Wikipedia, Entziklopedia askea
Eremu elektromagnetikorako
Lenzen legea
, eroale batek, fluxu magnetikoaren aldakuntza dela eta eremu elektrikoan eragindako aldaketak erlazionatzen dituen
legea
da, eta eroale bati ezarritako tentsioek indar elektro eragile (IEE) bat sortzen dutela baieztatzen du, indar hau, eroaleko korrontearen aurka dagoelarik. Izena 1834an lege hau argitaratu zuen
Heinrich Lenz
fisikari alemaniar-baltikoaren omenez jarri zioten. Lenzek erabilirikoa baino testuinguru orokorrago batean, eremu elektromagnetikoko energiari aplikaturiko energiaren kontserbazio legearen beste ondorio bat bezala ezagutzen da.
Tentsio induzitu baten polaritateak korronte bat sortzeko joera du, eta korronte honen eremu magnetikoa jatorrizkoa korronteak jada sorturikoaren aurkakoa da.
Zirkuitu lau baten bidezko eremu magnetiko uniforme baten fluxua honakoa da:
non:
=
Fluxu magnetikoa
.
SI
-n bere unitatea Weber (Wb) da.
=
Indukzio magnetikoa
.SI-n bere unitatea Tesla (T) da.
=
Eroaleak
definituriko
azalera
.
=
Angelua
, eroaleak definituriko azalerarekiko perpendikularra den
bektorearen eta
eremuaren
norabide bektorearen artekoa.
Eroalea mugimenduan badago fluxuaren balioa honakoa izango da:
Era berean, eremu magnetikoaren balioaren aldaketak fluxuaren balioa ere alda dezake:
Kasu honetan,
Faradayren legeak
tentsio induzituaren ? balioa une bakoitzean honakoa dela dio:
Bertan, ? tentsio induzitua da,
dΦ/dt
Φ
fluxu magnetikoaren denbora-aldaketa tasa da eta
N
eroalearen espira kopurua da. Tentsio induzituaren norabidea (zeinu negatiboa du formulan) fluxu magnetikoaren aldaketaren aurkakotasunaren ondorioa da.