Septentrione
et
orientaliis
musei aspectus.
Museum Orceaci
[1]
(
Francogallice
Musee d’Orsay
) est maximum
Franciae
museum
, media in urbe
Lutetia
ad
Sequanam
prope
Hortum Lateriararum
iacens, in pristina
statione ferriviaria
et a
Gaia Aulenti
constitutum.
Artium
ostensioni inservit ista ferriviaria statio in
districtu Parisiensi VII
sita, quam
Victor Laroux
pro visitatoribus
expositionis mundanae
anno
1900
construxerat. Usque annum
1939
hamaxostichi
veloces a capite in Franciae
meridiem
profectura expediebat. Denique anno
1977
Valerius Giscard d'Estaing
rei publicae praeses consilium cepit de museo illecebroso quodam in situ disponendo. Quae vota pia die
9 Decembris
anno
1986
affabre impleta sunt.
In
superficie
metrorum quadratorum
milium sedecim plus quam quattuor milia artificiorum admirationi prostant.
Tabulae
,
statuae
,
graphica
,
photographemata
, opera opificum designatorumve pretiosa necnon
architectonica
et
supellectiles
plerumque temporis annorum inter
1848
et
1914
sunt. Annis inter
1986
et
2005
plus quam hominum 61
milliones
visum venerunt.
[2]
Quotannis fere quadragies centena milia visitatorum adveniunt, quo museum hoc in rebus aspectabilioribus Parisiensibus maximi momenti esse constat.
Partes interiores.
Initia sua in
Museo Luxemburgi
altero (post epocham annorum inter
1749
et
1777
) inveniuntur, quod anno
1818
,
Ludovico Rege XVIII
instigante, erectum est artificibus contemporaneis adiuvandis. Inter res a museo emptas, quae decem annis post
Museo Lupariensi
traditae sunt, praesertim artificia erant iam antea in conclavibus publice praesentata. Itaque collectio officialis pictorum academicorum conflata est neque in motiones vere graves semper attentum est.
Ex anno
1880
, privati
artium
fautores operam navabant, ut opera minus officilia et magis insolita Luxemburgi pinacothecam incolerent. Pictoris Caillebotte testamentum, quo anno
1894
plus quam octoginta opera
impressionismi
et
realismi
rei publicae pro ostensione perpetua dono donata sunt (quorum saltem quadraginta academicis invitis accepta sunt!), novam aetatem indixit. Statim etiam non officialia maioris aestimabantur. Cum acquisitiones publicae tum donationes privatae (e.g. Stephani Moreau-Nelaton, Isaaci de Camondo) collectiones amplificabant; ab anno
1922
arti non Francicae "Museum Jeu du Paume" disponebatur, ab anno impressionismi operibus autem sectio specialis in Museo Lupariensi venerabili.
Anno
1937
, "Museum artis modernae" in locum Luxemburgensem successit et in Palatio Tokiensi (Palais du Tokyo) reaperiebatur. Ibi novi impressionistae, sectatores scholae Pont-Aven (
Paulo Gauguin
salvo) et Nabis sua monstrabant. Anno autem
1947
, impressionismi opera e Museo Lupariensi expulsa in "Museo Jeu du Paume" statuta sunt. Post
Secundum bellum mundanum
collectiones saeculi XIX cruminis publicis atque privatis valde promovebantur, quae visitatoribus gaudio maiori esse videbantur. Unde
annis 1970
de areis ostensoriis novis creandis cogitandum erat sive de novo museo alibi.
Anno
1977
,
politici periti
censuerunt pristinam
stationem ferriviariam
Orceaci
in museum reddendam esse ubi artes ex anno
1848
vigentes collocarentur. Quaestiones nonnullae, quae post annum
1976
propter Museum nationale artium recentiorum in Centro
Georgii Pompidou
ortae erant, fundatione ista nova partim solvi potuerunt. Statutum est, ut opera in Centro Beaubourg neglecta in novissimum museum venirent. Ut varietas
saeculi XIX
artium omnis modum in dignum atque amplum ante oculos poneretur, porro advenerunt collectiones nonnullae Lupariensis Musei (rerum post 1820) necnon "Musei Jeu de Paume". Anno 1978 acquisitionibus momentum magnum datum est, ut lacunae thematicae implerentur atque magnitudo sapienter expanderetur. Tum a parlamento leges latae sunt de hereditatibus facilius faciendis. Summatim in Museo Orceaci saeculi XIX Francici genera pingendi cuncta quasi insunt, praeter novum impressionismum schola
Avenipontana
, schola Nabis, realismus pictorius,
romanticismus
exiens, eclecticismus et academismus Imperii secundi, ars officialis Rei publicae tertiae, et cetera multa.
