El Vikipedio, la libera enciklopedio
Kuvajtaj naftoputoj bruligitaj de irakaj trupoj repu?itaj en 1991
Politiko
de
bruligita tero
estas
milita strategio
kiu planas detrui ion ajn kiu eble estus utila al la malamiko dum ?i avancas a? retiri?as de loko. ?iuj aktiva?oj kiuj povus esti uzitaj fare de la malamiko povas esti celitaj, ekzemple nutra?fontoj, akvoprovizadoj,
transporto
, komunikiloj, industriaj resursoj, la popolaj civiluloj mem kaj e? la ejoj mem. Tio lasta estis klare malpermesita per la 1a Aldona Protokolo de 1977 de la
Konvencioj de ?enevo
.
[1]
La praktiko povas esti aran?ita fare de la militistaro en malamika teritorio, a? en sia propra hejma teritorio. ?i povas interkovri kun, sed ?i ne estas la sama kiel, puna detruo de la resursoj de la malamiko, kiu estas farita por sole strategi/politikaj kialoj prefere ol strategi/operacaj kialoj.
Elstaraj historiaj ekzemploj de
taktikoj
de bruligita tero estis la Mar?o al Maro de
William Tecumseh Sherman
en la
Usona Enlanda Milito
, la subpremado fare de
Kit Carson
de usonaj
Navahoj
, la anta?eniro de Lord Kitchener kontra? la
Buroj
, kaj la incendio de 605 ?is 732
nafto
-putoj dum la retirigo de Irakaj fortoj en la
Golfa Milito
. Menciendas anka? la strategioj de la
Rusa armeo
dum la malsukcesa Sveda invado de Rusio, la malsukcesa
Franca invado de Rusio
, la dekomenca
soveta
retiri?o estrita de
Josif Stalin
dum la
invado de Rusio
fare de la
Germana Armeo
dum la
Dua Mondmilito
,
[2]
kaj la retiri?o de la
Nazia Germanio
el la
Orienta Fronto
.
