Роден во палатат Плацентиа во Гринич , како трето дете на Хенри VII и неговата сопруга кралицата Елизабета ?оршка . Само три од Хенриевите шест бра?а и сестри го преживеале детството, Артур (принцот од Велс) , Маргарита и Мери. 1493г . Хенри бил поставен за управник на замокот Довер, како и лорд чувар на Лондонските порти. Следната 1494г . му била доделена титулата во?вода на ?орк. Потоа му биле доделени и титулите лорд маршал како и лорд на Ирска . На Хенри му биле доделени на?добрите учители во Англи?а, со што Хенри благодаре??и им на нив знаел течно да општи на латински, француски и шпански. На почетокот се верувало дека Хенри ?е ?а продолжи сво?ата кариера во црквата на неко?а висока позици?а, додека постариот син Артур бил припреман за владетелската улога. Сепак во 1502г . Артур нена?дено умрел, а на Хенри му припаднале сите должности од поко?ниот му брат, со што станал принц на Велс , односно престолонаследник. Таткото на Хенри сакал да го обнови со?узот со Шпани?а , па така планирал Хенри да го замени местото на Артур во бракот со Катерина Арагонска , на?младото преживеано дете на кралот Фердинанд II од Касти?а и кралицата Изабела I од Арагон .

Со намера да се оствари бракот, било потребно одобрение од папата. Ме?утоа Катерина се заколнала дека не?зиниот прв брак никогаш не ни бил конзумиран (немала сексуални односи со Артур), па според тоа одобрението од папата не било неопходно по тоа праша?е. Сепак двете страни се договориле дека папското одобрение би било потребно за да се отстранат секакви сомнежи за легалноста на бракот. Папата го одобрил бракот во форма на папска була, со што четиринаесет месеци по смртта на не?зиниот млад сопруг, Катерина била верена за неговиот помлад брат, ко? сега бил престолонаследник на англиската круна. Ме?утоа до 1505г . кралот го загубил интерестот за со?уз со Шпани?а , па Хенри подоцна ?е тврди дека свршувачката со Катерина било без негово одобрение. Понатамошното политичко маневрира?е со свршувачката продолжило сe до смртта на кралот во 1509г . На седумнаесет годишна возраст Хенри VIII се оженил со вдовицата на сво?от брат, Катерина на 11 ?уни 1509 , а на 24 ?уни 1509 два?цата биле крунисани во Вестминстерската капелата .

До 1525 г. трпението на кралот кон Катерина во врска со (според него), неможноста на кралицата да роди машки наследник било на граница. Ме?утоа кралот добил поттик кога ?а забележал убавата дворска дама ко?а била во служба на кралицата, Ана Боленска . Кралот му наредил на кардиналот Вулзи да преговара со Рим за да му дадат одобрение за поништува?е на неговиот брак со Катерина, врз основа на сомнева?е дека не?зиниот брак со Артур навистина бил конзумиран. Кралевиот секретар Вили?ам На?т, отишол во Рим да лобира за поништува?е на бракот ка? папата Климент VII , ме?утоа папата не се осмелувал да ги задоволи бара?ата на англискиот крал, поради силното вли?ание на роднина на Катерина, императорот Карло V , ко? ве?е го имал оп?ачкано градот Рим, а папата бил затворен во Ватикан . Сите обиди на кардиналот Вулзи биле неплодни, згора непри?ателствата на Катерина, придонеле за неговиот пад, кога во 1529 г. Хенри го разрешил кардиналот од неговата должност лорд канцелар и на негово место го поставил сер Томас Мор , за ко? се сметало дека има уште помалку шанси за остварува?е на кралевата цел, делумно и поради неговата ло?алност кон Рим.

