Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
A
hiperpotasemia
e un trastorno hidroelectrolitico que afecta ao
potasio
no que os niveis sanguineos deste ion estan elevados por riba de 5,5 mEq/kg. O
potasio
e un ion fundamentalmente intracelular, que se introduce na celula cando actua a insulina, nunha descarga β adrenerxica ou na
alcalose
. A sua vez, sae da celula nas
acedoses
.
Cando unha extraccion sanguinea se complica e pasa moito tempo sen que algun tecido reciba sangue, pode ocorrer unha
pseudohiperpotasemia
. Cando falta sangue aparecen procesos necroticos e acedose, co que o
potasio
sae da celula xerando na mostra de sangue unha aparente hiperpotasemia. Poren, a concentracion do
potasio
nestas mostras non e representativa da potasemia sistemica.
Existen varios tipos de causas de
hiperpotasemias
:
- Escasa excrecion renal: o ril non e quen de eliminar o suficiente potasio. Por exemplo, nalguns enfermos tratados con
IECAs
.
- En enfermidades que cursen con elevada morte celular, por exemplo nas hemolises intensas.
Aparecen nos casos moderados ou graves (potasio por riba de 6 ou 7 mEq/kg). As manifestacions mais notables acontecen a nivel cardiaco. Reflictense no
electrocardiograma
con atraso do segmento Q-R e unha maior intensidade da onda T. Nos niveis mais graves aparecen arritmias, descenso da velocidade de conducion, taquicardia e finalmente fibrilacion.
O tratamento primordial deste trastorno basease en tratar a sua orixe. Por outra banda, e preciso reducir a concentracion serica de
potasio
mentres actua o tratamento etioloxico. Para iso empreganse:
- Gluconato calcico: que protexe a funcion
cardiaca
.
- Insulina
, que introduce o
potasio
dentro da
celula
.
- Resina de intercambio ionico
- Ion bicarbonato, para alcalinizar a
ourina
e favorecer a excrecion renal de
potasio
.
