El Vikipedio, la libera enciklopedio
Liuto
estas pin?ata, arab-devena (origanala araba vorto
al'ud, ?????
)
kordinstrumento
kiu ofte havas
fretojn
sur la fingrotabulo kaj ronda sonskatolo. ?i havas kompleksan historion, kaj oni pensas ke ?i evoluis el antikva persa instrumento nomata
barbato
, sed ?i anka? similas la samtempa instrumento,
al-ud
. La vortoj
luteo
kaj
al-ud
devenas la
arablingva
"al'ud" kiu signifas "la ligno" ? malestimiga termino uzata de frua islamanoj pri variaj muzikistrumentoj.
[1]
?i venis al
E?ropo
dum
mezepoko
kaj atingis normigitan formon dum muzika renesanco (5 duoblaj kaj unu sola kordo(j)). Konataj majstroj estis unue en
Italio
, poste
A?strio
kaj
Hungario
(
Hans Neusidler
kaj
Valentin Bakfark
) kaj poste el
Anglio
(
John Dowland
), anka? Francio komence de kla 17-a jarcento.
La
17-a jarcento
pligrandigis liuton kaj donis al ?i plusajn kordojn. En baroka epoko, ?i havis ?is 8 kordo-parojn kun 3 basaj kordoj (
Chitarrone
) kaj ?i uzeblis por akompano de kantado en
opero
.
Ekde la mezo de la
17-a jarcento
malaperis liuto kiel praktika instrumento.
Similaj muzikiloj ekzistas anka? kiel folkloraj instrumentoj en diversaj landoj, anka? kiel klasikmuzikiloj, kiel, en ?inio la
pipa
.