Во исто време Хенри открил и унапредил два?ца млади свештеници со различни карактери, а тоа биле Томас Кромвел и Томас Кранмер . Кранмер бил то? што прв му предложил на кралот дека треба да се консултира со теолошките факултети на континенталните универзитети, во врска со валидноста на неговиот брак. Проектот во ко? се вклучувало подмитува?а на видни лица ги дал очекуваните резултати и бил презентиран со позитивни мисле?а пред англискиот парламент во 1530 г. Кранмеровата поддршка на кралот, била наградена со неговото поставува?е на амбасадорската позици?а на дворот на Светата Германска Римското Царство , а подоцна бил назначен како надбискуп на Кентербери на местото на Вили?ам Вворем . Кромвел во ме?увреме бил поставен за главен советник на кралот, ко? одел до таму што му предлагал на кралот да размисли за укинува?е на папската врховност во Англи?а и да самиот то? да се постави на позици?ата Врховен управник на црквата во Англи?а. Два?цата Кромвел и Кранмер биле поддржувани од Ана Боленска, ко?а делела симпати?а со протестанската доктрина ко?а се ширела во Европа . Додека сите обиди на папата Климент VII пропаднале во неговата намера да го одврати кралот на Англи?а, Хенри ?а искористил шанслата и та?но се оженил со Ана Боленска во ?ануари 1533г . додека бргу потоа со помош на неговите симпатизери во парламентот успеал да го протне статутот со ко? се забранувало понатамошното меша?е на папата во внатрешната ситуаци?а на Англи?а . Надбискупот Кранмер веднаш го признал бракот на Хенри со Ана Боленска за важечки, а то? со Катерина за неважечки. Ана била крунисана за кралица на Англи?а на 1 ?уни, а три месеци подоцна родила женско дете, Елизабета, ко?а подоцна ?е стане Елизабета I .

Папата реагирал така што го ескомуницирал Хенри VIII во ?ули 1533 г. (историчарите не можат да го утврдат точниот датум на ескомуникаци?ата на кралот, според Винстон Черчил и неговата History of the English speaking people, тврди дека булата всушност била бланко документ ко? бил офици?ално одобрен и пополнет подоцна во 1535 г. Други мисле?а образложуваат дека Хенри не бил офици?ално ескомунициран сe до 1538 г. од страна на папата Павле III , братот на кардиналот Френклин де ла Томас). По ова следело религиски пресврт. Под покровителството на Кромвел, парламентот донел неколку статути пролетта 1354 г. според кои се ограничувала улогата на Рим во работата на англиканската црква. Статутот за совладува?е на бара?ата ги забранувал црковните бара?а да бидат проследени и разгледувани од папата. ?а спречувало црквата да прави и спроведува какви било одлуки без согласност на кралот. Актот за црковни должности од 1534 г. налагало свештенството да бира бискупи кои би биле предлагани од соверенот. Актот за супремати?а од 1534 г. го прогласил кралот за ?единствен управник на Зем?ата на англиканската црква“, додека пак актот за предавство од истата година, налагал обвинение за велеизда?а со смртна казна за непризнава?ето на кралот за неговото право кон црквата. На папата му биле ускратени сите приходи и даноци од англиската црква.

Домашната опозици?ата кон Хенриевата црковна политика била бргу осуетена. Значителен бро? на прогонетите монаси биле мачени и погубени. На?видните опозиционери биле ?он Фишер , бискупот на Рочестер и Томас Мор бившиот лорд канцелар, кои одбиле да положат заклетва за ло?алност, со што биле обвинети за велеизда?а и како што налагал законот биле погубени во Та?бурн во 1535 г. Томас Кромвел поради кого била основана позици?ата заменика на кралот во црквата (заменик во духовноста), бил овластен да врши обиколка на манастирите со цел да се увери дека инструкциите на кралот се следат и почитуваат. Но неговата вистинска улога била да ги запленува богатствата на манастирите. Неговите комисери за потчинува?е ме?у кои биле Лавтон, Полард и Мо?ле се покажале како крволочни уби?ци, а вистински пример за ?верствата на потчинува?ето било убиството на опатот Ричард Ва?тинг. Овие опресии со време поттикнале на поголем отор поме?у англискиот народ, за да на кра? прераснат во големи бунтови како то? од ноември истата година во северна Англи?а. А?иството за милост како што било наречен бунтот, бил задушен така што Хенри се согласил на амнести?а за сите учесници во востанието, притоа заблагодарува??и се на тоа што му го привлекле вниманието за нивната мака и потоа прифатил да го прими водачот Роберт Аске на кралски банкет. На банкетот Хенри тактички го замолил Роберт да му напише што сe се променило со новите закони, за да би можел поуспешно да го реши проблемот. Роберт не сомнева??и се го направил тоа што се барало од него, несвесен дека фактички самиот си ?а ставил омчата на врат, запишува??и ги своите дела кои подоцна ?е бидат употребени како признание. Кралевиот збор бил непрокосновен и немало никаков сомнеж во него (биде??и офици?ално се сметало дека кралот е одбран од Бога па спорд тоа то? му одговарал само на нему), па така Аске ги распуштил востаниците кои се разотишле по нивните домови. Ме?утоа Хенри на воставниците гледал како на државни предавници, па според тоа не се чувствувал должен да го почитува сво?от збор. Востаниците увиделе дека кралот немал намера да го почитува дадениот збор, па се побуниле повторно истата година, но нивната сила не била толку голема како што била на почетокот и набргу биле совладани и востанието било задушено. Водачите вклучува??и го и Аске биле уапсени и погубени поради велеизда?а. Укинува?ето на преостанатите поголеми манастири продолжило понатаму со актот на парламентот од април 1539 г.

