Wikipedia, Entziklopedia askea
Erritu hispano-bisigotikoa
edo
mozarabiar erritu
VI. mendean
,
Bisigodoen Erresumako
matxinaden garaian, sortutako
liturgia
izan zen,
XI. mendean
erromatar errituak
ordezkatu zuen arte iraun zuena. Egun,
anglikanismoarekin
komunioan dagoen
Espainiar Eliza Erreformatu Episkopalak
erabiltzen du.
[1]
XI. mendean,
Nafarroako
,
Leongo
eta
Gaztelako
erregeek
beneditar
monjeen ezarpena babestu zuten. Hauek
Urbano II.a
eta
Gregorio VII.a
aita santuen tesi erreformisten aldekoak ziren, erromatar erritu bultzatzen zutenak. Mendearen erdian,
Coyanzako kontzilioak
(
1050
), Joan II.a
Iruneko apezpikua
eta Gomez
Calahorrako apezpikuaren
presentzia izan zuena, erromatar erritu onartu zuen. Tokiko klerikoek erresistentzia gogorra azaldu arren, 1080ean
Burgosen
kontzilio orokor bat egin zuten eta mozarabiar erritu galarazi zuten. Oraindik
musulmanen
eskuetan zeuden eskualdeetan
mozarabiar
komunitateek mantendu zuten baina gainbeheran.