод дер Шуленберг и роднината на Лорд Стенхоуп, Чарлиз Стенхоуп, ко? станал министер за финансии за да го поддржи нивниот план. Компани?ата намамила неколку обврзници да ги претворат нивните високи камати, неотплатливи обврзници со ниски камати, лесно-прометни акции при што им нуделе приоритетни финансииски добивки. Цените на компани?ата брзо растеле. Акциите биле во износ од 128 фунти на 1 ?ануари 1720 година, но биле пресметани во износ од 500 фунти кога конверзиската шема се по?авила во ма?. На 24 ?уни цената достигнала до 1050 фунти. Со порастот во маркетите, неконтролирано продава?е започнало во август, што било причина за драстично опа?а?е на акциите до 150 фунти до кра?от на септември. Многу лу?е, вклушува??и и аристократи, изгубиле големи суми на пари,а некои целосно биле уништени. ?ор? ко? бил во Хановер од ?уни, се вратил во Лондон во ноември, порано од то? што би сакал или порано од вообичаено, по бара?е на министерството. Економската криза, позната како Кризата на ?ужното море, ги направила непопуларни ?ор? и неговите министри. Во 1721 година, Лорд Стенхоуп, целосно невин, паднал и починал по стресна дебата во Горниот дом, а Лорд Сандерленд се откажал од ?авна функци?а. Лорд Сандерленд се здобил со степен на лично вли?ание врз ?ор? сe до неговата ненаде?на смрт во 1722 година Валпор под де факто станал Премиер иако титулата не му била формално доделена (прво то? бил Прв Лорд за финансии и Министер за финансии). Неговото управува?е со кризата на ?ужното море, со преуредува?е на долговите и договара?е на некои надоместоци, помогнало во вра?а?ето на финансиската стабилност. За време на умешното управува?е на Валпор со парламентот, ?ор? ?а одбегнувал директната вмешаност со мамечките акции на Компани?ата. Тврде?ата дека ?ор? добивал акции како мито, не биле поткрепени со докази. Всушност, сметките во Кралската архива покажувале дека то? пла?ал за неговите прилози и дека изгубил пари во пропаст.

Последни годинаини [ уреди | уреди извор ]

По бара?е на Валпор, ?ор? го вратил на?чесниот Ордер на ба?ата во 1725 година, ко? му овозможил на Валпоре да се здобие со политичка поддршка преку нуде?ето на чесноста. Валпоре станал многу мо?ен и бил способен самиот да ги избира неговите министри. За разлика од неговата претходничка, Кралицата Ана, ?ор? ретко присуствувал на состаноци во кабинетот. Пове?ето од неговиоте средби биле во приватност, но имал значително вли?ание врз надворешната политика на Британи?а. Со помош од Лорд Тауншенд, то? го договорил прифа?а?ето на Договорот од Хановер од страна на Велика Британи?а, Франци?а и Пруси?а, ко? бил составен за контрабаланс на австриско-шпанскиот Договор од Виена и за да ?а заштити британската тргови?а.

?ор?, иако многу се потпирал на Валпор, можел да ги замени своите министри кога и да посакал. Всушност, Валпор бил исплашен да не го сменат при кра?от на владее?ето на ?ор? I, но тоа плаше?е завршило кога ?ор? починал на неговото шесто патува?е во Хановер, за време на неговто владее?е. То? доживеал срцев удар на пат поме?у Делден и Нордхорн на 9 ?уни 1727 година и бил префрлен во палата на владиката во Оснабург, каде што починал на 11 ?уни 1727 година То? бил погребан во капелата во замокот Леин, но по Втората светска во?на неговите останки биле преместени во капелата во Херенхосен.

?ор? бил наследен од неговиот син, ?ор? Август, ко? седнал на престолот како ?ор? II. Се констатирало дека ?ор? II планирал да го отстрани Валпор од функци?а, но во ова го спречила неговата жена, Кралицата Каролина. Во наредните владее?а силата на Премиерот била поголема на сметка на силата на независноста.

