El Vikipedio, la libera enciklopedio
|
Se vi ser?as artikolon pri mezepokaj mona?oj, kiu kopiis tekstojn, vidu
Kopiisto
.
|
Antikva egipta skribisto kun
papirusfolio
La profesio de
skribisto
(
lat.:
Actuarius
) kiel spertulo pri skribo kaj lego plurfoje ?an?i?is dum la paso de la homa
historio
la? taskaro kaj graveco.
En la antikvaj kulturoj skribistoj estis altfakuloj, kiuj rangis ?epinte de siaj socioj. Dum epokoj, en kiuj e? la re?o preska? neniam scipovis legi nek skribi, ili havis la pozicion de skribfakulo kaj aktisto. En la mezepoko la
mona?ejoj
estis centroj de la skribarto, kies ?ermoj ili fari?is. Ekde la malfrua mezepoko la supren strebanta bur?aro komencis mal-analfabeti?i; proceso, kiun aparte en
Germanujo
progresigis la
reformacio
. Pro la kreska kleri?o de la socio la funkcio de la skribistoj evoluis al tiu de aktisto.
Nuntempe vera skribista profesio ekzistas en la socioj de subevoluitaj landoj, kie la anafabetismo ankora? estas vaste disvasti?inta.
En la e?ropa mezepoka katolika kulturo oni inventis
diablon
, kiu estu la patrono kaj de
tajperaroj
kaj de skribistoj (
kopiistoj
), nome Tutivillus, registrita ekde la
13-a jarcento
, anka? per diverseco de nomoj kiel Titivillus, Tytinillus, Titulinus, Titufullus, Tutivill kaj Titivitilarius, kompreneble logika konsiderante la tendencon al liter?an?oj. Tiu diablo estus la kulpulo de la eraroj faritaj de la skribistoj (instigita de siaj inferaj estroj), kiu siavice transprenis la kulpon de la eraroj, por la profito de la erarintoj, kiuj sentis sin senkulpigitaj. Tiu estas la diskonigo de Julio G. Montanes en sia verko 'Tutivillus: el demonio de las erratas'.
[1]