Иако многу помогнала во радикалните црковни промени во државата, сепак односот со кралот бргу се влошил. После ра?а?ето на принцезата Елизабета , кралицата Ана имала на?малку два неуспешни бремености, кои завршиле или со предвремено ра?а?е или отфрла?е на плодот, со што старите фрустрации на кралот кои ги имал проживеано со Катерина во врска со неможноста на добува?ето на машки наследник, сега повторно се вратиле да го гонат. Решен да го добие машкиот наследник, а можеби и бил потикнат од Томас Кромвел , дал да се обвини Ана за употреба на вештерство, како би го намамила кралот да се ожени со неа, потоа за ?убовни афери со петорица мажи, вклучува??и го и обвинението за инцест со не?зиниот брат ?ор? Боле?н висконтот на Рошфорд, за повреда на кралот како и за завера за убиство на кралот, со што ова последното и го донело статусот на велеизда?ник. Обвинени?ата на?веро?атно се измислени. Судот ко? судел за случа?от бил воден од ву?кото на Ана, Томас Хавард, третиот во?вода од Норфолк . Во ма? 1536 г. судот ?а осудил Ана и не?зиниот брат за виновни и им доделиле казна одрубува?е на главата или горе?е на клада, како било по вол?ата на кралот. Ана и не?зиниот брат ?ор? биле погубени со отсекува?е на главата. На не?зината последна причест кралицата се заколнала пред свештеник дека била невина и тоа во присуство на сведоци (со оглед на големата религиозност на лу?ето во XVI век, тоа би претставувал скоро сигурен доказ за невиноста на кралицата).

Само еден ден по погубува?ето на Ана Боленска, Хенри се свршил со ?е?н Симор , а за 10 дена и се венчале. ?е?н била една од придружничките на погубената кралица, дворска дама на ко?а кралот фрлил око. Актот за наследство од 1536 г. налагал децата на ?е?н да бидат следните по ред за наследството на престолот, со што ле?ди Мери и ле?ди Елизабета биле прогласени за нелегитимни деца и биле ислкучени од нивното право на престолот. Кралот во секое време можел да одлучува за тоа ко? би можел да биде легитимен наследник. Кралицата ?е?н му родила син, тоа бил принцот Едвард, подоцна ?е стане Едвард VI , но наредната 1537 ?е?н починала во Гриничката палатата на 24 октомври од треска, остава??и го Хенри заедно со целиот двор да жалат по неа. Кралот ?а чувствувал ?е?н како неговата вистинска кралица биде??и му го родила толку посакуваниот машки наследник.

Во исто време кога Хенри VIII се венчал со ?е?н Симор, го донел Велшкиот законик со ко? легално го анексирал Велс кон Англи?а со што создал една обединета наци?а . Актот предвидувал офици?ална употреба на англискиот ?азик во сите државни институции , што претставувало мал проблем за мнозинството велшко население кое општело на сво?от ма?чин ?азик.

