Christoffel II
(
29 September
1276
?
2 Augustus
1332
) was van 1320 tot 1326 koning van
Denemarke
en weer van 1329 tot met sy dood. Hy was die seun van
Erik V
. Sy naam word verbind met nasionale rampspoed, want sy bewind het geeindig met die feitlike ontbinding van die Deense staat.
As die broer van koning
Erik VI
was Christoffel ’n moontlike troonopvolger. As jong man met die titel Hertog van
Estland
het hy sy broer se beleid ondersteun. Later het hy egter by die opposisie aangesluit en met Erik se dood in 1319 in ballingskap gaan woon.
Die adel wou ’n swak koninklike mag he en in 1320 is Christoffel as koning aanvaar. In ruil het hy ’n kontraktuele handves onderteken, die eerste keer dat so iets as ’n kroningsooreenkoms gebruik is.
Hy het ’n "bankrot erflating" gekry waarin hele streke van die koninkryk aan Duitse en Deense magnate verpand was. Die voorwaardes van die handves was baie streng en het hom beperk om belasting te hef en betaling vir die grond te eis wat verpand is. Hy kon geen besluite neem sonder die toestemming van die adel en die biskoppe nie. Ondanks die ondertekening van die handves het Christoffel regeer asof dit nie bestaan het nie. Omdat hy nie belasting van die adel en kerke kon invorder nie, het hy die Duitse gebiede en boere swaar belas.
In die volgende paar jaar het Christoffel probeer om sy broer Erik se beleid van oorlogvoering teen die hertogdomme, graafskappe en stede van Noord-
Duitsland
te volg. Dit het gelei tot groter verbande en belasting, en gou het hy vasgesit met die adel en kerke. In ’n rebellie in 1326 is sy bewind omvergewerp deur ’n alliansie tussen Deense magnate en grawe Gerhard III van Holstein en Johan van Kiel.
Hy is gedwing om te abdikeer en te vlug terwyl ’n minder belangrike hertog, Waldemar van Suid-
Jutland
, koning gemaak is met graaf Gerhard as regent. Hulle het Waldemar gedwing om afstand te doen van Suid-Jutland en ’n Deense koning het nooit weer oor die gebied regeer nie. Knud Porse het Halland aan homself toegeeien vir die hulp wat hy aan grawe Gerhard en Johan verleen het. Die gestry oor wie watter deel van Denemarke moet kry, het gelei tot die verbrokkeling van die alliansie wat Christoffel gedwing het om te abdikeer.
[1]
Christoffel het tot in 1329 in ballingskap gewoon, maar ’n tweede kans gekry danksy ’n groeiende chaos in Denemarke en tweespalt tussen Gerhard en sy neef graaf Johan van Plon, Christoffel se halfbroer. Christoffel is herkies tot koning, maar die keer was hy van die begin af ’n marionet. Die grootste deel van die land was verpand en hy het geen werklike mag gehad nie. Graaf Gerhard het Jutland as sy persoonlike eiendom ingepalm en graaf Johan het dieselfde gedoen met Funen en Seeland.
In 1331, in ’n konflik tussen grawe Gerhard en Johan, het Christoffel hom by laasgenoemde geskaar, maar hul magte is verslaan en Christoffel het daarna geen se in die regering gehad nie. Hy is later in hegtenis geneem en is die volgende jaar as ’n geruineerde man dood.
Sy dood was die einde van Denemarke as ’n amptelike koninkryk, en vir die volgende agt jaar was dit weens verskeie verbande onder Duitse militere bewind.
Baie historici beskou Christoffel as ’n swak en onbetroubare monarg wat "Denemarke aan die Duitsers verpand het", maar hy het in baie opsigte net die beleid van sy voorgangers voortgesit. Hy is ook deur die adel en die kerk aan bande gele.
Christoffel het in 1300 met
Euphemia van Pommere
getrou en hulle het die volgende kinders gehad:
- Margrete (1305?1340); getroud met
Lodewyk V, Hertog van Beiere
- Erik (1307?1331)
- Otto, Hertog van Estland (omstreeks 1310 ? omstreeks 1347)
- Agnes (jonk dood in 1312)
- Heilwig (geb. omstreeks 1315)
- Waldemar
(1320?1375)
- Hierdie artikel is merendeels vertaal vanaf die Engelse Wikipedia-artikel
en:Christopher II of Denmark
- ↑
Danmarks Historie II www.perbenny.dk