Спомени за Кралот [ уреди | уреди извор ]

?ор? бил исме?уван од британските држав?ани. Некои од неговите врсници како што е Леди Мери Вортли Монтаги, го мислела за неинтелигентен на тенкиот мраз биде??и то? бил здрвен во ?авноста. Подоцна то? бил непопуларен поради неговата наводна неспособност да зборува англиски ?азик, но таа неспособност подоцна била негирана преку документите и се докажало дека то? го разбирал, го пишувал и го зборувал англискиот ?азик. То? со сигурност течно зборувал германски и француски ?азик, добро го познавал латинскиот и по малку итал?анскиот и холандскиот ?азик. Постапката кон неговата жена, Софи?а Дороте?а, стана скандал. Британците го согледувале како да има премногу германски особини и според мисле?ето на историчарот Рагенхил Хатон, сметал дека то? бил наследник поради гермаски госпо?и. Сепак во Европа го сметале за напреден владетел поддржувач на просветеноста ко? дозволувал неговите критики да се по?ават во ?авност без страв од жестока цензура. Европските и британските извори се слагаат дека то? бил внимателен, воздржан и претпазлив со финансиите. ?ор? не сакал да биде во центар на ?авноста на општествените настани, ?а избегнувал кралската кути?а во операта и често патувал инкогнито во ку?ата на негов при?ател за да играат карти. И покра? некои непопуларности, држав?аните го гледале протестантот ?ор? I како подобра опци?а од римскиот католик ?е?мс. Вили?ам Ме?кпис Такере? ги искажал неговите колебливи чувства и напишал:

  Неговото срце припа?аше на Хановер. То? имаше пове?е од педесет и четири годинаини кога до?де ме?у нас. Го земавме биде??и го сакавме, биде??и то? ни ги задоволуваше потребите. Се потсмевавме на неговите необични германски манири и се подбивавме со него...?ас, како прво, бев на негова страна во тие денови. Циничен и себичен, то? беше подобар од Кралот надвор од Св.Германиус (се мисли на ?е?мс), со француски кралски наредби ко? со себе носеше ро? од сплеткари.

Писателите од XIX век, како што се Такере?, Сер Волтер Скот и Лорд Махон, се осврнувале на тенденциозните об?ави од прва рака об?авени во минатиот век, како што се мемоарите на Лорд Херве?, и ги прегледувале причините на ?акубите со романтични, па дури и симпатични очи. Тие, за возврат, вли?аеле на британските автори од првата половина на дваесеттиот век како што се Г.К. Честертон, ко? ги воведел понатамошните анти-германски и анти-протестантски тенденции кон протолкува?ето на владее?ето на ?ор?. Животот и владее?ето на ?ор? биле истражувани од научниците Бети и Хатон, а неговиот карактер, способностите и мотивите повторно ги испитувале поопширно. ?он Х. Плумб забележал:

 Некои историчари претеруваа со рамнофушноста на кралот за англиските работи и неговот непознава?е на англискиот ?азик го направи?а поважно од што беше. То? имаше мала потешкоти?а во комуницира?ето со француските министери, но то? беше целосно посветен кон работите поврзани со надворешната политика и судот.

Сепак, карактерот на ?ор? I останал неразбирлив. То? бил ?убезен и чувствителен во писмата за неговата ?ерка, а намуртен и конфузен во ?авноста. Можеби неговата ма?ка на?добро го опишала ,,об?аснува??и им на оние кои го гледаа како ладен и премногу сериозен дека то? може да биде радосен, дека ги земал работите при срце, дека бил чувствителен и искрен и дека се грижел за тоа како ?е се показже”. Каков и да бил неговиот карактер, то? наследил опасен престол, и или преку политчка мудрост и итрина, или преку случа?ност и непристрасност, то? го оставил престолот сигурен во рацете на Парламентот и на Хановери?анците.