Cum tanta area olim ferriviaria mutanda esset, ansa diligenter capta est ut etiam
sculpturae
magnae una cum pictura et generibus aliis ibidem locus magnus daretur. Statuae, simulacra, effigies saepissime depositoriis institutorum publicorum dempta sunt, quae res istas libentissime traditura erant. Agebatur imprimis de artificibus olim recusatis et multis adhuc oriundis e Musei Luxemburgensis faucibus. Nostris diebus Museo Orceaci partes principales sex sunt quoad artes saeculi XIX (de
imaginibus
,
sculpturis
, fabrorum artificiis,
photographia
,
graphica
,
architectura
/
supellectibilibus
).
Territorum ubi nunc museum iam temporibus prioribus historiam suam captantem habuerat namque saeculo XVII ineunte ibi viridaria reginae
Margaritae Valesiae
fuerant, quae regina anno
1615
mortua separata atque vendita sunt. In situ villae urbanae creatae sunt et ad ripam Sequanae portus La Grenouilliere ubi anno
1708
mercatorum praepostitus Carolus Boucher d’Orsay crepidinem instituit quae postea pro eo nominata est
Quai d’Orsay
.
[3]
Ad orientem autem annis
1780
Palatium Salm (Hotel de Salm) erectum est, quo in loco nunc
Legio Honoris
sedem suam habet. Ubi nunc museum ex anno
1838
fuit Palatium Orceaci ab
Ioanne Carolo Bonnard
et
Iacobo Lacornee
constructum, sedes et supremae rationum aut fisci curiae et supremi publici consilii. Ad orientem equites castra habuerunt.
Commune Parisiorum anni 1871
regiam citatam flammis tradidit et ruina mansit usque usum ferriviarium.
[4]
Statio ferriviaria Orceaci.
A tegmento Sequana fluvius inspicitur.
Ut fieret statio centralis nova die 2 Aprilis 1897 territorium societati ferriviariae
Compagnie du chemin de fer de Paris a Orleans
venum datum est.
[5]
[6]
Sodalitas ferriviaria ab
Aemilio Benard
,
Lucio Magne
, et Victore Laloux
architectis
rogavit ut opus eleganter cum circumiectis congruens crearent. Quo in certamine Laloux vicit et die
14 Iulii
1900
inauguratio sollemnis fuit. Tunc nostra statio inter maxime modernas totius mundi numerabatur. Ferriviariorum fuit ut vectores Franciae occidentem meridianam petentes salvi transportarentur.
Insuper autem xenodochium
?
ferriviarium conventibus societatum factionumve patuit, qui sive epulas sive congressus ibidem celebrare solebantur. Ex anno
1939
circulatio reducta est ad servitium urbanum et suburbanum propter crepidinum brevitatem traminibus electricis recentioribus non iam sufficientem.
Secundo bello mundano
saeviente, inde multi fasces captivis militaribus Francicis missi sunt. Anno
1945
, bello finito, trans stationem Orceaci captivi (etiam e
castris carceralibus
) in patriam revenerunt, sed mox ex omnibus rebus deversorium tantummodo vere munere suo fungebatur; e.g.
Ioannes Goll
poeta
ibi ultimos annos peregit. Anno
1958
,
Carolus de Gaulle
ipse in diaetis
ballationis
reditum suum in potestatem politicam annuntiavit. Praeterea ibi pelliculae nonnullae factae sunt, e.g. anno
1962
a
scaenarum
dispositore
Orson Welles
de
Der Prozeß
Francisci Kafka
mythistoria
. Etiam grex
histrionum
Ioannis Ludovici Barrault
in situ
fabulas
agebat.