Хенри во 1537 барал од надбискупот Кентерберси да му ?а предаде палтата Отфорд, ко?а во тоа време била на располага?е на англиканската црква. Подоцна во 1540 г. Хенри ги санкционирал уништува?ата на римокатоличките светилишта и на моштите на нивните светци. До кра?от на 1542 г. сите манастири во кралството биле распуштени, а нивниот имот му припаднал на кралот. Како награда за сво?ата улога, на Томас Кромвел му била доделна титулата ерл на Есекс. Ниското свештенство ги загубило своите претставнички места во Горниот Дом , со што сега само надбискупот со бискупите го сочинувале претставничкото тело.

Денес историчарите се сигурни за само две од неговите ?убовници, а тоа се Елизабет Блунт и Мери Боле?н (сестрата на Ана). Елизабет Блунт му го родила вонбрачниот син Хенри Фитцро?, ко? никогаш не стапнал на престолот. Во 1533 г. се оженил со Мери Хавард од Норфолк Хавардс, но по само три години починал не остава??и наследник, токму во моментот кога неговиот татко кралот Хенри се обидувал да протурка закон во парламентот со што би му се признало правото на англискиот престол.

Хенри VIII бил особено ренесансен човек и неговиот двор бил центар на научни и уметнички иновации. Открива?ето на континентот Америка или т.н. Нов Свет, му дало нови идеи на Хенри. Во тоа време го вработил на сво?от двор добро познатиот Вили?ам Сомерс, ко? бил дворска луда и единствениот ко? и во на?тешките моменти знаел да го развесели кралот. За Хенри се знае дека бил еден од првите европски владетели ко? го интересирала вистинската географи?а на светот. Во 1507 г. дошло до револуционарно откритите во картографи?ата од страна на Мартин Валдсемулер (Universalis Cosmographia) и Матиас Рингман , кои на своите карти правеле разлика од другите светски карти на тоа врем, така што Америка ?а претставиле како посебен континент одвоен од Европа со Антланскиот океан . Промената создала атмосфера на истражува?а во уметноста и науката, што Хенри сесрдно ги прифатил.

Хенри посакал повторно да се ожени, во надеж дека ?е добие пове?е машки наследници, со што би го осигурал престолот за неговата династи?а. Томас Кромвел сега ве?е првиот ерл од Есекс, ?а предложил Ана , сестрата на протестанскиот во?вода од Клеве, ко? бил сметан како важен со?узник во случа? на католички напад на Англи?а. Ханс Холба?н Помладиот бил испратен во Германи?а во Клеве, да нацрта портрет на Ана, за кралот. Иако се шпекулирало дека портретот бил насликан во поубава нота, малку е веро?атно дека бил непрецизен, а доказ за тоа е што сликарот и понатаму останал во дворска служба. Со убавиот портрет на Ана , а и потикнат од присто?ните комплинменти за ставата и убавината на Ана од страна на не?зините придружнички, Хенри решил да се ожени. Ме?утоа кога Ана дошла во Англи?а , Хенри се разочарал од неа и из?авил дека воопшто не му се допа?а, а во приватност дури ?а викал ?Големата Мери“. Сепак немал друг избор и ?а оженил на 6 ?ануари 1540 г.

Хенри сакал да го прекине бракот, не само поради неговите лични чувства, туку и од политички причини. Во?водата од Клеве влегол во змрсена кавга со светиот римски цар, додека пак Хенри немал никаква намера да се впушта во авантурата на страната на сво?от со?узник. Кралицата Ана била доволно интелигентна да не го одбива Хенри, па се согласила на прекинува?е на бракот. Посведочила дека не?зиниот брак никогаш не ни бил конзумиран. Хенри се задоволувал со тоа што едва? ?а бакнувал во челотот секо?а вечер пред спие?е. Бракот бил прекинат врз основа на тоа што Ана претходно била верена за неко? друг европски благородник. ?а добила титулата Кралева сестра и и бил даден замокот Хевер како одштета, ко? претставувал поранешна резиденци?а на фамили?ата на Ана Боленска . Во ме?увреме ерлот од Есекс паднал во немилот ка? кралот поради неговата улога во ово? катастрофален брак, со што бил притворен а подоцна и погубен. Положбата заменик во духовноста ко?а специ?ално била создадена само за него, останала непополнета.

