Bjørnstjerne Bjørnson

Bjørnstjerne Bjørnson ( Kvikne ( Tynset , Hedmark ), 8 desimber 1832 ? Parys , 26 april 1910 ) wie in Noarske skriuwer, sjoernalist en politikus. Yn 1903 untfong Bjørnson de Nobelpriis foar de Literatuer . Hy is ek de auteur fan de tekst fan it Noarske folksliet Ja, vi elsker dette landet . Mei Henrik Ibsen , Jonas Lie en Alexander Kielland wurdt er rekkene ta de Grutte Fjouwer fan de Noarske letterkunde.

Yn 1857 publisearre Bjørnson Synnøve Solbakken , de earste fan syn boereromans. Yn 1858 waard dy folge troch Arne , yn 1860 troch En glad Gut ('In blide jonge'), en yn 1868 troch Fiskerjenten ('It fiskersfanke'). Dat binne de wichtichste fertsjintwurdigers fan syn boereferhalen, de bonde-fortellinger . ^[1]

Betiid wurk [ bewurkje seksje | boarne bewurkje ]

Bjørnson woe graach segen ut it eachpunt fan boeren wei skriuwe, dy't de foarm fan nasjonale drama's krije moasten, saneamde folke-stykker . De earste derfan wie in ien-akter dy't him yn de 12e iuw ofspile, Mellem Slagene (Tusken de slaggen), skreaun yn 1855 en utbrocht yn 1857. Hy waard foaral beynfloede troch de studzje fan Jens Immanuel Baggesen en Adam Gottlob Oehlenschlager by dit stik, skipe by in besite oan Kopenhagen . Mellem Slagene waard folge troch Halte-Hulda (Lamme Hulda) yn 1858, en Kong Sverre (Kening Sverre) yn 1861. Syn wichtichste wurk oant doe ta wie de politike trilogy Sigurd Slembe (Sigurd de Minne), utbrocht yn 1862

Bjørnson's hushalding [ bewurkje seksje | boarne bewurkje ]

Bjørnson wie de soan fan dumny Peder Bjørnson en Inger Elise Nordraach. Hy boaske Karoline Reimers (1835-1934) yn 1858. Sy krigen seis bern, der't fiif fan folwoeksen waarden: