Sega Dreamcast
A
Sega Dreamcast
(en
xapones
: ドリ?ムキャスト) foi a ultima
consola
de
videoxogos
creada por
Sega
. Despois de que a Dreamcast fose descontinuada, Sega abandonou o negocio da venda de videoconsolas, dedicandose ao mundo das maquinas de
arcade
e ao desenvolvemento de
software
para plataformas doutras empresas.
- CPU
: SH-4 RISC con unidade FPU vectorial de 128 Bits (frecuencia de operacion: 206 MHz 360 MIPS/1.4 GFLOPS)
- Motor grafico
: PowerVR2DC* (PowerVR2 CLX2 modificado)
- Memoria
: RAM Principal - 16 MB, RAM Video - 8 MB, RAM Son - 2 MB
- Tarxeta de son
: Super Intelligent (
Yamaha
) Procesador de son con CPU
RISC
ARM
de 32-Bit (64 canles PCM/ADPCM)
- Unidade GD-ROM
: velocidade maxima 12x (cando funciona a unha velocidade angular constante) - CAV GD-ROM e un novo medio de memoria de alta densidade (capacidade = 1.2 GB)
- Modem
: Modem extraible de 56 kbit/s (33.6 kbit/s en Europa, nalgunhas rexions de Asia non foi incluido). Un adaptador de banda larga (basicamente unha tarxeta Ethernet propia baseada nun chip Realtek) conecido popularmente coma BBA, estaba disponibel por separado.
- Saida de cor
: Aproximadamente 16.77 millons de cores simultaneas (24 bit)
- Almacenamento
: "
Visual Memory Unit
" (VMU) 1 MB dispositivo de memoria removibel.
A maquina era capaz de debuxar uns 7 millons de poligonos por segundo, pero a cantidade de memoria de video disponibel onde almacenar a xeometria dos xogos (modelos 3D etc.) foi un factor que limitou nun principio a potencia do PowerVR2DC a 3 millons de poligonos, conseguindose chegar a 12 millons soamente nalguns titulos (
Shenmue
2...).
A Dreamcast foi lanzada o 27 de
novembro
de
1998
no
Xapon
, o 9 de
setembro
de
1999
nos
Estados Unidos
e o 14 de
outubro
dese mesmo ano en Europa, moito antes que outras maquinas da sua xeracion saisen ao mercado. Foi a primeira consola que ofreceu conexion a
Internet
, tanto para xogos coma navegacion por paxinas
web
. A Dreamcast gozou de boas vendas inicialmente e foi unha das maquinas mais acertadas de Sega. Foi un intento de reconquistar o mercado das consolas cun sistema de vindeira xeracion desenado para substituir a
PlayStation
de
Sony
e a
Nintendo 64
de
Nintendo
, pero principalmente por culpa da desconfianza (anteriormente algunhas consolas e accesorios de Sega foron pouco acertados, coma o
32X
e o
Sega CD
) e a proximidade dunha saturacion do mercado pola aparicion de
Nintendo
GameCube
,
Sony
PlayStation 2
, e da
Microsoft
Xbox
SEGA deuse conta que o negocio estaba nos xogos e non nas consolas.
En
xaneiro
de
2001
, Sega anunciou que despois de Dreamcast non farian mais consolas para se dedicar en exclusiva ao desenvolvemento de videoxogos. O publico malinterpretou coma que o sistema fracasara (xusto no seu mellor momento), pero curiosamente a partir de enton as vendas da consola dispararonse, xa que a pirateria era sumamente sinxela (simplemente poner un disco de arranque e despois o xogo pirata, sen necesidade de instalar chip de ningun tipo) e que na xente reinaba a idea de que se non a mercaban esgotarianse as existencias. Ao expandirse tanto as vendas da consola para xogar con xogos piratas, que motivaou que mais xente descubrise o sinxelo que era xogar con xogos pirateados, os desenvolvedores de xogos para Dreamcast comezaron a cancelar proxectos (incluso estando practicamente finados, coma no caso de
Half-life
) por non os considerar rentabeis. O que fixo que antes de ter competencia tivese un abandono prematuro de novidades, ainda a pesar de ter competido polo menos durante unha tempada cos novos sistemas. Esta mestura de exito e fracaso de Dreamcast fixo as cousas mais sinxelas a competencia. Os primeiros xogos da competencia ofrecian menos calidade cos xogos de Dreamcast (alguns xogos nin sequera foran superados no que e o conxunto total do xogo polos sistemas actuais, caso de Soul Calibur, xogo de lanzamento de Dreamcast), co que se seguian a vender Dreamcast para xogar a xogos piratas ainda habendo a competencia.
