한국   대만   중국   일본 
Rok-muziko - Vikipedio Saltu al enhavo

Rok-muziko

El Vikipedio, la libera enciklopedio
(Alidirektita el Rokmuziko )
Rok-muziko
Angle Rock music
Kulturaj fontoj Bluso , ritmenbluso , Kontreo , Popola muziko
Stilaj fontoj
Loko kaj tempo por komenci?o Usono , fino de 1940-aj jaroj
Sub?enroj Vidu la rilatan kategorion
Rilataj kategorioj
Vidu anka? Punko , Hardroko , Metalroko
v ? d ? r

Rok-muziko a? simple roko (angle rock music ) estas muzika ?enro evoluinta ?irka? post la dua mondmilito en Usono kaj disvasti?inta tra la tuta mondo. Roko multege influis la evoluon al moderneco kaj la liberi?o de la junularo el tradiciaj dogmoj .

The Rolling Stones .

Priskribo [ redakti | redakti fonton ]

Led Zeppelin en 1969 .
Led Zeppelin en 2007 .

Rok-muziko estas ?enro de populara muziko kiu originis kiel "rokenrolo" en Usono de la 1950-aj jaroj , kaj evoluis en gamon de malsamaj stiloj en la 1960-aj jaroj kaj poste, precipe en Britio kaj Usono. [1] ?i havas siajn radikojn en rokenrolo de la 1940-aj kaj 1950-aj jaroj, influiten per ritmenbluso kaj kontreo . Rok-muziko anka? tiris forte sur kelkaj aliaj ?enroj kiel ekzemple bluso kaj popola muziko , kaj asimilis influojn de ?azo , klasikajn kaj aliajn muzikajn fontojn.

?i parte bazi?as sur rokenrolo kaj rokabilo , kaj ekeblis pro la inventi?o de la elektra gitaro kaj ties uzado kiel ?efa parto de rokbando . Aliaj gravaj instrumentoj uzataj estas drumo kaj bas-gitaro . Tipe, roko estas kant-bazita muziko kutime kun 4/4 taktindiko uzanta vers-refrenkorusan formon, sed la ?enro fari?is ekstreme varia. Kiel pop-muziko , kantoteksto ofte substrekas romantikecan amon sed anka? traktas vastan gamon de aliaj temoj kiuj estas ofte sociaj a? politikaj en emfazo. La domineco de roko de blanka, viraj muzikistoj estis viditaj kiel unu el la pivotaj faktoroj formanta la temojn esploritajn en rok-muziko. Roko lokas pli altan gradon da emfazo de muzikisteco, vivan efikecon, kaj ideologion de a?tenteco ol pop-muziko.

De la fino de la 1960-aj jaroj, referitaj kiel periodo de la "ora epoko" [2] a? de "klasikroko" [1] , kelkaj apartaj rok-muzikaj sub-?enroj emer?is, inkluzive de hibridoj kiel blusrokmuziko, kiel folkroko, kontre-muziko, kaj ?azrok-muzika fuzio , multaj el kiuj kontribuis al la evoluo de psikedela roko, kiu estis influita de la kontra?kultura psikedela sceno . Novaj ?enroj kiuj eliris el tiu sceno inkludis progresivan rokon , kiu etendis la artajn elementojn; glamrokon, kiu elstarigis fanfaronadon kaj vidan stilon; kaj la varian kaj elteneman gravan sub-?enron de Metalroko , kiu emfazis volumenon, potencon, kaj rapidecon. En la dua duono de la 1970-aj jaroj , punkroko kaj intensigis kaj reagis kontra? kelkaj el tiuj tendencoj por produkti krudan, energian formon de muziko karakterizita per malka?aj sociaj kaj politikaj kritikoj. Punko estis influo en la 1980-aj jaroj sur la posta evoluo de aliaj sub-?enroj, inkluzive de nova ondo, post-punko kaj poste la alternativroka movado . De la 1990aj jaroj alternativa roko komencis domini rok-muzikon kaj rompi trae en la ?eftendencon en la formo de grun?o , britpop , kaj sendependa roko . Plia fuzio kiun sub-?enroj poste havas emer?is, inkluzive de poppunko, kiel reproko, kaj repmetalo, same kiel konsciaj provoj reviziti la historion de roko, inkluzive de la revivi?oj de gara?roko, post-punka kaj sintezila popmuziko komence de la nova jarmilo.

Rok-muziko anka? enkarni?is kaj funkciis kiel la vehiklo por kulturaj kaj sociaj movadoj, kondukante al gravaj subkulturoj inkluzive de modemaj adoleskantoj a? moduloj kaj rokuloj en la UR kaj la hipia kontra?kulturo kiuj atingis ?is San Francisco en Usono en la 1960-aj jaroj . Simile, punka kulturo de la 1970aj jaroj generis la karakterizajn subkulturojn de gotikuloj kaj emouloj . Heredante la popoltradicion de la protesta kanto, rok-muziko estis asociita kun politika aktivismo same kiel kun ?an?emo en sociaj sintenoj pri ras-, seks- kaj drog-manioj, kaj ofte estas vidita kiel esprimo de junulara ribelo kontra? plenkreska konsumismo kaj konformeco.

Trajtoj [ redakti | redakti fonton ]

A photograph of four members of the Red Hot Chili Peppers performing on a stage
Red Hot Chili Peppers en 2006, montranta kvartetan anaron tipan por rok-bando (el maldekstro dekstren: basisto, ?efkantisto , drumisto kaj gitaristo).

La sono de roko estas tradicia centrita en la uzado de amplifita elektra gitaro , kiu aperis en sia moderna formo en la 1950-aj jaroj kun la populareco de "rock and roll". [3] ?i estis anka? ege influita de la sonoj de gitaristoj de elektra bluso . [4] La sono de elektra gitaro en rok-muziko estas tipe subtenita per elektra basgitaro , kiu pioniris en ?az-muziko en la sama epoko, [5] kaj per perkutado produktita el drumaro kiu kombinas drumojn kaj cimbalojn. [6] Tiu triopo de instrumentoj estis ofte komplementita per la inkludo de aliaj instrumentoj, ?efe klavaroj kiel la piano, la Hammond-orgeno , kaj la sintezilo. [7] La baza rok-instrumentaro estis derivita el la baza instrumentaro de bando de bluso (elstara ?efa gitaro, dua korda instrumento, baso kaj drumoj). [4] Grupo de muzikistoj kiuj plenumas rok-muzikon estas nomita rok-bando a? rok-grupo. Krome, ?i tipe konsistas el inter tri kaj kvin membroj. Klasike, rok-bando tenas la formon de kvarteto kies membroj plenumas ?u unu ?u pliajn rolojn, kiel kantisto, ?efa gitaristo, ritma gitaristo, basgitaristo, drumisto kaj ofte klavaristo a? alia instrumentisto. [8]

Ekde la fino de la 1950-aj jaroj, [9] kaj ?efe el la mezo de la 1960-aj jaroj anta?en, rok-muziko ofte uzis la strukturon de versaro-?oro (versoj kaj rekanta?o) derivita el bluso kaj folk-muziko, sed estis konsiderinda variado el tiu modelo. [10] Kritikistoj emfazis la eklektikismon kaj la stilan diverseco de rok-muziko. [11] Pro ?ia kompleksa historio kaj ?ia tendenco pruntepreni el aliaj muzikaj kaj kulturaj formoj, oni argumentis, ke "estas malebla ligi rok-muzikon al rigide markita muzika difino." [12]

The Beatles .

Malkiel ?e multaj pli fruaj stiloj de popola muziko, rok-muzika vortumado temis pri ampleksa gamo de temoj, kiel amaferoj, sekso, ribelo kontra? "The Establishment", sociaj aferoj, kaj vivmanieroj. [13] Tiuj temoj estis heredita el vario de fontoj kiel la pop-tradicio de Tin Pan Alley , folk-muziko, kaj ritmenbluso . [14] Muzik-kritikistoj Robert Christgau karakterizas rok-vortumadon kiel "cool medium" (fre?a medio) kun simpla prononcado kaj ripetita rekanta?o, kaj asertas, ke la unuaranga "funkcio" de rok-muziko "rilatas al muziko a? pli ?enerale al bruo ." [15] La hegemonio de blankulaj, masklaj, kaj ofte mezklasaj muzikistoj en rok-muziko estis ofte kritikita, [16] kaj krome rok-muziko estis vidita anka? kiel alproprigo de muzikaj formoj de nigruloj fare de junaj, blankulaj kaj ?efe masklaj publikoj. [17] Kiel rezulto, oni notis anka?, ke rok-muziko fakte kunigas la nuancojn de tiu grupo kaj la? stilo kaj la? vortumado. [18] Christgau, verkante en 1972, diris spite kelkajn esceptojn, " rokenrolo kutime plenumas identigon de maskla sekseco kaj agresemo". [19]

?ar la termino "rock" ekestis uzata prefere al "rock and roll" el la finaj 1960-aj jaroj, ?i estis kutime kontrastita kun pop-muziko, kun kiu ?i kunhavis multajn karakterojn, sed el kiu ?i estas ofte distancigita pere de emfazo al muzikisteco, koncerta ludado, kaj fokuso al seriozaj kaj progresemaj temoj kiel parto de ideologio de a?tenteco kio estas ofte kombinita kun konscio de la historio kaj disvolvigo de la ?enro. [20]

En la nova jarmilo, la termino rock estis foje uzata kiel terminego inkludanta formojn kiel pop-muziko, regeo , soulo , kaj e? hiphopo , el kiuj ?i estis influita sed ofte anka? kontrastigita tra multo de sia historio. [21] Christgau uzis la terminon amplekse por referenci al popola kaj duonpopola muziko kio kontentigas sian sentivecon kiel "a rock-and-roller" (rokenrolisto), inklude klinemon al bona muzikfrapdo, signifoplena vortumado kun ingenio, kaj la temo de juneco, kio enhavas "eternan altiron" tiom objektive "ke ?iu juna muziko kunhavas sociologion kaj la kampinformon ." Skribante en Christgau's Record Guide: The '80s (1990), li diris, ke tiu sentiveco estas evidenta en la muziko de folk-muzika kantisto-kantoverkisto Michelle Shocked, repisto LL Cool J , kaj sintezil-popa duo Pet Shop Boys ?"?iuj junuloj kiuj disvolvigas siajn identecojn"? tiom multe kiom ?i estas en la muziko de Chuck Berry , the Ramones , kaj the Replacements. [22]

Historio [ redakti | redakti fonton ]

Fine de la 1940?aj ?is 1960-aj jaroj [ redakti | redakti fonton ]

Rokenrolo [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Rokenrolo .
Chuck Berry en reklama?a foto de 1958.

La fundamento de rok-muziko estas en rokenrolo, kiu origini?is en Usono dum la fino de la 1940-aj kaj komenco de la 1950-aj jaroj, kaj tuj disvasti?is tra multo de la cetero de la mondo. Ties tujaj originoj ku?as en miksa?o de variaj tiamaj ?enroj de muzikoj de nigruloj , kiel ritmenbluso kaj gospelo , kun kontreo kaj vesterno . [23] En 1951, disk?okeo de Cleveland nome Alan Freed ekmuzikigis ritmenbluson (tiam nomita " rasmuziko ") por plur-rasa publiko, kaj oni supozas, ke li estis la unua kiu uzis la frazon "rock and roll" por priskribi tiun muzikon. [24]

Estas polemikoj pri la multaj registra?oj kiuj estis sugestitaj kiel "la unua rokenrola registra?o ". Kandidatoj estis la kanto "The House of Blue Lights" de Ella Mae Morse kaj Freddie Slack (1946); [25] "Good Rocking Tonight" de Wynonie Harris (1948); [26] "Rock Awhile" de Goree Carter (1949); [27] "Rock the Joint" de Jimmy Preston (1949), kiu estis poste versiigita de Bill Haley & His Comets en 1952; [28] kaj "Rocket 88" de Jackie Brenston kaj liaj Delta Cats (fakte, Ike Turner kaj lia bando "Kings of Rhythm"), registrita de Sam Phillips por Sun Records en 1951. [29] Kvar jarojn poste, " Rock Around the Clock " de Bill Haley (1955) i?is la unua rokenrola kanto en la listo de plej venditaj kaj plej a?digitaj de la gazeto Billboard , kaj malfermis la pordon tutmonde por tiu nova ondo de popola kulturo. [30] [31]

A black and white photograph of Elvis Presley standing between two sets of bars
Elvis Presley en reklama?a foto por la filmo Jailhouse Rock en 1957.

Oni argumentis anka?, ke eble "That's All Right (Mama)" (1954), de Elvis Presley , nome unua unuopa?o por Sun Records en Memphis , estis la unua rokenrola disko, [32] sed, samtempe, "Shake, Rattle & Roll" de Big Joe Turner , poste reludita de Haley, estis jam en la pinto de la listo Billboard R&B charts. Aliaj artistoj kun fruaj rokenrolaj sukcesoj estis Chuck Berry , Bo Diddley , Fats Domino , Little Richard , Jerry Lee Lewis , kaj Gene Vincent . [29] Tuj rokenrolo estis la ?efa forto en usonaj diskovendoj kaj crooners (melodikantistoj), kiel Eddie Fisher, Perry Como , kaj Patti Page , kiuj estis dominantaj la anta?an jardekon de popolmuziko, trovis sian aliron al la sukcesolistoj ege malhelpita. [33]

Rokenrolo estis konsiderita plej grava por nombraj diferencaj sub?enroj, kiel rokabilo , kombinanta rokenrolo kun " hillbilly " kontrea muziko, kiu estis kutime ludita kaj registrita meze de la 1950-aj jaroj fare de blankulaj kantistoj kiel Carl Perkins, Jerry Lee Lewis, Buddy Holly kaj kun la plej granda komerca sukceso, Elvis Presley. [34] Movadoj de hispanamerikanoj kaj de latinamerikanoj en rokenrolo, kiuj finfine kondukos al la sukceso de Latinamerika rokmuziko , inklude ?ikana rok-muziko ene de Usono, ekstaris en la Sudokcidento ; kun la rokenrola normiga muzikisto Ritchie Valens kaj e? tiuj ene de aliaj heredo?enroj, kiel Al Hurricane kun liaj fratoj Tiny Morrie kaj Baby Gaby ?ar ili ekkombinis rokenrolon kun kontre-vesternan muzikon ene de la tradicia Nov-Meksika muziko. [35] Aliaj stiloj kiel "doo wop" metis emfazon al plurpartaj vo?harmonioj kaj apoga vortumado (el kio la ?enro poste akiris sian nomon), kiuj estis kutime subtenita de malpeza instrumentaro kaj havis siajn originojn en vo?aj grupoj de afrikusonanoj de la 1930-aj kaj 1940-aj jaroj. [36] Grupoj kiel the Crows, the Penguins, the El Dorados kaj the Turbans havis gravajn sukcesojn, kaj grupoj kiel the Platters , kun kantoj kiel "The Great Pretender" (1955), [37] kaj the Coasters kun humoraj kantoj kiel "Yakety Yak" (1958), [38] rangi?is inter la plej sukcesaj rokenrolaj grupoj de la periodo. [39]

Jerry Lee Lewis en 2009.

En tiu epoko okazis anka? kreski?o en populareco de la elektra gitaro , kaj la disvolvi?o de specife rokenrola ludostilo pere de reprezentantoj kiel Chuck Berry, Link Wray kaj Scotty Moore . [40] La uzado de deforma?o , pionirita de gitaristoj de Sudokcidenta svingo kiel Junior Barnard [41] kaj Eldon Shamblin estis popularigita de Chuck Berry meze de la 1950-aj jaroj. [42] La uzado de kvina kordo, pionirigita de Francisco Tarrega en la 19-a jarcento kaj de Heitor Villa-Lobos kaj poste de Willie Johnson kaj Pat Hare komence de la 1950-aj jaroj, estis popularigita de Link Wray fine de la 1950-aj jaroj. [43]

En Unui?inta Reglando, movadoj kiel tradicia ?azo kaj Angla popolmuziko alportis vizitantajn blusajn artistojn al Britio. [44] La sukceso de Lonnie Donegan de 1955 nome "Rock Island Line" estis grava influo kaj helpis disvolvi?on de grupoj de la tendenco skiflo tra la tuta lando, multaj el kiuj kiel Quarrymen de John Lennon , ?an?i?is por ludi rokenrolon. [45]

Komentistoj tradicie notis dekadencon de rokenrolo fine de la 1950-aj jaroj kaj komence de la 1960-aj jaroj. ?irka? 1959, la morto de Buddy Holly, de the Big Bopper kaj de Ritchie Valens en aviadila akcidento, la foriro de Elvis Presley al la armeo, la retiri?o de Little Richard por i?i predikisto, akuzoj al Jerry Lee Lewis kaj Chuck Berry kaj la eksplodo de la skandalo de "payola" (kontra?le?a pago al radielsendejoj por a?skultigi specifan muzikon, la? kiu partoprenis gravaj figuroj, kiel Alan Freed, en fra?do kaj korupto en la promocio de individuaj grupoj a? kantoj), havigis la impreson ke la epoko de rokenrolo en tiu punkto estis alveninta al fino. [46]

Pop-rokmuziko kaj instrumenta rokmuziko [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Pop-rokmuziko  kaj Soulo .
A color photograph of Don and Phil Everly on stage with guitars
The Everly Brothers en 2006.