На 28 ?ули 1540 г. на истиот ден кога лордот Есекс бил погубен, кралот се оженил со Катерина Хавард , ко?а била прва братучетка на Ана Боленска . Хенри бил просто воодушевен од сво?ата нова кралица. Ме?утоа набргу по венчавката, кралицата се нашла во афера со еден од двор?аните, а тоа бил Томас Колпепер . Таа го вработила Францис Дерам , ко? претходно бил во афера со кралицата, пред таа да се омажи за Хенри, како не?зин секретар. Томас Кранмер ко? бил во завада со мо?ната католичка фамили?а Хавард, изнел докази пред кралот за постапките на кралицата. Иако кралот на почетокот одбил да верува во доказите, сепак му одобрил на Кранмер да изврши истрага, ко?а на кра? се завршила со потполно разоткрива?е на кралицата. На не?зиното испрашува?е кралицата го обвинила Дерам дека ?а присилил да стапат во недолична врска. Но сe што кралицата требала да направи е да посведочи дека таа претходно била верена за Дерам со што не?зиниот брак со Хенри би бил прогласен за неважечки. Сепак како одговор на обвинува?ата на кралицата, Дерам ?а компромитирал не?зината врска со Томас Колпепер.

Бракот на Катерина бил прекинат пред не?зиното погубува?е. Како што бил и случа?от со Ана Боленска , така и Катерина технички гледано не можела да биде обвинета за пре?убништво, биде??и бракот со кралот уште од почетокот бил неважечки. Но повторно ово? податок бил игнориран и Катерина била погубена на 13 февруари 1542 г. Во моментот на не?зиното погубува?е, Катерина имала само осумнаесет години.

Хенри во 1543 г. се оженил со сво?ата шеста и последна сопруга, богатата вдовица Катерина Пар . Таа пак посто?ано се расправала со Хенри по религиозни праша?а, Катерина била радикална во своите религиозни погледи (пуританка), додека пак кралот останал конзервативен. Не?зиното однесува?е замалку ?е ?а чинело не?зиниот живот, но на кра?от покажала послушост и попуштила. Таа му помогнала на Хенри да се помири со своите ?ер?и ле?ди Мери и Елизабета . Актот на парламентот од 1544 г. повторно им го вратило нивното право на престолот веднаш после младиот принц Едвард, иако за нив с? уште се верувало дека биле нелегитимни. Актот му давал за право на Хенри да го менува законот за наследството на престолот, нему по во?а.

Ретроспективата за судбината на Хенриевите сопруги би бил: ?разведена, погубена, почината, разведена, погубена и преживеана“. Алтернативна верзи?а би била: ?Кралот Хенри VIII и шестте сопруги: една почината, една преживеала, две разведени и две погубени“.( или посочно, ?Две погубени, една починала, две разведени и една преживеана“).Ме?утоа од правна гледна точка, би можело поинаку да се гледа на работата. Прво, Хенри никогаш не се развел од ниедна од неговите сопруги, поточно е тоа што бракот со нив ве?е бил поништен. Второ четири брака, а не два завршиле со поништува?е (односно биле прогласени за нелегитимни). Браковите со Ана Боленска како и со Катерина Хавард биле прогласени за неважечки пред тие да бидат погубени, а иако пак бракот на Ана Клевска бил прогласен за неважечки сепак таа го надживеала Хенри, баш како и неговата последна сопруга, Катерина Пар .

Суровоста како и тиранското однесува?е на Хенри сe пове?е станувало вообичаено, со текот на времето, а за тоа придонело и неговото лошо здрав?е. Неговата крволочна сери?а на политички погубува?а се верува дека отпочнала со таа на Едмунд де ла Пол, во?водата од Сафолк во 1513 и траела сe до Хенри ерлот на Суреи во 1547 г. Според некои проценки бро?от на погубува?ата за време на ова владее?е бил околу 72.000.

