Lictor (-oris, m.) ^[1] Romae olim erat apparitor ^[2] quidam sive regis, sive magistratus sive imperatoris qui insignia imperii eius, fasces , humero laevo gerebat. Lex vetabat servos lictores fieri ^[3]

De munere [ recensere | fontem recensere ]

Lictores magistratus tuebantur atque summovendo vulgo viam eis aperiebant. In ius quoque vocabant quos magistratus citari iubebat vel etiam eos virgis castigabant. In castris supplicium 'more maiorum' sumere eis licebat : poenas dantes ad palum adligabant atque eos virgis caedebant ; postremo si morte damnati erant a magistratu cervices eorum securi frangebant ^[4] . Intra Urbem contra lex Valeria de provocatione omnibus civibus provocationem a magistratibus ad populum dabat nec quemquam sine iudicio indefensum necare licebat ^[5] . Numerus lictorum cum maiestate imperii variabat :

• dictatoris : XXIV ^[6]
• imperatoris : primo XII, deinde XXIV ^[7]
• per consulem vel alium magistratum consulari postestate praeditum, ut e.g. decemviri legibus scribundis ^[8]  : XII
• per praetorem : VI, Romae : II
• per legatum pro praetore V ^[9]

Quibusdam sacerdotibus quoque praeibant : flamini diali unus, virginibus Vestalibus unicuique unus ab anno 42 a.C.n. e triumvirorum decreto postquam Vestali cuidam e cena redeunti vis inlata erat ^[10] .

De origine [ recensere | fontem recensere ]

Lictores ex Etruria Romam tempore regum invecti esse tradebantur ^[11] . Auctores antiqui lictorem cum ligando coniungebant ^[12] (confer formulas I,lictor deliga ad palum ^[13] et I, lictor colliga manus ^[14] ). Si haec etymologia popularis non est, tunc putandum fuisse olim vetus verbum *ligere* a quo suffixo agentis addito lictor factus sit ^[15] (simili modo legere/lector, legare/legator).

Notae [ recensere | fontem recensere ]

Nexus interni

• 1107 Lictoria