La termino pop estis uzita jam el la frua 20-a jarcento por referenci popolan muzikon ?enerale, sed el la mezo de la 1950-aj jaroj ?i ekestis uzata por distingita ?enro, cele al junulara merkato, ofte karakterizita kiel pli milda alternativo al rokenrolo. [47] [48] El ?irka? 1967, ?i estis iom post iom uzata en opozicio al la termino "rok-muziko", por priskribi formon kiu estas pli komerca, efemera kaj alirebla. [20] Kontraste, rok-muziko estis konsiderita kiel fokuse al pli etendaj verkoj, aparte albumoj, estis ofte asociata kun partikularaj sub-kulturoj (kiel la Kontra?kulturo de la 1960-aj jaroj ), metis emfazon al artaj valoroj kaj "a?tenteco", tendencis al koncerta ludado kaj al instrumenta a? vo?a virtuoseco kaj estis ofte vidita kiel enfermanta progresivajn disvolvigojn pli ol simple montranta jam ekzistantajn tendencojn. [20] [47] [48] [49] Tamen, multo de pop- kaj rok-muziko estis tre simila en sono, instrumentaro kaj e? vortumada enhavo. La terminoj "pop-rock" kaj "power pop" estis uzataj por priskribi pli komerce sukcesan muzikon kiu uzas elementojn el, a? la formon de, rok-muziko. [50] Pop-rock estis difinita kiel "gaja vario de rok-muziko reprezentata de artistoj kiel Elton John , Paul McCartney , the Everly Brothers , Rod Stewart , Chicago , kaj Peter Frampton ." [51] La termino power pop estis stampita de Pete Townshend de the Who en 1966, sed ne estis multe uzita ?is ?i estis aplikita al bandoj kiel Badfinger en la 1970-aj jaroj, kiuj montri?is kiel kelkaj el la plej komerce sukcesaj de la periodo. [52]

La periodo de la fino de la 1950-aj kaj komenco de la 1960-aj jaroj estis tradicie konsiderita kiel erao de hiato por rokenrolo. [53] Pli ?use kelkaj fakuloj emfazis gravajn plinovigojn kaj tendencojn en tiu periodo sen kiuj estontaj disvolvigoj ne estus estintaj eblaj. [54] [55] Kvankam la frua rokenrolo, partikulare tra la alveno de rokabilo, atingis la plej grandan komercan sukceson ?e viraj kaj blankulaj muzikistoj, en tiu epoko, la ?enro estis dominata de nigrulaj kaj virinaj artistoj. Rokenrolo ne malaperis je la fino de la 1950-aj jaroj kaj iom da ?ia energio povas esti vidata en la tvista dancofrenezeco de la komenco de la 1960-aj jaroj, ?efe profite al la kariero de Chubby Checker . [55]

James Brown kantante en 1969.

Cliff Richard atingis la unuan sukceson en la Britia rokenrolo pere de "Move It", efektive kantante la? stilo kiu poste estos nomita "British rock". [56] Komence de la 1960-aj jaroj, lia helpa grupo the Shadows estis la plej sukcesa grupo registranta instrumentaron. [57] Kvankam rokenrolo estis iom svagante al pli malpeza pop-muziko kaj baladoj, Britaj rok-grupoj en kluboj kaj dancejoj, tre influitaj de blus-rokaj pioniroj kiel Alexis Korner , estis ekludantaj per intenseco kaj elano rare troveblaj en grupoj de usonaj blankuloj. [58]

Grava estis anka? la alveno de soulo kiel ?efa komerca forto. Disvolvi?ante el ritmenbluso kun re-injekcio de gospela muziko kaj pop, farita de pioniroj kiel Ray Charles kaj Sam Cooke el la mezo de la 1950-aj jaroj, [59] de fruaj figuroj de la 1960-aj jaroj kiel Marvin Gaye , James Brown , Aretha Franklin , Curtis Mayfield kaj Stevie Wonder , ili estis dominantaj en la sukcesaj pintolistoj de R&B kaj elrompis en la ?efaj pop-muzikaj pintolistoj, helpante al akcelo de ilia disgregigo, dum la diskeldonejoj Motown kaj Stax/Volt Records i?is la ?efaj fortoj en la diskindustrio. [60] ?iuj tiuj elementoj, kiel la proksimaj harmonioj de doo-wop kaj grupoj de junulinoj, la zorgeme prilaborita kantoverkado de la ?enro "Brill Building Sound" kaj la poluritaj produktovaloroj de soulo, estis konsiderataj kiel influantaj sur la sono de Merseybeat , partikulare ?e la fruaj verkoj de the Beatles , kaj tra ili anka? sur la formo de posta rok-muziko. [61] Kelkaj muzik-historiistoj indikis anka? al gravaj kaj plinovigaj teknikaj disvolvigoj kiuj konstruis rokenrolon en tiu periodo, kiel la elektronika traktado de sono fare de plinovigistoj kiel Joe Meek, kaj la prilaboritaj produktometodoj de la produktoformulo "Wall of Sound" (Sonmuro) fare de Phil Spector . [55]

Meze de la 1960?aj ?is komenco de la 1990-aj jaroj [ redakti | redakti fonton ]

Brita invado [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Brita invado , Bitmuziko  kaj Brita bluso .
Black and white picture of the Beatles waving in front of a crowd with an set of aeroplane steps in the background
The Beatles alvenantaj en Novjorkon je la starto de la Brita invado , Januaro 1964.

?irka? la fino de 1962, tio kio i?is la Brita rok-etoso startis per bit-grupoj kiel the Beatles , Gerry & the Pacemakers kaj The Searchers el Liverpool kaj Freddie and the Dreamers, Herman's Hermits kaj the Hollies el Manchester. Ili estis ricevintaj ampleksan gamon de usonaj influoj kiel rokenrolo de la 1950-aj jaroj, soulo, ritmenbluso, kaj "surf music", [62] dekomence reludante normigajn usonajn melodiojn kaj ludante por danculoj. Bandoj kiel the Animals el Newcastle kaj Them el Belfast , [63] kaj pli precize tiuj el Londono kiel the Rolling Stones kaj the Yardbirds , estis multe pli rekte influitaj de ritmenbluso kaj poste de blusmuziko. [64] Balda? tiuj grupoj estis komponante sian propran materialon, kombinante usonajn formojn de muziko kaj fuzionante ilin per alta energia frapado. Bit-bandoj tendencis al "bouncy, irresistible melodies", dum la fruaj grupoj de Brita bluso tendencis al malpli sekse naivaj, pli agresemaj kantoj, ofte adoptante kontra?-sisteman sintenon. Estis tamen ?efe en la pli fruaj etapoj, konsiderinda muzika miksa?o inter amba? tendencoj. [65] ?irka? 1963, estrite de the Beatles, bit-grupoj ekatingis tutlandan sukceson en Britio, tuj sekvite en la sukcesaj pintolistoj de pli ritmenblusaj grupoj. [66]

"I Want to Hold Your Hand" estis la unua sukceso de the Beatles kun la numero unua en la pintolisto Billboard Hot 100, [67] kaj estis sep semajnojn en la pinto kaj totalo de 15 semajnoj en la pintolisto. [68] [69] Ilia unua apero en la usona televida programo The Ed Sullivan Show la 9an de Februaro 1964, atingis ?irka?kalkule 73 milionojn da spektantoj (tiam rekordo ?e usona televida programo) kaj tio estis konsiderata mejlo?tono en la usona pop-kulturo. Dum la semajno de la 4a de Aprilo 1964, the Beatles tenis 12 postenojn en la pintolisto Billboard Hot 100 de unuopa?oj, inklude la tutajn kvin plej pintajn. The Beatles plue estis la plej vendanta rok-bando de ?iuj tempoj kaj ili estis sekvitaj en la usonaj pintolisto de nombraj Britaj bandoj. [65] Dum la sekvaj du jaroj Britaj grupoj hegemoniis kaj sialande kaj en Usono en la pintolistoj pere de Peter and Gordon, the Animals, [70] Manfred Mann , Petula Clark , [70] Freddie and the Dreamers, Wayne Fontana and the Mindbenders, Herman's Hermits, the Rolling Stones, [71] the Troggs, kaj Donovan [72] ?iuj havante unu a? pliajn unuopa?ojn en la numero unua. [68] Aliaj gravaj grupoj kiuj estis parto de la brita invado estis the Kinks kaj the Dave Clark Five. [73] [74]

La Brita invado helpis la internaciigon de la produktado de rokenrolo, malfermante la pordon por ke sinsekvaj Britaj (kaj Irlandaj) muzikistoj atingu internacian sukceson. [75] En Usono eble ?i rezultis en la fino de la instrumenta "surf music", de la hegemonio de grupoj de kantistinoj kaj (por ioma tempo) de la junulidoloj , kiuj estis dominantaj la usonajn pintolistojn fine de la 1950-aj kaj dum la 1960-aj jaroj. [76] ?i markis la karierojn de establitaj R&B muzikistoj kiel Fats Domino kaj Chubby Checker kaj e? portempe ruinigis la pintolistajn sukcesojn de survivintaj rokenrolaj muzikistoj, kiel Elvis. [77] La Brita invado anka? ludis gravan rolon en la starigo de distingita ?enro de rok-muziko, kaj cementis la unuarangecon de la rok-grupo, bazita sur gitaroj kaj drumoj kaj produktante sian propran materialon kiel kanto-kantoverkistoj. [36] Sekvante la ekzemplon markitan ?efe de la LP Rubber Soul de the Beatles de 1965, anka? aliaj Britaj rok-muzikistoj publikigis rok-albumojn intencitajn kiel arta?oj en 1966, kiel ?e Aftermath de the Rolling Stones , Revolver de the Beatles mem, kaj A Quick One de the Who , same kiel ?e usonaj muzikistoj kiel the Beach Boys ( Pet Sounds ) kaj Bob Dylan ( Blonde on Blonde ). [78]

Blusroko [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Blusroko  kaj Brita bluso .

Kvankam la unua efiko de la Brita invado sur la usona popolmuziko okazis tra muzikistoj de bitmuziko kaj de R&B, la elano estis tuj prenita de dua ondo de bandoj kiuj ekhavis sian inspiradon pli rekte el usona bluso , kiel the Rolling Stones kaj the Yardbirds . [79] Britblusaj muzikistoj de la fino de la 1950-aj jaroj kaj de la komenco de la 1960-aj jaroj estis inspiritaj de la akustika muzikado fare de figuroj kiel Lead Belly , kiu estis grava influo sur la sklifa frenezeco, kaj Robert Johnson . [80] Iom post iom ili adoptis la?tan amplifikitan sonon, ofte centritan ?e la elektra gitaro , bazite sur la ?ikaga bluso , ?efe post la turneo de Britio fare de Muddy Waters en 1958, kiu kondukis Cyril Davies kaj la gitariston Alexis Korner formi la bandon Blues Incorporated . [81] La bando kunlaboris kun kaj inspiris multajn el la figuroj de la sekva pinto de la Brita bluso , kiel membroj de the Rolling Stones kaj Cream , kombinante blusnormojn kaj formojn kun rok-muzika instrumentado kaj emfazo. [58]

A black and white photograph of Eric Clapton with a guitar on stage
Eric Clapton koncerte en Barcelono en 1974.

La alia ?losila fokuso por la Brita bluso estis John Mayall ; lia bando, the Bluesbreakers , inkludis Eric Clapton (post la foriro de Clapton el the Yardbirds) kaj poste Peter Green . Aparte grava estis la publikigo de la albumo Blues Breakers with Eric Clapton (Beano) (1966), konsiderata unu el la ?losilaj britblusaj diskoj kaj kies sonstilo estis multe imitita kaj en Britio kaj en Usono. [82] Eric Clapton plue formis supergrupojn Cream, Blind Faith , kaj Derek and the Dominos , sekvite de etenda soloista kariero kiu helpis porti blusrokon en la ?efajn tendencojn. [81] Green, kun la ritma sekcio de Bluesbreaker nome Mick Fleetwood kaj John McVie, formis la grupon de Peter Green nome Fleetwood Mac , kiu atingis kelkajn el la plej grandaj komercaj sukcesoj en la ?enro. [81] Fine de la 1960-aj jaroj Jeff Beck , anka? lernanto de the Yardbirds, movis blusrokon en la direkto de heavy rock (peza roko) per sia bando, nome the Jeff Beck Group . [81] La lasta gitaristo de the Yardbirds estis Jimmy Page , kiu poste formis The New Yardbirds kio rapide i?is Led Zeppelin . Multaj el la kantoj de iliaj unuaj tri albumoj, kaj foje poste en iliaj karieroj, estis etenda?oj de tradiciaj bluskantoj. [81]

En Usono, en blusa rok-muziko estis pionira en la komencaj 1960-aj jaroj gitaristo Lonnie Mack, [83] sed la ?enro ekenmodi?is en la mezo de 1960-aj jaroj dum muzikistoj disvolvis sonstilon similan al la brit-blusaj muzikistoj. ?losilaj muzikistoj estis Paul Butterfield (kius bando ludis kiel la Bluesbreakers de Mayall en Britio kiel startpunkto por multaj sukcesaj muzikistoj), Canned Heat , la dekomenca Jefferson Airplane , Janis Joplin , Johnny Winter , the J. Geils Band kaj Jimi Hendrix kun sia "power" trioj, the Jimi Hendrix Experience (kio inkludis du britajn membrojn, kaj estis fondita en Britio), kaj la gupo por la koncertalbumo "Band of Gypsys", kies gitaro virtuoza kaj spektakleco estis inter la plej imitataj el la jardeko. [81] Blusrokaj bandoj el sudaj ?tatoj, kiel the Allman Brothers Band , Lynyrd Skynyrd , kaj ZZ Top , aligis kontreajn elementojn en sia stilo por produkti la distingitan ?enron nome "Suda rok-muziko". [84]

Fruaj blus-rokaj bandoj ofte imitis ?azon, ludante longajn, improviza?ojn, kio poste estos grava elemento de progresema rok-muziko. El ?irka? 1967 bandoj kiel Cream kaj the Jimi Hendrix Experience estis transloki?intaj el pure blus-baza muziko en psikedelan muzikon . [85] ?irka? la 1970a- jaroj, blus-roko i?is pli peza "heavy" kaj pli "riff"-bazita, ekzempligirta per la verkaro de Led Zeppelin kaj Deep Purple , kaj la linioj inter blus-roko kaj ?tonroko "estis apena? videbla", [85] dum bandoj elregistris rok-stilajn albumojn. [85] La ?enro estis pluigita en la 1970-aj jaroj fare de figuroj kiel George Thorogood kaj Pat Travers, [81] sed, precize en la Britia sceno (escepte eble pro la alveno de grupoj kiel Status Quo kaj Foghat kiuj transloki?is al formo de alta energio kaj ripetema "boogie rock"), bandoj fokusi?is al metalroka plinovigo, kaj blus-roko ekdisi?is el ?eftendenco. [86]

Popol-roka muziko [ redakti | redakti fonton ]

A black and white photograph of Joan Baez and Bob Dylan singing while Dylan plays guitar
Joan Baez kaj Bob Dylan en 1963.

?irka? la 1960-aj jaroj, la scenejo kiu estis disvolvi?inta el la revivigo de usona popolmuziko, estis kreski?inta ?is grava movado, uzanta tradician muzikon kaj novajn kompona?ojn en tradicia stilo, kutime per akustikaj instrumentoj. [87] En Usono la ?enro estis pionirigita de figuroj kiel Woody Guthrie kaj Pete Seeger kaj ofte identigita kun progresema popolmuziko a? kun la laborista tendaro . [87] Komence de la 1960-aj jaroj figuroj kiel Joan Baez kaj Bob Dylan venis al pinto en tiu movado kiel kantist-kantoverkistoj. [88] Dylan ekatingis ?eftendencajn publikojn per sukcesa?oj kiel " Blowin' in the Wind " (1963) kaj "Masters of War" (1963), kio rezultis en " protestaj kantoj " por pli ampleksa publiko, [89] sed, kvankam dekomence influis unu la alian, rok-popola muziko restis dumlonge apartaj ?enroj, ofte kun reciproke ekskluzivaj publikoj. [90]

Fruaj klopodoj kombini elementojn de popola kaj roka muziko estis la kanto de the Animals " House of the Rising Sun " (La domo de la sunlevi?o, 1964), kiu estis la unua komerce sukcesa popolkanto kiu estis registrita uzante rokenrolan instrumentaron [91] kaj la kanto de the Beatles "I'm a Loser" (Mi estas perdanto, 1964), eble la unua kanto de Beatles kiu estis influita rekte de Dylan. [92] Kutime oni supozas, ke la popol-roka movado eliris el la registra?o fare de the Byrds de la kanto de Dylan nome " Mr. Tambourine Man " kiu pintis en la sukcesolistoj en 1965. [90] Kun membroj kiuj estis estintaj parto de la popol-muzika etoso bazita ?e kafejo en Los-An?eleso , the Byrds adoptis rok-instrumentaron, kiel drumoj kaj 12-kordaj gitaroj Rickenbacker, kiuj i?is ?efaj elementoj en la sonstilo de tiu ?enro. [90] Pli poste tiun jaron Dylan adoptis elektrajn instrumentojn, multe por kolero ?e multaj puristoj de popolmuziko, kaj lia kanto " Like a Rolling Stone " i?is usona listopinta unuopa?o. [90] La? Ritchie Unterberger, Dylan (e? anta? sia adoptado de elektraj instrumentoj) influis rok-muzikistojn kiel the Beatles, montrante "al la rok-generacio ?enerale ke albumo povas esti grava sendependa manifesto sen sukcesaj unuopa?oj", kiel ?e The Freewheelin' Bob Dylan (1963). [93]

Popol-roka muziko partikulare aperis en Kalifornio, kie kondukis gravajn grupojn kiel the Mamas & the Papas kaj Crosby, Stills, and Nash ?an?i?i al elektra instrumentaro, kaj en Novjorko, kie ?i rezultis en bando kiel the Lovin' Spoonful kaj Simon and Garfunkel , pere de la akustika kanto de tiuj lastaj nome " The Sounds of Silence " (La silentsonoj, 1965) kiu estis remiksita pere de rok-instrumentoj kaj estis la unua de multaj sukcesa?oj. [90] Tiuj grupoj rekte influis britajn muzikistojn kiel Donovan kaj Fairport Convention . [90] En 1969 Fairport Convention abandonis sian miksa?on de usonaj reludversioj kaj Dylan-influitaj kantoj por ludadi tradician anglan popol-muzikon per elektraj instrumentoj. [94]

Psikedela rokmuziko [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Psikedela rokmuziko .
Woodstock-festivalo de 1969.

Psikedela rokmuziko estas varia?o de rokmuziko. ?i ekestis en 1965 en Britujo kaj Usono , fari?is grava ero de populara kulturo kaj da?ris ?is pli malpli 1969. Sed anka? multaj artistoj de la 1970-aj jaroj ekkaptis ?in tiun eksperimentan popularmuziko . ?is nun tutmonde ekzistas bandoj de psikedela rokmuziko. Esenca komuna?o de la muzikistoj estis la uzado de nekutimaj kaj novspecaj sonoj same kiel la eksperimentema traktado de kantostrukturoj, kiuj anta?e en popularmuziko estis pli simplaj. La psikedela vivostilo, kiu elturni?is ?irka? halucinigaj drogoj, estis jam disvolvi?inta ?e San Francisco kaj precize fare de elstaraj produktistoj kiel Big Brother and the Holding Company , the Grateful Dead kaj Jefferson Airplane . [95] [96] La ?efa gitaristo de Jimi Hendrix Experience nome Jimi Hendrix mem etendis distorditajn improviza?ojn kio i?is ?losila trajto de psikedelo. [95] Psikedela roko atingis sian pinton en la lastaj jaroj de la jardeko. En 1967 the Beatles publikigis sian definitivan psikedelan manifesta?on en la albumo Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band , inklude la polemikan kanton " Lucy in the Sky with Diamonds ", the Rolling Stones reagis poste tiun jaron per Their Satanic Majesties Request , [95] kaj Pink Floyd debutis per The Piper at the Gates of Dawn . ?losilaj registra?oj estis la albumoj Surrealistic Pillow de Jefferson Airplane kaj Strange Days de the Doors . [97] Tiuj tendencoj pintis en la Woodstock-festivalo de 1969, kie okazis ludadoj de la plej gravaj psikedelaj artistoj. [95]

Progresiva roko [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikoloj Progresiva roko  kaj Eksperimenta rok-muziko .

Progresiva roko, sprimo uzata inter?an?ebla kun arta roko , movi?is trans establitaj muzikaj formuloj pere de eksperimentado pere de diversaj instrumentoj, kantotipoj kaj formoj. [98] El la mezo de la 1960-aj jaroj the Left Banke, the Beatles, the Rolling Stones kaj the Beach Boys, pioniris la inkludon de sekcioj de klavicenoj , blovinstrumentoj , kaj kordinstrumentoj en siaj registra?oj por produkti formon de Baroka roko kiu povas esti a?dita en unuopa?oj kiel plej fama de Procol Harum nome " A Whiter Shade of Pale " (1967), kun sia Bach -inspirita enkonduko. [99] The Moody Blues uzis tutan orkestron por sia albumo Days of Future Passed (1967) kaj poste kreis orkestrajn sonojn per sinteziloj. [98] Klasika orkestrado, klavaroj, kaj sinteziloj estis ofta aldono al la establita rok-formato de gitaroj, basoj, kaj drumoj en posta progresiva roko. [100]

A color photograph of members of the band Yes on stage
Progresivroka bando Yes koncerte en Indianapolis en 1977.

Instrumentaraj pecoj estis oftaj, dum kantoj kun vortumado estis foje konceptohavaj, abstraktaj, a? bazitaj en fantaszio kaj scienc-fikcio. [101] La debuta albumo de King Crimson de 1969 nome In the Court of the Crimson King , kiu miksis energian gitaron kaj melotronon , kun ?azo kaj simfonia muziko , estas ofte konsiderata kiel la ?losila registra?o en progresiva roko, helpante la disvastigitan adoptadon de la ?enro komence de la 1970-aj jaroj inter ekzistantaj blus-rokaj kaj psikedelaj bandoj, same kiel ?e ?us formitaj grupoj. [98] Rilate al la muzika etoso de Canterbury ?an?i?is Soft Machine el psikedelo, tra ?azz-influoj, al pli ekspansiema dura roko, kiel ?e Caravan , Hatfield and the North, Gong kaj National Health. [102]

Pli granda komerca sukceso estis atingita de Pink Floyd, kiu same ?an?i?is el psikedelo post la foriro de Syd Barrett en 1968, pere de The Dark Side of the Moon (1973), konsiderata majstroverko de la ?enro, kiu i?is unu el la plej vendataj albumoj el ?iuj tempoj. [103] Estis emfazo al instrumenta virtuozeco, kun Yes montrante la lertecon kaj de gitaristo Steve Howe kaj de la klavaristo Rick Wakeman , dum Emerson, Lake & Palmer estis supergrupo kiu produktis kelkajn el la plej teknike postulemaj verkoj de la ?enro. [98] Kaj Jethro Tull kaj Genesis sekvis tre diferencajn, sed distingitajn anglajn muziktendencojn. [104] Renaissance , formita en 1969 fare de eks-Yardbirds-anoj Jim McCarty kaj Keith Relf, evoluis al alt-koncepta bando kun la tro-oktava vo?o de Annie Haslam. [105] Plej granda parto de britaj bandoj dependis de relative malgranda kultosekvantaro, sed kelkaj kiel Pink Floyd, Genesis, kaj Jethro Tull, sukcesis produkti listopintajn unuopa?ojn hejmlande kaj elrompi al la usona merkato. [106] La usona tipo de progresiva roko variis el la eklektikisma kaj plinovigemaj Frank Zappa , Captain Beefheart kaj Blood, Sweat & Tears , [107] al pli pop-roke orientitaj bandoj kiel Boston , Foreigner, Kansas, Journey kaj Styx. [98] Tiuj, krom britaj bandoj Supertramp kaj ELO , ?iuj montris progresiv-rokan influon kvankam ili rangi?is inter la plej komerce sukcesaj muzikistoj de la 1970-aj jaroj.

La instrumenta tipo de tiu sub?enro rezultis en albumoj kiel tiu plej fama de Mike Oldfield nome Tubular Bells (1973), la unua disko, kaj tutmonda sukceso, de la marko Virgin Records , kiu i?is ?efa varmarko de la ?enro. [98] Instrumenta rok-muziko estis aparte grava en tuta E?ropo, ebligante bandojn kiel Kraftwerk , Tangerine Dream , Can , kaj Faust ?irka?iri la lingvan barieron. [108] Ilia sintezila " krautrock ", kun la laboro de Brian Eno (dum ioma tempo klavaristo ?e Roxy Music ), estos grava influo en posta elektronika roko . [98] Je la alveno de punk-roko kaj teknologiaj ?an?oj fine de la 1970-aj jaroj, progresiva roko estis iom post iom mar?enigita kiel tro pretendema kaj troiga. [109] [110] Multaj bandoj finis siajn karierojn, sed kelkaj, kiel Genesis, ELP, Yes, kaj Pink Floyd, regule atingis sukcesojn inter la dek pintaj albumoj kaj faris sukcesajn akompanajn tutmondajn turneojn. [111] Kelkaj bandoj kiuj aperis en la sekvo de punko, kiel Siouxsie and the Banshees , Ultravox , kaj Simple Minds , montris la influon de progresiva roko, same kiel la pli ofte rekonatajn punk-influojn. [112]

Komence de la 1990?aj ?is fino de la 2000-aj jaroj [ redakti | redakti fonton ]

Punko [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Punko .
Johnny Rotten kaj Steve Jones el Sex Pistols .

Punko a? punk-roko estas kontra?-establa ?enro de rok-muziko kiu komencis ekzisti proksimume en 1976 , kvankam preska? prapunkaj stiloj povas esti trovebla anta?e. La ?enro devenas el Usono , Britio , kaj A?stralio . La?dire, E?ropo estas la lulilo de la punko, kiu poste tutmondi?is.

Estas tre diversaj tendencoj ene de la ?enro, inter kiuj menciindas jenaj: Postpunko ( angle   Post-Punk ) estas nomo por muzika stilo, kiu eliris precipe kaj unue en Britujo fine de la 1970-aj kaj komence de la 1980-aj jaroj el la punko. Folklorpunko ( angle   folk punk ) nomi?as la intermikso de stilelementoj kaj eroj de punko kun elementoj de folklora muziko kaj respektive a? de folklora rokmuziko. Anarkia punko (a? anarkiisma punko) estas punkroko, kiu anta?enigas anarkiismon . La termino "anarkia punko" foje estas aplikata ekskluzive al bandoj, kiuj estis parto de la originala anarki-punkisma movado en Britio fine de la 1970-aj jaroj kaj fruaj 1980-aj. Kelkaj uzas la esprimon pli lar?e por ajna punkmuziko kun anarkiisma kantovortuma enhavo, kiu eble aperas en krusto-punk, hardkora punko, folklorpunko, kaj aliaj stiloj. Pra-punko estas la rokmuziko interpretita de gara?aj bandoj de la 1960-aj jaroj ?is meze de 1970-aj, kiuj anta?vidis la punkrokan movadon.

Metalroko [ redakti | redakti fonton ]

Pli detalaj informoj troveblas en artikolo Metalroko .
Usona grupo Kiss estas fama anka? pro sia ?minkado.

Metalroko a? metalo [113] ( angle : heavy metal ) estas rokmuzika ?enro, kiu naski?is en la 1960-aj jaroj . ?i estas rekta ido de la ?tonroko , sed male al tiu ?i, metalroko provas liberi?i de siaj blusaj influoj. De 1967 ?is 1974 , oni a?dis la komencojn de metalroko, sed ekde la mezo de la 1970-aj jaroj , tiu ?efa muzika ?enro diseri?is en kvantojn da sub?enroj kiel industria metalroko , mortmetalo , damna metalroko, rapida metalroko, simfonia metalroko , nova metalroko, dra?a metalroko , nigra metalroko , progresiva metalroko , ktp...

Specoj de roko [ redakti | redakti fonton ]

Alternativa ( Red Hot Chili Peppers ) - Arta roko ( King Crimson ) - Biker metal - Blusroko ( The White Stripes ) - Emoo ( Embrace ) - Damna metalroko ( Black Sabbath ) - Dra?a metalroko - Folko ( Bob Dylan ) - Folklorpunko ( Against Me! ) - Gara?o ( The Strokes ) - Glamo ( Slade ) - Gotika muziko ( The Cure ) - Grun?o ( Nirvana ) - Industrio ( Einsturzende Neubauten ) - ?azroko ( Miles Davis ) - Kontreroko ( The Eagles ) - Kristana roko - Matematika roko ( Slint ) - Metalroko ( Iron Maiden ) - Malaltfidelo ( Beck ) - Mortmetalo ( Death ) - Ne ondo ( Sonic Youth ) - Nigra metalroko ( Bathory ) - Nua metalroko ( KoRn ) - Novondo ( Depeche Mode ) - Popmuziko ( Michael Jackson ) - Postpunko - Postroko ( Talk Talk ) - Potenca metalroko ( Dragonforce ) - Potenca popmuziko ( Weezer ) - Progresiva roko ( Genesis ) - Progresiva metalroko ( Dream Theater ) - Psikedela roko ( Pink Floyd ) - Punko ( The Sex Pistols ) - Punkroko ( The Offspring ) - Rapida metalroko ( Metallica ) - Rokabilo ( Eddie Cochran ) - Dra?a metalroko ( Slayer ) - Sendependa roko - Simfonia metalroko ( Nightwish ) - ?tonroko ( AC/DC ) - Sudroko ( ZZ Top ) - Surfmuziko ( Dick Dale )

Grupoj kaj unuopulaj artistoj [ redakti | redakti fonton ]

The Rolling Stones en 1963.
AC/DC dum koncerto kun kantisto Bon Scott.

Esperantaj rokgrupoj [ redakti | redakti fonton ]

Martin Wiese, ?efkantisto kaj gitaristo de Persone en Arkones 2009

Vidu anka? [ redakti | redakti fonton ]

Festivaloj [ redakti | redakti fonton ]

Du hipioj dum la Woodstock-festivalo .


Bildaro [ redakti | redakti fonton ]

Referencoj [ redakti | redakti fonton ]