Хенри VIII ?а отпочнал англиската реформаци?а, ко? претставувал процес на елиминаци?а на приматот на папската црковна власт во Англи?а, ко? пак бил заменет со кралската супремати?а и со институци?ата Англиканска црква ко?а била надвор од вли?анието на Римокатоличката црква и била ставена под врховна управа на англиските монарси. Англиската реформаци?а претставувала пове?е политичко праша?е, неголи теолошка расправа ко?а се прикажувала како главен проблем. Раскинот на Англи?а со Рим настанал за време на владее?ето на Хенри VIII, па затоа понекогаш реформаци?ата се нарекува уште и Хенриева реформаци?а. Всушност Хенри не донел некои револуционерни теолошки идеи, туку то? само сакал да ?а осамостои англиската црква. Во 1521 г. го бранел Мартин Лутер од нападите на папството за ерес, во книгата што то? ?а напишал, а се вика ?Одбраната на седумте мошти“. Единствено кон католичката црква Хенри се однесувал непри?ателски поради неговата желба да воспостави независна англиска црква. Постапките на Хенри имале широк одек во Европа, биде??и неговата црква со своите постапки и вли?ани?а била за пример во другите зем?и кои сакале да воспостават сво?а црква, независна од Рим.

?Мериевата Роза“ бил еден од многуте воени бродови кои пловеле во времето на владее?ето на Хенри, само што ово? брод му бил на?омилен на кралот. Името му било дадено во чест на сестрата на Хенри, Мери во комбинаци?а со грбот на династи?ата Т?удори . Изградбата на бродот траело цела година, во бродоградилиштето на Портсмут , Англи?а . Бродот претставувал еден од првите вистински наменети воени бродови кои пловеле под знамето на англиската морнарица. Се претпоставува дека бродот бил потопен за време на борбите со француската морнарица ка? Солент на 19 ?ули 1545 г.

Во сво?от подоцнежен живот Хенри значително се здебелил, со што неговиот стомак мерел дури 137?cm и можно е дека боледувал од гно?на рана на ногата. Добро познатата теори?а дека боледувал од сифилис се по?авила 100 години после неговата смртт, додека пак со на?новите истражува?а и знае?а за болеста, се претпоставува дека не само то?, туку дека и неговите деца, ЕдвардVI , Мери I и Елизабета I , сите боледувале од истата болест. Второстепена на?нова теро?и?а излага дека сиптомите на Хенри како и неговата постара сестра Маргарита Т?удор сугерираат дека боледувале од ди?абетис од втор тип. Хенриевата зголемена маса датира од времето на неговата повреда за време на витешки турнир во 1536 г. Тогаш заработил мала рана ко?а не само што му ?а намалила физичката активност, туку со тек на време се загноила, за да на кра? индиректно вли?ае на неговата смрт, ко?а се случила на 28 ?ануари 1547 г. но палатата во Витехал. Починал на датумот на ко? би се навршиле 90 години животот на неговиот татко. Хенри бил погребан во капелата Св. ?ор?и?а во Виндзорскиот замок , веднаш до неговата трета сопруга, ?е?н Симор . Нешто пове?е од една децени?а трите негови деца седела на престолот, но без свои потомци.

Според актот за наследството на престолот, негвоиот единствен преживеан легитимен син Едвард, ?а наследил круната со што станала кралот Едвард VI . То? бил првиот протестански монарх ко? владеел со Англи?а . Биде??и тогаш Едвард имал само девет години, то? не можел во потполност да владее. Според тестаментот на Хенри VIII, бил составен совет на регенството, во ко? биле назначени 16 великодосто?ници кои би владееле во името на Едвард сe до неговиот 18 роденден (неговото полнолетство). Советниците пак го избрале Едвард Симор, Прв Ерл од Хартфорд , постариот брат на ?е?н Симор за лорд заштитник на кралството. Во недостиг на наследници на престолот, круната со право би им припаднала на ?ер?ите на Хенри VIII, а прва би била Мери и не?зините потомци, потоа Елизабета и не?зините потомци, а доколку и ова не би било доволно тогаш правото на англискиот престол би им припаднал на потомците на помалата, поко?ната сестра на Хенри VIII, Мери Т?удор во?вотката од Сафолк. Потомоците на постарата сестра на Хенри, Маргарита Т?удор (шкотската кралска лини?а) според ова би биле исклучени од правото на круната.