[7]
Cum xenodochium novum
Hotel Drouot
construeretur, ad tempus in situ Orceaci annis inter
1976
et
1980
atria auctionaria fuerunt.
Deversorio Kalendis Ianuariis
1973
clauso deliberatum est de usu posteriore, num res omnino abderentur necne. Revera, nova xenodochica constructio ante oculos nonnullorum historiae inimicorum fuit, quando die
8 Martii
1973
omnia protegenda declarata sunt. Id musei creationi proderat; museorum Francicorum directio generatim stationes pristinas tota in civitate in musea vertebat. Quo facto, Lutetiae insuper complexus musealis longus creari posset cum Lupariensi Museo, Museo malorum aureorum, Palatio Grandi haud procul distantibus. Praeses Rei publicae ipse die
22 Octobris
1977
mutationem in museum imperavit.
Atrium
in museo.
Anno
1978
, museum conditum est ad labores melius moderandos. Ichnographias architecti Laloux grapheum
ACT-Architecture
effecit, cum interna Gaia Aulenti excogitaret.
Franciscus Mitterand
Kalendis Decembribus 1988 rem consecravit, quae post unam hebdomadam vulgo portas suas patefecit. Usque annum 1994
Francisca Cachin
directrix fuit, cuius successor
Henricus Loyrette
anno 2001 demisionem petivit.
Sergius Lemoine
, qui ei successit, annis 2002 et 2003 restaurationes varias disponere debuit.
Horologium
magnum.
Domina Aulenti annis inter
1980
et
1986
caute res pulcras ferriviarias in museum mutabat: atrium principale magnum a saeptis liberatum est, cum ad utrumque latus
pinacothecae
maenianis tectae instruerentur. Ornamenta prisca ferrea et tectoria denuo visibilia facta sunt. Vitreum tegmentum grandanimiter lumen multum in pinacothecam maximam sineret. Praeter conclavia principalia ubique in tabulatis variis musea clariora obscurioraque secundum necessitudinem feliciter creari potuerunt. Sub tegmento in granario ad frontem in Sequanam dantem conclavia addita sunt. Artificia autem sensibilia obscuris cameris gaudent.
- ↑
Fons
nominis Latini desideratur
(addito fonte, hanc formulam remove)
- ↑
Peter J. Gartner (ed.), Martina Padberg, Birgit Sander, Christiane Stukenbrock:
Musee d’Orsay
(Ulmann & Konemann, 2007), 27.
- ↑
Mathieu, Caroline:
Orsay. From a station to a museum
(Lutetiae: 2010/11), 4.
- ↑
De historia in musei paginis
.
- ↑
Ministere des travaux publics (ed.:
Recueil des lois et conventions relatives aux chemins de fer du Nord, de l'Est, d'Orleans, de Paris-Lyon-Mediterranee et du Midi. 1883 a 1910,
Lutetiae 1911. p. 361.
- ↑
De causis stationis faciendae in musei paginis.
- ↑
Peter J. Gartner (ed.), Martina Padberg, Birgit Sander, Christiane Stukenbrock,
Musee d’Orsay
(Ulmann & Konemann, 2007) 15.
- Francoise Bayle:
Mieux comprendre la peinture a Orsay
,
ISBN 2-85495-184-0
- Peter J. Gartner (ed.), Martina Padberg, Birgit Sander, Christiane Stukenbrock:
Musee d’Orsay
. Ulmann & Konemann, 2007.
ISBN 978-3-8331-2940-7
- Ernst Seidl:
Eine Anmerkung zur Baugeschichte der Gare d’Orsay in Paris
, in: Architectura, 22/1992, p. 179?192
- Stefan Vockrodt:
Vom Bahnhofspalast zum Kunstmuseum: Gare d'Orsay
. In: Eisenbahnen in Paris = Eisenbahngeschichte Spezial 2 (2015).
ISBN 978-3-937189-94-9
, p. 38.
- Le Musee d’Orsay a Paris.
Pellicula documentaria, Francia 2011, minutarum LXXXIV a Brunone Ulmer,
Informationes
in paginis canalis ARTE