  1. ↑ 1,0 1,1 W. E. Studwell and D. F. Lonergan, The Classic Rock and Roll Reader: Rock Music from its Beginnings to the mid-1970s (Abingdon: Routledge, 1999), ISBN 0-7890-0151-9
  2. ↑ Turner, Luke. How "The Baby Boomers Stole Music With Myths Of A Golden Age" . The Quietus.com . 3a de oktobro, 2013. Konsultita 21-1-14
  3. ↑ J.M. Curtis, Rock Eras: Interpretations of Music and Society, 1954?1984 (Madison, WI: Popular Press, 1987), ( ISBN 0-87972-369-6 ) , pp. 68?73.
  4. ↑ 4,0 4,1 Campbell, Michael. (2007) Rock and Roll: An Introduction , 2?a eldono , Belmont, CA: Thomson Schirmer, p. [htt://books.google.com/books?id=RK?JmVbv4OIC&=PA80 80?81] . ISBN 978-0-534-64295-2 .
  5. ↑ R.C. Brewer, "Bass Guitar", en Shepherd, 2003, p. 56.
  6. ↑ R. Mattingly, "Drum Set", en Shepherd, 2003, p. 361.
  7. ↑ P. Theberge, Any Sound you can Imagine: Making Music/Consuming Technology (Middletown, CT, Wesleyan University Press, 1997), ( ISBN 0-8195-6309-9 ) , pp. 69?70.
  8. ↑ D. Laing, "Quartet", en Shepherd, 2003, p. 56.
  9. ↑ Campbell & Brody 2007 , p.  117
  10. ↑ J. Covach, "From craft to art: formal structure in the music of the Beatles", en K. Womack kaj Todd F. Davis, eld, Reading the Beatles: Cultural Studies, Literary Criticism, and the Fab Four (New York: SUNY Press, 2006), ( ISBN 0-7914-6715-5 ) , p. 40.
  11. ↑ T. Gracyk, Rhythm and Noise: an Aesthetics of Rock , (London: I.B. Tauris, 1996), ( ISBN 1-86064-090-7 ) , p. xi.
  12. ↑ P. Wicke, Rock Music: Culture, Aesthetics and Sociology (Cambridge: Cambridge University Press , 1990), ( ISBN 0-521-39914-9 ) , p. x.
  13. ↑ C. Ammer, The Facts on File Dictionary of Music (New York: Infobase, 4a eld., 2004), ISBN 0-8160-5266-2 , pp. 251?52.
  14. ↑ Farber, Barry A.. (2007) Rock 'n' roll Wisdom: What Psychologically Astute Lyrics Teach About Life and Love . Westport, CT: Praeger, p. xxvi?xxviii . ISBN 978-0-275-99164-7 .
  15. ↑ Christgau, Robert. (2000) Rock & Roll Is Here to Stay: An Anthology . W.W. Norton & Company, p. 564?65, 567 . ISBN 0-393-04700-8 .
  16. ↑ McDonald, Chris. (2009) Rush, Rock Music and the Middle Class: Dreaming in Middletown . Bloomington, IN: Indiana University Press, p. 108?09 . ISBN 978-0-253-35408-2 .
  17. ↑ S. Waksman, Instruments of Desire: the Electric Guitar and the Shaping of Musical Experience (Cambridge, MA: Harvard University Press , 2001), ( ISBN 0-674-00547-3 ) , p. 176.
  18. ↑ Frith, Simon. (2007) Taking Popular Music Seriously: Selected Essays . Aldershot, England: Ashgate Publishing, p. 43?44 . ISBN 978-0-7546-2679-4 .
  19. ↑ Christgau, Robert, " Tuning Out, Tuning In, Turning On ", 11a de Junio 1972.
  20. ↑ 20,0 20,1 20,2 T. Warner, Pop Music: Technology and Creativity: Trevor Horn and the Digital Revolution (Aldershot: Ashgate, 2003), ( ISBN 0-7546-3132-X ) , pp. 3?4.
  21. ↑ R. Beebe, D. Fulbrook kaj B. Saunders, "Introduction" en R. Beebe, D. Fulbrook, B. Saunders, eld, Rock Over the Edge: Transformations in Popular Music Culture (Durham, NC: Duke University Press, 2002), ( ISBN 0-8223-2900-X ) , p. 7.
  22. ↑ Christgau, Robert. (1990) “Introduction: Canons and Listening Lists”, Christgau's Record Guide: The '80s . Pantheon Books. ISBN 0-679-73015-X .
  23. ↑ R. Unterberger, "Birth of Rock & Roll", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1303?04.
  24. ↑ T. E. Scheurer, American Popular Music: The Age of Rock (Madison, WI: Popular Press, 1989), ( ISBN 0-87972-468-4 ) , p. 170.
  25. ↑ The First Rock and Roll Song  ( angle ). Alirita 2022-11-11.
  26. ↑ Will the creator of modern music please stand up? Alexis Petridis The Guardian 16a de Aprilo 2004
  27. ↑ Robert Palmer, "Church of the Sonic Guitar", pp. 13?38 en Anthony DeCurtis, Present Tense , Duke University Press, 1992, p. 19. ( ISBN 0-8223-1265-4 )
  28. ↑ Bill Dahl, "Jimmy Preston" , Allmusic , http://www.allmusic.com/artist/p115739 , retrieved 27a de Aprilo 2012  
  29. ↑ 29,0 29,1 Campbell, Michael. (2008) Popular Music in America: The Beat Goes On , 3?a eldono , Boston, MA: Cengage Learning, p. 157?58 . ISBN 978-0-495-50530-3 .
  30. ↑ Gilliland 1969 , show 55, track 2.
  31. ↑ P. Browne, The Guide to United States Popular Culture (Madison, WI: Popular Press, 2001), ( ISBN 0-87972-821-3 ) , p. 358.
  32. ↑ N. McCormick (24a de Junio 2004), "The day Elvis changed the world" , The Telegraph , https://www.telegraph.co.uk/culture/music/rockandjazzmusic/3619493/The-day-Elvis-changed-the-world.html  
  33. ↑ R. S. Denisoff, W. L. Schurk, Tarnished Gold: the Record Industry Revisited (New Brunswick, NJ: Transaction, 3a eld., 1986), ( ISBN 0-88738-618-0 ) , p. 13.
  34. ↑ "Rockabilly", Allmusic   .
  35. ↑ . The problem with how the music streaming industry handles data (3a de Januaro 2020). Alirita 14a de Februaro 2020.
  36. ↑ 36,0 36,1 R. Shuker, Popular Music: the Key Concepts (Abingdon: Routledge, 2a eld., 2005), ( ISBN 0-415-34770-X ) , p. 35.
  37. ↑ Gilliland 1969 , show 5, track 3.
  38. ↑ Gilliland 1969 , show 13.
  39. ↑ R. Unterberger, "Doo Wop", en Bogdanov et.al., 2002, pp. 1306?07.
  40. ↑ J. M. Curtis, Rock Eras: Interpretations of Music and Society, 1954?1984 (Madison, WI: Popular Press, 1987), ( ISBN 0-87972-369-6 ) , p. 73.
  41. ↑ . Get It Low: The Dirty Guitar of Junior Barnard  (en-US). Alirita 2022-11-11.
  42. ↑ Collis, John. (2002) Chuck Berry: The Biography . Aurum, p. 38 . ISBN 978-1-85410-873-9 .
  43. ↑ Hicks, Michael. (2000) Sixties Rock: Garage, Psychedelic, and Other Satisfactions . University of Illinois Press, p. 17 . ISBN 0-252-06915-3 .
  44. ↑ Schwartz, Roberta F.. (2007) How Britain Got the Blues: The Transmission and Reception of American Blues Style in the United Kingdom . Aldershot, England: Ashgate Publishing, p. 22 . ISBN 978-0-7546-5580-0 .
  45. ↑ J. Roberts, The Beatles (Mineappolis, MN: Lerner Publications, 2001), ( ISBN 0-8225-4998-0 ) , p. 13.
  46. ↑ Campbell 2008 , p. 99
  47. ↑ 47,0 47,1 S. Frith, "Pop music" en S. Frith, W. Stray kaj J. Street, eld, The Cambridge Companion to Pop and Rock (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), ( ISBN 0-521-55660-0 ) , pp. 93?108.
  48. ↑ 48,0 48,1 "Early Pop/Rock", Allmusic   .
  49. ↑ R. Shuker, Understanding Popular Music (Abingdon: Routledge, 2a eld., 2001), ( ISBN 0-415-23509-X ) , pp. 8?10.
  50. ↑ R. Shuker, Popular Music: the Key Concepts (Abingdon: Routledge, 2a eld., 2005), ( ISBN 0-415-34770-X ) , p. 207.
  51. ↑ L. Starr kaj C. Waterman, American Popular Music (Oxford: Oxford University Press , 2a eld, 2007), ( ISBN 0-19-530053-X ) , arkivita el la originalo en la 17a de Februaro 2011.
  52. ↑ Borack, John M.. (2007) Shake Some Action: The Ultimate Power Pop Guide . Not Lame Recording Company, p. 18 . ISBN 978-0-9797714-0-8 .
  53. ↑ Gilliland 1969 , shows 20?21.
  54. ↑ B. Bradby, "Do-talk, don't-talk: the division of the subject in girl-group music" en S. Frith kaj A. Goodwin, eld, On Record: Rock, Pop, and the Written Word (Abingdon: Routledge, 1990), ( ISBN 0-415-05306-4 ) , p. 341.
  55. ↑ 55,0 55,1 55,2 K. Keightley, "Reconsidering rock" en S. Frith, W. Straw kaj J. Street, eld, The Cambridge Companion to Pop and Rock (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), ( ISBN 0-521-55660-0 ) , p. 116.
  56. ↑ D. Hatch kaj S. Millward, From Blues to Rock: an Analytical History of Pop Music (Manchester: Manchester University Press, 1987), ( ISBN 0-7190-1489-1 ) , p. 78.
  57. ↑ A.J. Millard, The Electric Guitar: a History of an American Icon (Baltimore, MD: JHU Press , 2004), ( ISBN 0-8018-7862-4 ) , p. 150.
  58. ↑ 58,0 58,1 B. Eder, "British Blues", en V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eld, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3a eld., 2003), ( ISBN 0-87930-736-6 ) , p. 700.
  59. ↑ Gilliland 1969 , show 55, track 3; shows 15?17.
  60. ↑ R. Unterberger, "Soul", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1323?25.
  61. ↑ R. Unterberger, "Merseybeat", en Bogdanov et.al., 2002 , pp. 1319?20.
  62. ↑ R. Stakes, "Those boys: the rise of Mersey beat", en S. Wade, eld., Gladsongs and Gatherings: Poetry and its Social Context in Liverpool Since the 1960s (Liverpool: Liverpool University Press, 2001), ( ISBN 0-85323-727-1 ) , pp. 157?66.
  63. ↑ I. Chambers, Urban Rhythms: Pop Music and Popular Culture (Basingstoke: Macmillan, 1985), ( ISBN 0-333-34011-6 ) , p. 75.
  64. ↑ J.R. Covach kaj G. MacDonald Boone, Understanding Rock: Essays in Musical Analysis (Oxford: Oxford University Press, 1997), ( ISBN 0-19-510005-0 ) , p. 60.
  65. ↑ 65,0 65,1 R. Unterberger, "British Invasion", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1316?17.
  66. ↑ R. Unterberger, "British R&B", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1315?16.
  67. ↑ Gilliland 1969 , show 28.
  68. ↑ 68,0 68,1 I.A. Robbins, "British Invasion" , Encyclopædia Britannica , http://www.britannica.com/EBchecked/topic/80244/British-Invasion  
  69. ↑ H. Bill, The Book Of Beatle Lists (Poole, Dorset: Javelin, 1985), ( ISBN 0-7137-1521-9 ) , p. 66.
  70. ↑ 70,0 70,1 Gilliland 1969 , show 29.
  71. ↑ Gilliland 1969 , show 30.
  72. ↑ Gilliland 1969 , show 48.
  73. ↑ T. Leopold (5a de Februaro 2004), When the Beatles hit America CNN 10a de Februaro, 2004 , http://www.cnn.com/2004/SHOWBIZ/Music/02/05/beatles.40  
  74. ↑ "British Invasion", Allmusic   .
  75. ↑ "Britpop", Allmusic, arkivita el la originalo la 12an de Februaro 2011.
  76. ↑ K. Keightley, "Reconsidering rock" en, S. Frith, W. Straw kaj J. Street, eld, The Cambridge Companion to Pop and Rock (Cambridge: Cambridge University Press, 2001), ( ISBN 0-521-55660-0 ) , p. 117.
  77. ↑ F.W. Hoffmann, "British Invasion" en F.W. Hoffmann kaj H. Ferstler, eld, Encyclopedia of Recorded Sound, Volume 1 (New York: CRC Press, 2a eld., 2004), ( ISBN 0-415-93835-X ) , p. 132.
  78. ↑ Simonelli, David. (2013) Working Class Heroes: Rock Music and British Society in the 1960s and 1970s . Lanham, MD: Lexington Books, p. 96?97 . ISBN 978-0-7391-7051-9 .
  79. ↑ H.S. Macpherson, Britain and the Americas: Culture, Politics, and History (Oxford: ABC-CLIO, 2005), ( ISBN 1-85109-431-8 ) , p. 626.
  80. ↑ V. Coelho, The Cambridge Companion to the Guitar (Cambridge: Cambridge University Press, 2003), ( ISBN 0-521-00040-8 ) , p. 104.
  81. ↑ 81,0 81,1 81,2 81,3 81,4 81,5 81,6 R. Uterberger, "Blues Rock", en V. Bogdanov, C. Woodstra, S.T. Erlewine, eld, All Music Guide to the Blues: The Definitive Guide to the Blues (Milwaukee, WI: Backbeat Books, 3a eld., 2003), ( ISBN 0-87930-736-6 ) , pp. 701?02.
  82. ↑ T. Rawlings, A. Neill, C. Charlesworth kaj C. White, Then, Now and Rare British Beat 1960?1969 (London: Omnibus Press, 2002), ( ISBN 0-7119-9094-8 ) , p. 130.
  83. ↑ P. Prown, H.P. Newquist kaj J.F. Eiche, Legends of Rock Guitar: the Essential Reference of Rock's Greatest Guitarists (Milwaukee, WI: Hal Leonard Corporation, 1997), ( ISBN 0-7935-4042-9 ) , p. 25.
  84. ↑ R. Unterberger, "Southern Rock", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1332?33.
  85. ↑ 85,0 85,1 85,2 "Blues-rock", Allmusic   .
  86. ↑ P. Prown, H.P. Newquist kaj J.F. Eiche, Legends of Rock Guitar: the Essential Reference of Rock's Greatest Guitarists (Milwaukee, WI: Hal Leonard Corporation, 1997), ( ISBN 0-7935-4042-9 ) , p. 113.
  87. ↑ 87,0 87,1 Mitchell, Gillian. (2007) The North American Folk Music Revival: Nation and Identity in the United States and Canada, 1945?1980 . Aldershot, England: Ashgate Publishing, p. 95 . ISBN 978-0-7546-5756-9 .
  88. ↑ Mitchell 2007 , p. 72
  89. ↑ J.E. Perone, Music of the Counterculture Era American History Through Music (Westwood, CT: Greenwood, 2004), ( ISBN 0-313-32689-4 ) , p. 37.
  90. ↑ 90,0 90,1 90,2 90,3 90,4 90,5 R. Unterberger, "Folk Rock", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1308?09.
  91. ↑ Perone, James E.. (2009) Mods, Rockers, and the Music of the British Invasion . Westport, CT: Praeger Publishers, p. 128 . ISBN 978-0-275-99860-8 .
  92. ↑ R. Unterberger, "The Beatles: I'm a Loser", Allmusic   .
  93. ↑ . 2018 (31a de Decembro 2018). Alirita 3a de Junio 2021.
  94. ↑ M. Brocken, The British Folk Revival 1944?2002 (Ashgate, Aldershot, 2003), ( ISBN 0-7546-3282-2 ) , p. 97.
  95. ↑ 95,0 95,1 95,2 95,3 R. Unterberger, "Psychedelic Rock", en Bogdanov et al., 2002, pp. 1322?23.
  96. ↑ Gilliland 1969 , shows 41?42.
  97. ↑ J.E. Perone, Music of the Counterculture Era American History Through Music (Westwood, CT: Greenwood, 2004), ( ISBN 0-313-32689-4 ) , p. 24.
  98. ↑ 98,0 98,1 98,2 98,3 98,4 98,5 98,6 R. Unterberger, "Progressive Rock", en Bogdanov et al., 2002 , pp. 1330?31.
  99. ↑ J.S. Harrington, Sonic Cool: the Life & Death of Rock 'n' Roll (Milwaukee, WI: Hal Leonard Corporation, 2003), ( ISBN 0-634-02861-8 ) , p. 191.
  100. ↑ E. Macan, Rocking the Classics: English Progressive Rock and the Counterculture (Oxford: Oxford University Press, 1997), ( ISBN 0-19-509887-0 ) , pp. 34?35.
  101. ↑ E. Macan, Rocking the Classics: English Progressive Rock and the Counterculture (Oxford: Oxford University Press, 1997), ( ISBN 0-19-509887-0 ) , p. 64.
  102. ↑ E. Macan, Rocking the Classics: English Progressive Rock and the Counterculture (Oxford: Oxford University Press, 1997), ( ISBN 0-19-509887-0 ) , p. 129.
  103. ↑ R. Reising, Speak to Me: The Legacy of Pink Floyd's The Dark Side of the Moon (Aldershot: Ashgate, 2005), ( ISBN 0-7546-4019-1 ) .
  104. ↑ M. Brocken, The British Folk Revival, 1944?2002 (Aldershot: Ashgate, 2003), ( ISBN 0-7546-3282-2 ) , p. 96.
  105. ↑ B. Eder, "Renaissance", Allmusic   .
  106. ↑ K. Holm-Hudson, Progressive Rock Reconsidered (London: Taylor & Francis, 2002), ( ISBN 0-8153-3715-9 ) , p. 9.
  107. ↑ N.E. Tawa, Supremely American: Popular Song in the 20th Century: Styles and Singers and What They Said About America (Lanham, MA: Scarecrow Press, 2005), ( ISBN 0-8108-5295-0 ) , pp. 249?50.
  108. ↑ P. Bussy, Kraftwerk: Man, Machine and Music (London: SAF, 3rd end., 2004), ( ISBN 0-946719-70-5 ) , pp. 15?17.
  109. ↑ K. Holm-Hudson, Progressive Rock Reconsidered (London: Taylor & Francis, 2002), ( ISBN 0-8153-3715-9 ) , p. 92.
  110. ↑ Knight, Brian L., "Rock in the Name of Progress (Part VI -"Thelonius Punk")" , The Vermont Review , http://members.tripod.com/vermontreview/essays/progressif6.htm  
  111. ↑ Thompson, Graham (2007). American Culture in the 1980s . Edinburgh, UK: Edinburgh University Press. p. 134. ISBN 978-0-7486-1910-8 .
  112. ↑ T. Udo, "Did Punk kill prog?", Classic Rock Magazine , vol. 97, Septembro 2006.
  113. ↑ Informletero de Vinilkosmo n-ro 27 . Vinilkosmo (3 2010). Alirita 2012-07-15.
  114. ↑ Neill & Kent 2009, p. 294.