Dreamcast usaba un formato propietario de discos chamado
GD-ROM
para almacenar os xogos, intentando evitar a pirateria, pero consiguindo uns resultados pouco efectivos, xa que se descubriu que os discos continan defectos de deseno, e os piratas foron capaces de copiar os xogos. Sega culpabase en grande medida a si mesma polos altos niveis de pirateria da sua Dreamcast ? o seu uso do formato GD-ROM foi minado totalmente pola compatibilidade da consola co formato
Mil-CD
, o cal permitia a consola arrincar desde un
CD-R
estandar. A compatibilidade co Mil-CD foi eliminada da revision final da Dreamcast ao final da vida da consola.
Microsoft
cooperou con Sega coa idea de promover o seu
sistema operativo
Windows CE
para
videoxogos
, pero Windows CE para Dreamcast mostrou capacidades limitadas comparando co sistema operativo nativo de Dreamcast. As bibliotecas que Sega proporcionou ofertaban mais potencia final, ainda que resultaba mais dificultosa a realizacion de conversions entre consola e PC.
A Dreamcast ten unha modesta comunidade de hackers. A disponibilidade do kit de desenvolvemento de Windows CE en Internet, asi coma conversions dos Sistemas Operativos
Linux
e
NetBSD
para Dreamcast deron aos programadores unha seleccion de ferramentas de desenvolvemento para traballar. Un Sistema Operativo caseiro chamado
Kallistios
oferta compatibilidade coa maioria do hardware, pero non ofrece multi-tarefa, o cal e superfluo para os xogos. Moitos emuladores e outras utilidades (
mp3
, reprodutores
DivX
e visores de imaxes) foron portados ou programados para a consola, aproveitandose da relativa facilidade coa cal o usuario caseiro podia crear un CD capaz de arrincar nunha Dreamcast non modificada a nivel de hardware. A dia de hoxe, Dreamcast e a consola que conta con maior numero de emualdores doutras maquinas.
Sega lanzou unha placa, usando a mesma tecnoloxia que a Dreamcast, chamada
Sega NAOMI
para usar en xogos arcade.
Ainda que a Dreamcast foi descontinuada oficialmente en 2001, seguense desenvolvendo xogos comerciais (a maioria soamente no
Xapon
). O 24 de
febreiro
de
2004
, Sega lanzou o seu ultimo xogo conecido para Dreamcast, chamado
Puyo Puyo Fever
. Un pequeno numero de xogos de third-partys seguense lanzando e alguns outros novos xogos son oficialmente comercializados por Sega Xapon. Actualmente incluso vendese unha pequena cantidade de consolas procedentes de reparacions, xa que a demanda segue a ser alta.
- Mando estandar (Controller)
- Visual Memory Unit
(tarxeta de memoria con pantalla,
cruz direccional
e botons)
- Arcade Stick
- Modem
- Broadband adaptor (adaptador de banda larga)
- Cana de pescar, usada en xogos de pesca
- Pistola, usada en xogos de tiros
- Maracas, usadas en
Samba De Amigo
e a sua continuacion,
Samba De Amigo Ver. 2000
- Teclado (Keyboard)
- Rato (Mouse)
- Alfombra de baile, usada en xogos de baile coma os
Dance Dance Revolution
ou
Feet of Fury
- Microfono, usado en Seaman e Alien Front Online. Orientado ao xogo online.
- Vibration Pack, para dar efectos de vibracion aos mandos ou perifericos