Als Oppositioun nennt een an der Astronomie den Aspekt , bei deem zwein Himmelskierperen um Himmel am Wenkelofstand vun 180 Grad stinn. Am Reegelfall intresseiert nemmen d'Oppositioun vun engem Himmelskierpers zu der Sonn , well an desem Fall ass den Himmelskierper dei ganz Nuecht iwwer ze gesinn, woubai hien em Hallefnuecht am hechsten iwwer dem Horizont steet. An zaitlecher Noperschaft zu der Oppositioun gett ausserdeem de kierzten Aerdpfstand erreecht, wat fir aerdgebonnene Observatiounen natierlech genschteg ass. Allerdengs gett weinst der Exzentriziteit vun der Planeitebunnen de kierzten Aerdofstand dacks net exakt zum Oppositiounszaitpunkt erreecht, obschonn dei optriedend Differenz vun e puer Deeg am Reegelfall ouni praktesch Bedeitung ass.

Stinn zwein Himmelskierpere bal zur glaicher Zait an Oppositioun zu der Sonn, sou kann et weinst der visueller Schleefebunnen ( Oppositiounsschleef ) vun de bedeelegten Himmelskierper zu enger sougenannter draifach Konjunktioun kommen. Dobai begeine sech dei zwein Himmelskierperen draimol am zaitlechen Ofstand vun nemmen e puer Meint.

Steet den Aerdmound an Oppositioun zu der Sonn, sou hu mer Vollmound .

Himmelskierper, dei wei dei bannenzeg Planeite Merkur a Venus d'Sonn emlafen, kennen ni an Oppositioun kommen a sinn dofir nemmen owes oder mueres um Himmel ze gesinn, awer net dei ganz Nuecht.