Wikipedia, Entziklopedia askea
Estatistikan
,
egokitasun-analisia
kontingentzia taula
bateko bi
aldagai kualitatiboetako
kategorien artean dagoen harremana (erakarri/aldendu) hauteman eta irudikatzeko teknika bat da, bere bertsiorik sinpleenean. Aldi berean aldagai bateko kategorien arteko gertutasuna edo antzekotasuna hautemateko ere erabiltzen da. Adibidez, lurralde bateko biztanleen herria eta opor-tokia jasotzen badira taula batean, egokitasun-analisiak herri bakoitzeko biztanleek leku jakin batera joan edo ez joateko joera duten erakutsiko du, opor-tokiari buruz antzekoak diren herriak ere azalduz (eta baita turisten jatorri antzekoa duten opor-tokiak ere). Ezarpen zabalak izan ditu jakintza-arlo guztietan,
marketinetik
(kontsumitzaileen profilak taxutuz)
arkeologiara
(arrasto arkeologikoen tipologiak osatuz). Bestalde, zenbait aldaera eta garapen izan dituen teknika da, besteak beste
egokitasunen analisi kanonikoa
sortuz. Egokitasunen analisiaren garapena
Jean-Paul Benzecri
frantziar estatistikariari zor zaio.