Als Frikativ oder Riibluut bezeichnet mer i dr Phonetik e Gruppi vo Konsonante wo dodurch artikuliert werre dass zwee Artikulatore (also meischtens d Zung un en bstimmts Deil vum Mund) e Engi bilde wo deno dr Artikulationsstrom (also dr Atem) duredruggt wird. So bildet zum Byspil bim Luut / f / d Unterlippe mit de Zahn e Engi wo durch de Luftstrom s Gerausch vum Frikativ /f/ erzuugt. Zamme mit de Plosive bilde d Frikativ e Untergruppi vo de Konsonante wo Obstruente gnannt wird un sich vo Luut wie de Nasale oder Approximante ( Sonorante ) dodurch unterscheide dass bi ihne d Luft am entwyche ghindert wird. Vo de Plosiv wie z. B. / p t k / unterscheidet sich d Frikativ dodruch dass bi ihne d Luft zwar ufghalte, aber trotzdam entwyche cha. Bi Plosiv hygage sin d Artikulatore ganz gschlosse un d Luft wird ufgschtaut; s Grausch wo mer hort entstoot wenn d Luft wommer ufgschtaut het uf ei Mool entwycht.

Frikativ im Alemannische [ andere | Qualltaxt bearbeite ]

Im Alemannische gits nuun verschidni Frikativ, wo als Fortis-Lenis Paar ufdratte, also durch ihri Langi unterschide werre. Wobi / h / strang gsehe en stimmloser Vokal un kei Frikativ isch. Am Wortaafang dratte Frikativ im Alemannische allerdings numme als Lenis, also churz, uf.

[ c ] tritt numme imene Deil vum Niideralemannische als Allophon vo / x / uf un d velare Frikativ sin i viilene Dialakt frei ustuuschbar mit de uvulare. [ ?? ] isch usserdam ei moglichi Ussproch vum " Zapfli-r ".

Lueg au [ andere | Qualltaxt bearbeite ]

• Internationales Phonetisches Alphabet