Literaturo [ redakti | redakti fonton ]

En angla [ redakti | redakti fonton ]

  • Szatmary, David P. Rockin' in Time: a Social History of Rock-and-Roll . Third ed. Upper Saddle River NJ: Prentice-Hall, 1996. xvi, 320 p., ill., mostly with b&w photos. ( ISBN 0-13-440678-8 ) .

En germana [ redakti | redakti fonton ]

  • Matthias S. Fifka: Rockmusik in den 50er und 60er Jahren. Von der jugendlichen Rebellion zum Protest einer Generation. Nomos, Baden-Baden 2007, ISBN 978-3-8329-2522-2 .
  • Christian Graf, Burghard Rausch: Rockmusiklexikon Europa, Bd. 1., Fischer Tb., Frankfurt Juli 2005, ISBN 3-596-16428-1 .
  • Christian Graf, Burghard Rausch: Rockmusiklexikon Europa, Bd. 2., Fischer Tb., Frankfurt Juli 2005, ISBN 3-596-16429-X .
  • Christian Graf, Burghard Rausch: Rockmusiklexikon Amerika, Afrika, Asien, Australien, Fischer Tb, Frankfurt Oktober 2003, ISBN 3-596-15869-9 .
  • Tibor Kneif: Sachlexikon Rockmusik. Instrumente, Stile, Techniken, Industrie und Geschichte, Reinbek b. Hamburg: Rowohlt, uberarbeitete und erweiterte Ausgabe 1980, ISBN 3-499-16223-7 (Lexikon und Beispielsammlung aus Rock ’n’ Roll, Rhythm & Blues, Jazzrock, Funk Metal, Country-Rock, Folk-Rock, Bluesrock, Hard Rock, Punk, New Wave sowie ein Register).
  • Tibor Kneif: Rockmusik. Ein Handbuch zum kritischen Verstandnis. Mit einem Beitrag von Carl-Ludwig Reichert, Reinbek bei Hamburg: Rowohlt, 1982, ISBN 3-499-16279-2 (mit einem Kapitel uber die Grundlagen der Rockmusik, z. B. Elemente, Instrumente und stilistische Wurzeln sowie Materialien zu einer Theorie der Rockmusik, ihrer Soziologie, Asthetik und Geschichte).
  • Frank Laufenberg, Ingrid Laufenberg: Frank Laufenbergs Hit-Lexikon des Rock und Pop., Ullstein Tb., Oktober 2002, ISBN 3-548-36362-8 .
  • Steffen Siegel: Ein Rockstar kommt selten allein. Das fotografische Bandportrait. In: Ute Eskildsen, Christiane Kuhlmann (Hrsg.): A Star Is Born. Fotografie und Rock seit Elvis Presley, Gottingen 2010, S. 251?256, ISBN 978-3-86930-192-1 .
  • Klaus Staib: Rockmusik und die 68er-Bewegung. Eine historisch-musikwissenschaftliche Analyse. Verlag Dr. Kovac, Hamburg 2009, ISBN 978-3-8300-4588-5 .
  • Artemy Troitsky: Rock in Russland: Rock und Subkultur in der UdSSR, Hannibal-Verlag, Wien 1989, ISBN 3-85445-046-X .
  • Christa Zoller: Rockmusik als jugendliche Weltanschauung und Mythologie. Religion und Biographie. Bd. 2. Lit, Munster 2000, ISBN 978-3-8258-4517-9 .

En franca [ redakti | redakti fonton ]

  • Philippe Daufouy kaj Jean-Pierre Sarton, Pop music/rock, editions Champ Libre, 1972 ( ISBN 2-85184-202-1 )
  • Nicolas Dupuy, Le Rock pour les Nuls, editions First, 2009 ( ISBN 978-2-7540-0819-8 )
  • Fabien Hein, Le monde du rock. Ethnographie du reel, Bordeaux, IRMA/Editions Melanie Seteun, 2006
  • Alain Lambert, Musique populaire et contre culture. Deuxieme suite sur La loi du Rock de Claude Chastagner (en continuant de relire Rousseau), Musicologie.org, Montreuil 2009
  • Daniel Lesueur, L'Heritage du rock'n'roll, 2003
  • Florent Mazzoleni, L'Odyssee du Rock, 2004
  • Florent Mazzoleni, Les racines du rock, Paris, Hors collection, 2008 ( ISBN 978-2-258-07783-6 ), 160 pa?oj
  • Francis Metivier, Rock'n philo, Breal, Paris, 2011 ( ISBN 978 2 7495 3027 7 ), 406 pa?oj
  • Roger Pouivet, Philosophie du rock. Une ontologie des artefacts et des enregistrements, PUF, Paris, 2010 ( ISBN 978-2-13-057364-7 ), 261 pa?oj
  • Jean-Marie Seca, 2001, Les Musiciens underground, Paris, PUF.
  • Nick Tosches, Heros oublies du rock'n'roll, 2000
  • Jean-Paul Bourre, Sexe, sang, et Rock'n roll, Ed. Camion Blanc, 2009 ( ISBN 2-35779-022-9 )
  • Volume ! La revue des musiques populaires, Bordeaux, Editions Melanie Seteun, 2002 a aujourd'hui. Rete.
  • Jerome Alberola (2012), Les belles et les betes, Anthologie du rock au feminin, de la soul au metal Camion Blanc

En itala [ redakti | redakti fonton ]

  • R. Bertoncelli, Enciclopedia Rock anni 50; anni 60; anni 70; anni 80; anni 90; 5 vol., Arcana, Milano.
  • R. Bertoncelli, Storia leggendaria della musica Rock, Giunti, Milano. 2010
  • E. Gentile, A. Tonti, Dizionario del Pop Rock, Baldini&Castoldi, Milano. 2001
  • F. Guglielmi, C. Rizzi, Grande Enciclopedia Rock, Giunti, Firenze. 2002
  • G. Nanni, Rock progressivo inglese, Castelvecchi, Roma. 1998
  • L. Signorelli, Heavy Metal I Classici, Giunti, Firenze. 2000

Vidu anka? [ redakti | redakti fonton ]

Eksteraj ligiloj [ redakti | redakti fonton ]

Ĉi tiu artikolo plenumas laŭ redaktantoj de Esperanto-Vikipedio kriteriojn por leginda artikolo.
Leginda artikolo
Leginda artikolo
?i tiu artikolo estis je la 5-a de junio   2023 akceptita en la liston de legindaj artikoloj .
Bibliotekoj
El?utita el " https://eo.wikipedia.org/w/index.php?title=Rok-muziko&oldid=8775524 "