Aeolis (-idis et apud poetas -idos, Acc. -ida, f.) ( Graece : Α?ολ??) sive rarius etiam Aeolia (Graece: Α?ολ?α) est antiqua regio ab Aeolibus inhabitata in litore boreo-occidentali Aesiae minoris . Aeolis ab Hellesponti ostio (hodie: Dardanellae ) a septentrionibus usque ad Hermum fluvium (hodie: Gediz ) a meridie. Aeolis finitima est a septentrionibus Mysiae , a meridie Ioniae et ab oriente Lydiae .

Primi Aeoli a Thessalia venientes circa saeculum duodecimum a.C.n. sedes in insulis Lesbo et Tenedo et in continente asiatico inter Troadem et Ioniam collocavisse videntur ^[1] . Secundum situm geographicum Herodotus urbes Aeolidis in tres partes dividit: ^[2]

• Dodecapolis, duodecim urbes antiqussimae a meridie sitae
• urbes Idae montis , quae circa saeculum septimum a.C.n. conditae sunt
• urbes insulares: Tenedos , Hecatonnesus , Methymna et Mytilene (in Lesbo insula) et Chios .

Saeculo octavo a.C.n. civitates Aeolicae Dodecapolim (i.e. societam duodecim civitatum) formaverunt: Cyme , Larissa , Neonteichus , Temnus , Cilla , Notium , Aegiroessa , Pitane , Aegae , Myrina , Grynium et Smyrna . ^[3]

Fontes [ recensere | fontem recensere ]

• Herodotus , Clio 149-151.
• Strabo , Geographica XIII.1-3.

Bibliographia [ recensere | fontem recensere ]

• Domenico Mancini: Archeologia greca dell'abate Domenico Mancini. Napoli: nella Tipografia della Societa Filomatica, 1820, vol. IV, p. 311-12 ( in interrete )
• Gustav Hirschfeld: Aiolis (3). In: Paulys Realencyclopadie der classischen Altertumswissenschaft (RE). Vol. I,1, Stuttgardiae 1893, Col. 1035 s.
• Michel Mourre, Dictionnaire encyclopedique d'histoire, Bordas, 1978.
• Pierluigi Bonanno, Aiolis. Storia e archeologia di una regione dell’Asia Minore alla fine del II millennio a.C., USA, 2006.

Notae [ recensere | fontem recensere ]

Nexus interni

• Dialectus Aeolica