Било ко? чин или постапка на Хенри не би можеле да ?а засенат англиската реформаци?а. Преку главно мотивирано од династички и лични проблеми и покра? тоа што во суштина никогаш не се оддалечил од сржта на христи?анската вера, Хенри се потрудил еден од неговите на?големи чинови за време на неговото владее?е да воедно биде и на?контроверзниот и на?одлучниот чин на било ко? англиски монарх. Неговиот раскин со Рим во 1533/4 г. бил чин ко? повлекол огромни последици и многу вли?аел на понатамошниот тек на англиската истори?а и ко? продолжил и по т?удорскиот период во државата. Со тоа што направил да биде можна трансформаци?ата на Англи?а во засебно и одвоено протестанско општество, туку овозможил и понатамошни трансформации во сферата на економи?ата и политиката од црквата кон благородништвото и тоа главно преку укинува?ето на манстирите и нивните права и богатства (краткорочен чин со долгорочни општествени последици). Одлуката на Хенри да го довери владее?ето на неговиот син Едвард на превртливиот совет на чело со Едвард Симор (веро?атно тактичка одлука на советот биде??и се чинело за помалку веро?атно дека то? би можел да се здобие со силна водачка позици?а во државата), би можела да се протолкува како осигурува?е дека реформаци?ата ?е продолжи и за време на владее?ето на младиот крал. Вакви слични иронии се препознаваат и во другите аспекти од неговото наследство. То? бил патрон на хуманистичките уче?а, но сепак то? самиот бил главниот одговорен за смрта на десетина хуманисти. Опседнат со тоа да ?а осигура сво?ата династи?а, то? оставил само еден легитимен наследник (ко? починал пред сво?от шеснаесетти роденден) и две ?ер?и кои биле посветени на нивните спротивставени ме?у нив религии. Мо?та на државата се зголемила, (барем после смрта на Хенри) а сепак се по?авиле одредени бара?а за поголемо учество на средната класа во државните афери. Хенри со големи маки се трудел да ?а претстави Англи?а како важен фактор на европската политичка сцена, но во то? процес целосно ?а оптоварил финансиски државата, процес ко? продолжил и бил главен проблем во текот на т?удоровиот период во Англи?а .

Заедно со Алфред Велики и Чарлс II , Хенри VIII се смета за еден од основачите на Кралската морнарица . Посто?ат неколку добри причини за тоа, врпочем за време на неговото владее?е се случиле неколку поморски битки и што е уште поважно големи кралски инвестиции во бродоградителството (вклучува??и и неколку спектакуларни бродови од типот на. ?Мериевата Роза“), потоа во бродогратилиштвата (како на пр. во Портсмут ) и во поморските иновации (употребата на топови на бродовите иако стрелците и понатаму се користеле по средновековниот стил на во?ува?е). Ме?утоа овие напори се недоволни во смисла на организира?е на ?морнарица“ во вистинска смисла на зборот со централизирана структура, со чинови итн. туку неговата морнарица била склоп на пове?е бродови (од кои само неколку биле спектакуларни). Елизабета I ?а одбила шпанската армада со помош на собрани приватни бродови (кои ги имало околу 130 воени и трансформирани трговски), со што дури во седумнаесеттиот век ?е до?де до создава?ето на кралската морнарица во вистинска смисла на зборот, како последица на големото Англо-холандско поморско соперништво.

Раскинот на Хенри со Рим, акумулирало голема закана од француска или шпанска инвази?а. За да ?а одбрани државата од тоа, Хенри дал да се прошири постоечката кра?брежна заштита со додатни утврдува?а (еден од тие замоци е и то? од Довер, Моат Булварк и Арчклиф утвда каде Хенри лично бил на посета за да би ?а надгледувал изградбата). Изградил додатен син?ир на замоци (всушност големи бастиони со артилериски екипаж) долж ?ужното кра?бреж?е на Англи?а од Кромвел па сe до Источна Англи?а, а за сето тоа било воглавном користен матери?алот запленет од укинатите манастири. Пове?ето од замоците биле замислени лично од кралот Хенри VIII. Единственото парче облека кое му припа?ало на кралот, а кое е зачувамо до денес е неговата свечена капа за крунисува?ето, ко?а му била доделена како награда на градоначалникот на Вотерфорд, заедно со мечот во 1536 г. Моментално парчи?ата се нао?аат во музе?от Вотерфорд.