Титули, почести и мотиви на грб [ уреди | уреди извор ]

Титули [ уреди | уреди извор ]

• 28 ма? 1660 година ? 18 декември 1679 година : Неговото Височество Во?водата ?ор? Лудвиг од Брунсвик ? Лунбург
  • На германски ?азик: Herzog Georg Ludwig von Braunschweig und Luneburg
• 18 декември 1679 година ? октомври 1692 година : Неговото Височество Принцот Наследник од Брунсвик ? Лунбург
• Октомври 1692 година ? 23 ?ануари 1698 година : Неговата Висост Изборен кнез од Хановер
• 23 ?ануари 1698 година ? 1 август 1714 година : Неговата Кралска Висост ?ор? Луис, Висок Офицер во Светото Римско Царство и изборен кнез , Во?водата од Брауншва?г?Лунбург.
• 1 август 1714 година ? 11 ?уни 1727 година : Неговото Височество Кралот

Во Велика Британи?а, офици?алните титули на ?ор? I гласеле: ,,?ор?, по Вол?ата на Бог, Крал на Велика Британи?а, Франци?а и Ирска, Бранител на Правдата, итн.” Во некои случаи (посебно во договорите) изразот ,,Во?водата од Брауншва?г?Лунбург, Блага?ник и Изборен кнез на Светото Римско Царство” се додавал по фразата ,,итн”.

Мотиви на грб [ уреди | уреди извор ]

Додека ?ор? бил крал, мотивите на грбот биле: Поделени на четири дела, I, три лава како бранители на бледо-црвена позадина (кои ?а претставувале Англи?а) лав во профил, исправен со двете предни шепи (за Шкодска); II, три азурни цвета од лил?ан (за Франци?а); III, азурна харфа или гудачки инструмент на сребрена позадина (за Ирска); IV, поделба на поли?а (за Хановер), I два лава како бранители на црвена позадина (за Брауншва?г), II подредени црвени срци?а околу лав во профил, исправен со двете предни шепи (за Лунбург), III брз ко? на црвена позадина (за Вестфали?а), во средината штит опколен со круната на Карло Велики на црвена позадина (за честа на Блага?никот на Светото Римско Царство).

Потомство [ уреди | уреди извор ]

То? имал три вонбрачни деца од неговата ?убовница Ехенгард Мелусин фон дер Шуленберг:

• Ана Лу?за Софи фон дер Шуленберг, Грофица од Долиц (1692?1773), ко?а се омажила за Ернест Август Филип фон дем Басче зу Ипенбург (1681?1761)
• Меласина фон дер Шуленбер, Грофица од Валсингам (1693?1778), ко?а се омажила за Филип Стенхоуп, 4-от Гроф од Честерфилд
• Маргарет Гертруда фон дер Шуленберг, Грофица од О?енхаусен (1701?1726), ко?а се омажила за Албрехт Волфранг, Гроф од Шаумбург-Липе.

Наводи [ уреди | уреди извор ]

1. ↑ Weir, Alison (1996). Britain's Royal Families: The Complete Genealogy (revised ed.). Random House. pp. 272?276. ISBN 978-0-7126-7448-5 .
2. ↑ Hatton, p. 29.
3. ↑ Hatton, p. 34.
4. ↑ Hatton, p. 30.
5. ↑ Hatton, pp. 36, 42.
6. ↑ Hatton, pp. 43?46.
7. ↑ Hatton, pp. 51?61.
8. ↑ Internet Archive, Michael (2001). A treasury of royal scandals : the shocking true stories of history's wickedest, weirdest, most wanton kings, queens, tsars, popes, and emperors . New York, N.Y. : Penguin Books. ISBN   978-0-14-028024-1 .
9. ↑ Hatton, pp. 60?64.
10. ↑ Internet Archive, Simon (2000). A history of Britain . London : BBC. ISBN   978-0-563-38497-7 .
11. ↑ ?German states before 1945“ . www.rulers.org . Посетено на 2024-01-25 .
12. ↑ Hatton, p. 74.