Benedikto la 9-a
, Teofilakto la 3-a de la Grafoj de Tuskolo estis papo de la
Katolika Eklezio
ekde
1032
?is
1044
, plie duan fojon en
1045
kaj trian fojon en la jarduo
1047
?
1049
. Li famas pro la vendo de la papa digno al sia baptopatro kaj pro ?ia reakiro. Li estas la ununura homo kiu papadis pli ol unu fojon.
Benedikto la 9-a estis filo de Alberiko la 3-a de la Grafoj de Tuskolo, kaj nevo de papoj
Benedikto la 8-a
kaj
Johano la 19-a
. Alberiko la 3-a estis filo de Gregorio la 1-a de Grafoj de Tuskolo, siavice filo de
Alberiko la 2-a el Spoleto
. Lia patrino estis fratino de papo
Johano la 15-a
;
Johano la 12-a
estis onklo de lia patro Alberiko la 3-a, dum papo
Johano la 11-a
kaj papo
Johano la 13-a
estis respektive onklo kaj kuzo de lia praonklo
Johano la 12-a
; papo
Ser?o la 3-a
, patro de la papo
Johano la 11-a
, estis lia praonklo; papo
Benedikto la 7-a
jam havis kiel onklon sian praavon Alberikon la 2-an kaj estis, do, duagrada kuzo de la patro de Alberiko la 3-a kaj de liaj onkloj
Benedikto la 8-a
kaj
Johano la 19-
: tial
Benedikto la 7-a
estis lia triagrada kuzo; ?ar oni suspektas ke papo
Hadriano la 3-a
estis reale Agapito, frato de lia onklo
Ser?o la 3-a
, kaj ke papo
Hadriano la 1-a
estis antikva praavo de la Grafoj de Tuskolo, oni povas dedukti ke longa ?epapaj “kutimecoj” pretigis kaj alte poziciigis Teofilakton la 3-an. Krome, Johano filo de lia frato Gvido, do lia nevo, estos estonta
Benedikto la 10-a (kontra?papo)
(1058-1059).
La? iuj fontoj Benedikto la 9-a apena? dekdujara?a estis levita al papa digno: se tio estus, li anka? estus la plej juna papo de la historio. Aliaj fontoj, tamen, diras ke li eble jam dudekunujara?is kiam oni lin papigis. Malgra? ke lia naskodato ne estas konata, li restas unu el la plej junaj promociitoj al papado, kune kun papoj
Aleksandro la 1-a
,
Gregorio la 5-a
kaj liaj parencoj
Johano la 11-a
kaj
Johano la 12-a
.
Benedikto estis, rilate tion kio koncernas moralon, tute neta?ga al la rolo de pontifiko: oni rakontas ke li vivis tute dibo?eme. Kronikisto asertas ke Benedikto superis ?iujn proksimajn anta?ulojn pro dibo?emo kaj mondisipado; Sankta
Pier Damiani
ekkris okaze de lia morto: “Tiu fiulo dis?prucis en senmoraleco ekde la komenco de lia papado ?is la fino de liaj tagoj”, aldonante: “La Katedro de Petro estis okupita de infera diablo pastre kamuflita”.
[1]
. Kiel papo, nome rilate la teologiajn temojn kaj ordinarajn aktivecojn de la Eklezio, li konfesis kaj proponis la ortodoksan doktrinon kaj sin montris ekstreme lerta politikisto. Okazis ke la?longe de malmulte da tempo li estis forpelita el Romo kaj bezonis la helpon de la imperiestro (
1036
)
Konrado la 2-a
por tien reveni. La 1-an de septembro de
1044
, eble pro manko de la apogo de la ?us forpasinta sia patro Alberiko, li estis denove forpelita el Romo. La?vole de la
Krescencoj
,
itale
Crescenzi
, kaj per unuanima konsento de civitanoj de Romo, sekve de sangaj civitanaj luktoj la?longe de kvar monatoj, li estis anstata?igita (13-an de januaro ? 1045) per Johano de Krescenco-Ottaviani, konsekrita la semajnon postan kun la nomo de
Silvestro la 3-a
(foje konsiderita kontra?papo).
Koterianoj de Benedikto la 9-a eniris Romon la 9-an de majo 1045 kaj forpelis lian rivalon. La postan tagon li estis enoficigita kaj hastis kondamni sian anstata?anton kiel uzurpanton kaj kontra?papon.
Bededikto la 9-a libervole abdikis la 1-an de majo samjare, eble pro la deziro geedzi?i, vendante sian oficon al la pastro Johano de Graziani, sia baptopatro, (eble per la sumo de 650 kg da oro, la?onidire). Tia procedo estis tuj taksata
simonio
, sed Graziani estis kronita kun la nomo de papo
Gregorio la 6-a
.
Al la abdikanto Benedikto jam estis promesita la filino de Gerardo el Galeria, kio tamen eble estis nur loga?o por lin altiri al la abdiko kaj sin definitive liberigi el tiu stranga kaj malmorala papo.
Evidente Benedikto balda? senkontenti?is pri la vendo, eble pro la fakto ke al li ne estis koncedita la mano de la promesita junulino. Tial li revenis al la Urbo por eksigi Gregorion la 6-an. Benedikto reprenis Romon kaj restis sur la trono nur ?is julio
1046
pro la interveno de
Henriko la 3-a
germana imperiestro, kaj de la
Koncilio de Sutri
: Benedikto estis anka? senigita de la episkopa digneco; Gregorio la 6-a estis kura?igita abdiki (kvankam estimita de ?iuj, oni ju?is ke la simonia a?eto de la ofico igis malakceptebla lia - anka? se la?le?e elektita ? restado en la ofico). Oni elektis papo la germanan episkopon Suidgero kiu estis kronita kun la nomo
Klemento la 2-a
. Eksa Benedikto la 9-a ne konsentis kun la decido de sia eloficigo. Kiam Klemento forpasis la
9-an de oktobro
1047
(oni diris venenigita de li), Benedikto, dum diversloke oni diskutadis anka? proponante lian reenoficigon, reokupis la palacon
Laterano
(novembron
1047
, el kiu estis forigita iniciate de roma patriciaro.
Dume mortis Gregorio la 6-a kaj Silvestro la 3-a retiri?is al privata vivo; kaj la?jure komencis pape ofici Popono el
Brixen
kun la nomo de
Damaso la 2-a
.
La ekspapo Benedikto la 9-a rezignis sin defendi kontra? la akuzo pri simonio kaj oni lin ekskomunikis.
?i-punkte la sorto de Benedikto fari?as iom obskura; oni scias, el kronikoj, ke li mortis en la mona?ejo de
Grottafferata
najbare de Romo fine de 1055. Papo
Leono la 9-a
, sekvulo de
Damaso la 2-a
eble forprenis la kanonikajn cenzurojn lin pardonante ?ar eble pentinta. Trovi?as notarie aktoj registrantaj liajn donacojn al lia frato Gvido, patro de Johano kiu estos, tri jarojn poste, levita al papado kun la nomo
Benedikto la 10-a
(taksita poste kontra?papo) kaj al la mona?ejo de Sanktuloj Kosma kaj Damiano en Romo (1055). En la januaro de 1056 li estis jam forpasinta ?ar liaj tri fratoj provizis celebrigi propetajn pre?ojn por lia animo. Aliaj fontoj, male, en?ovas ke li da?rigis ser?i apogojn por reveni al la anta?a pozicio kaj ke ne ?esis minaci la romajn papojn.
Sankta
Pier Damiani
rimarkigas en sia "Liber Gomorrhianus", ke Benedikto estis
diablo pastre kamuflita
. La? Bonizono, episkopo unue de Sutri kaj fine de
Pia?enco
, diris ke li kutimis plenumi
adultojn kaj mortigojn
. Historiisto
Gregorovius
skribis ke kun
Benedikto la 9-a la papado atingis la fundon de la dekadenco morala
.
Catholic Encyclopedia
lin priskribas kiel
malfeli?o por la tuta Eklezio
. En la tria libro de siaj “Dialogoj”, papo
Viktoro la 3-a
(
1086
-
1087
), lin memorigas per bruligaj vortoj. Tamen la tiutempaj kronikoj al li atribuas decidojn kura?ajn kaj gravajn por la Eklezio, en kiuj li montris a?dacon kaj firmecon: li kunvokis du sinodojn por meti ordon en la oficoj ekleziaj, ofte atingitaj pere de simonio, en marto
1035
li ekskomunikis la superpotencan episkopon de
Milano
Ariberton, kanonizis (post nur sep jaroj el la morto) la mona?on Simeonon el
Sirakuzo
(ka?zo anoncita de Popono, estonta Damaso la 2-a); li sukcesis pacigi kontrastojn inter diocezoj, kiel inter
Aquileia
kaj Grado. Lia unua papado (12 jaroj, afero malofta en tiu epoko) li sintenis firme en epoko ekstreme perforta kaj kaosa, en kiu la araboj disver?i?is tra la Mediteraneo kaj tra e?ropaj marbordoj, la Bizancanoj ofte praktikis entrudi?ojn en la Eklezio, Frankoj kun Normanoj kaj aliaj germanaj popoloj jam celis la superregadi en la itala duoninsulo. Lia mano tenadis la bridojn firmaj por la komuna avanta?o; elstaraj personoj de la Eklezio ne ?esis postuli lian revenon al la papa ofico...
- Katolikaj enciklopedioj
- [1]
Enciclopedia_Cattolica
- [2]
Cathopedia:Voci_indispensabili
- [3]
Catholic_Encyclopedia
- Renzo Rosso, Il Trono della Bestia, 2002,
ISBN 9788838473654
(Romano kiu priskribas lian malhonestan vivon)
[4]
Commons=Benedikto la 9-a
- ↑
Peter De Rosa,
Vicari di Cristo
, Armenia, Milano, 1989