• Bowle, John. Henry VIII: A Study of Power in Action Little, Brown, 1964.
• John Lloyd and John Mitchinson "The Book of General Ignorance". faber and faber,2006
• Bryant, M. Private Lives . Cassell, 2001.
• Eakins, L. E. (2004). "The Six Wives of Henry VIII".
• Farrow, John V. The Story of Thomas More . Collins, 1956.
• "Henry VIII". (1911). Encyclopædia Britannica, 11th ed. London: Cambridge University Press.
• Kranes, Marsha et al. Know It All . New York: Tess Press, 1998.
• Jokinen, A. (2004). "Henry VIII (1491?1547)".
• Moorhouse, Geoffrey. Great Harry's Navy: How Henry VIII Gave England Seapower
• Public Broadcasting Service. (2003). "The Six Wives of Henry VIII".
• Nostro, Rit "at only 17 years old. He assumed the throne of England and married his brother’s widow, Katherine of Aragon" [1] Архивирано на 16?август 2007?г.
• Thurston, H. (1910). "Henry VIII". The Catholic Encyclopedia . (Vol. VII). New York: Robert Appleton Company.
• Vallieres, S. (1999). "Tudor Succession Problems"
• Wagner, John A. (2003). "Bosworth Field to Bloody Mary: An Encyclopedia of the Early Tudors." (Greenwood). ISBN 1-57356-540-7 .
• Weir, Alison. The Six Wives of Henry VIII . Bodley Head, 1991.
• Ask Ireland: Waterford Museum of Treasures Collection: Cap of Maintenance Архивирано на 14?февруари 2008?г.
• C. D. C. Armstrong, ‘Gardiner, Stephen (c.1495x8?1555)’, Oxford Dictionary of National Biography, Oxford University Press, Sept 2004
• Henry VIII, "Assertio septem sacramentorum aduersus Martin. Luther" (1521) Treasure 9 Архивирано на 20?ма? 2007?г. National Library of Vatican City displayed via The European Library

• J S Brewer ; Robert Henry Brodie; James Gairdner . Letters and papers, foreign and domestic, of the reign of Henry VIII , preserved in the Public Record Office , the British Museum , and elsewhere. 1965 2d ed. ( TannerRitchie Publishing Архивирано на 17??уни 2007?г. )
• Childs, Jessie. Henry VIII's Last Victim: The Life and Times of Henry Howard, Earl of Surrey . London: Jonathan Cape, 2006 (hardback, ISBN 0-224-06325-1 ).
  • Reviewed by C.J. Sansom in The Guardian , 21 октомври 2006.
• Luther Martin . Luther's Correspondence and Other Contemporary Letters, 2 vols., tr.and ed. by Preserved Smith, Charles Michael Jacobs, The Lutheran Publication Society, Philadelphia, Pa. 1913, 1918. vol. 1 (1507?1521) and vol. 2 (1521?1530) from Google Books . Reprint of Vol.1, Wipf & Stock Publishers (March 2006). ISBN 1-59752-601-0
• Wagner, John A. "Bosworth Field to Bloody Mary: An Encyclopedia of the Early Tudors." Greenwood, 2003.
• Weir, Alison. Henry VIII: The King and His Court . Ballantine Books, 2001.
• Williams, Neville. Henry VIII and His Court . Macmillan, 1971.

• Henry VIII Chronology World History Database Архивирано на 1?ма? 2019?г.
• Luminarium: King Henry VIII Life, works, essays, study resources
• Henry VIII Podcast Show Архивирано на 26?ма? 2009?г.
• Henry VIII and his wives
• Henry VIII World History Database Архивирано на 1?ма? 2019?г.
• Buehler, Edward. (2004). "Tudor and Elizabethan Portraits". Архивирано на 20?февруари 2007?г.
• Castelli, Jorge H. (2004). "Henry VIII".
• Stevens, Garry. (2003). "Henry VIII: Intrigue in the Tudor Court". Архивирано на 27?септември 2007?г.
• Perrott, Terry. (2004). "Sir John Perrott".
• Illustrated history of Henry VIII.
• Henry VIII at Find A Grave
• Martin Luther to Henry VIII, 1 септември 1525
• Henry VIII to Martin Luther. August, 1526
• Henry VIII to Frederic, John, and George, Dukes of Saxony. January. 20, 1523 re: Luther.
• Слободни партитури од Henry VIII of England на Вернер Икинговиот музички архив