Edith Piaf
|
---|
|
Agtergrondinligting
|
---|
Geboortenaam
| Edith Giovanna Gassion
|
---|
Ook bekend as
| La Mome Piaf
|
---|
Gebore
| 19 Desember 1915
Belleville,
Parys
(Franse Derde Republiek)
|
---|
Sterf
| 10 Oktober 1963
Plascassier,
Alpes-Maritimes
(
Frankryk
)
|
---|
Genres
| Kabaret, moderne chanson
|
---|
Beroep(e)
| Sangeres, liedjieskryfster, aktrise
|
---|
Instrumente
| Stem
|
---|
Jare aktief
| 1935 ? 1963
|
---|
Edith Piaf
(*
19 Desember
1915
as
Edith Giovanna Gassion
, †
10 Oktober
1963
) was 'n
Franse
sangeres en kultuurikoon van
Algeriese
en
Italiaanse
afkoms
[1]
[2]
[3]
wat as een van Frankryk se gewildste sangers bekend staan.
[4]
Piaf het haar lewe in haar sang uitgebeeld, en haar spesialiteit was die ballade. Van haar bekende snitte is "La vie en rose" (1946), "Hymne a l'amour" (1949), "Milord" (1959), "Non, je ne regrette rien" (1960), "l'Accordeoniste" (1941), "Padam...Padam", en "La Foule".
Ondanks verskeie
biografiee
is min oor Piaf se lewe bekend.
[5]
Sy is as Edith Giovanna Gassion gebore
[6]
in Belleville,
Parys
. Volgens legende is sy op ’n sypaadjie gebore, maar haar geboortesertifikaat dui aan sy is op 19 Desember 1915 in die Hopital Tenon in Parys gebore.
[7]
Haar bynaam, Piaf, wat "
mossie
" beteken, het sy 20 jaar later gekry.
Haar pa, Louis Alphonse Gassion (1881-1944), was ’n straatakrobaat van
Normandie
. Haar ma, Annetta Giovanna Maillard (1895-1945), was van
Italie
; sy was van
Franse
herkoms aan haar pa se kant en Italiaanse en
Marokkaanse
herkoms aan haar ma se kant.
Piaf se ma, ’n kafeesangeres, het haar met haar geboorte verlaat en sy het ’n kort rukkie by haar ouma aan moederskant, Emma (Aicha), gebly. Toe haar pa in 1916 by die Franse leer aansluit om in die
Eerste Wereldoorlog
te gaan veg, het hy Piaf by sy ma, wat ’n
bordeel
in Normandie bestuur het, afgelaai. Daar het
prostitute
na haar gekyk.
[4]
In 1929, op 14-jarige ouderdom, het Piaf by haar pa aangesluit in sy akrobatiese straatvertonings oor die hele Frankryk. Sy het toe die eerste keer in die openbaar gesing.
[8]
Op 15 het sy Simone "Momone" Berteaut, wat haar halfsuster kon gewees het, ontmoet en die het Piaf se metgesel vir die grootste deel van haar lewe geword. Saam het hulle in die straat gesing en geld verdien. Hulle kon met die geld hul eie plek bekostig.
[4]
In 1932 het sy Louis Dupont ontmoet en op hom verlief geraak. Na ’n kort tyd het hy by haar en Momone ingetrek. Hy het vir haar ander werke probeer kry, maar sy was nie daarvoor te vinde nie totdat sy swanger geraak en vir ’n kort rukkie kranse in ’n fabriek gemaak het.
[9]
In Februarie 1933 het die 17-jarige Piaf die lewe aan haar dogter, Marcelle, geskenk. Nes vir haar ma, was dit vir haar moeilik om vir die kind te sorg, want sy het min moedersinstink, kennis van ouerskap en huishoudelike vaardighede gehad. Sy het gou na die strate teruggekeer tot die somer van 1933, toe sy in
Juan-les-Pins
, Rue Pigalle, begin sing het.
[9]
Na ’n rusie oor haar gedrag is Piaf en Dupont (Marcelle se pa) uitmekaar. Sy, Momone en Marcelle het in ’n hotel gewoon en Piaf het Marcelle alleen in die kamer gelos wanneer sy gaan sing het. Dupont het Marcelle eindelik kom haal en sy is op tweejarige ouderdom aan
meningitis
dood. Daar word beweer Piaf het met ’n man geslaap om vir die begrafnis te betaal.
[9]
[10]
In 1935 is Piaf in die Pigalle-gebied van Parys ontdek
[4]
deur die nagkluneienaar Louis Leplee.
[6]
Sy klub, Le Gerny's, was naby die
Champs-Elysees
[11]
en is besoek deur mense uit die hoer en laer stand. Hy het haar oorreed om te sing al was sy vreeslik senuagtig. Dit, saam met haar lengte van net 142 cm (’n outydse 4 voet 8 duim),
[7]
[12]
het hom geinspireer om haar die bynaam te gee wat sy vir die res van haar lewe as verhoognaam sou hou:
La Mome Piaf
[6]
(Paryse slang vir "Die Klein Mossie").
[4]
Leplee het haar die basiese dinge van verhoogoptrede geleer en haar aangese om ’n swart rok te dra; dit sou haar handelsmerk word.
[4]
Leplee het ’n groot openbare veldtog geloods vir Piaf se openingsaand, met baie bekendes wat dit sou bywoon.
[4]
Haar optrede het gelei tot twee plate wat in dieselfde jaar opgeneem is.
[12]
In 1940 het Piaf in
Jean Cocteau
se suksesvolle vertoning
Le Bel Indifferent
opgetree.
[4]
Sy het die liriek van baie van haar liedjies geskryf. In die lente van 1944 het sy saam met
Yves Montand
in die
Moulin Rouge
opgetree en ’n liefdesverhouding met hom begin.
[7]
[13]
In 1947 het sy die liriek van die liedjie "Mais qu’est-ce que j’ai ?" ("Wat kan ek doen?") vir Montand geskryf (musiek deur Henri Betti). Binne ’n jaar het hy een van die beroemdste sangers in Frankryk geword. Sy het die verhouding beeindig toe hy amper net so beroemd soos sy word.
[4]
In die tyd was sy hoog in aanvraag in Parys
[6]
as Frankryk se gewildste vermaakkunstenaar.
[12]
Na die
Tweede Wereldoorlog
het sy internasionaal beroemd geword
[6]
en in
Europa
, die
VSA
en
Suid-Amerika
getoer. Sy het in die vroee 1950's gehelp om
Charles Aznavour
se loopbaan te laat vlam vat deur hom saam met haar op toer te neem en van sy liedjies op te neem.
[4]
Piaf se bekendste liedjie, "La Vie en rose",
[4]
is in 1945 geskryf en het in 1998 ’n Grammy Hall of Fame-prys gewen. Bruno Coquatrix se bekende Paris Olympia-musieksaal is waar Piaf tussen Januarie 1955 en Oktober 1962 ewigdurende roem behaal het.
[7]
In April 1963 het sy haar laaste liedjie, "L'Homme de Berlin", opgeneem.
- ↑
Piaf: the triumphant return of La Mome
, The Independent, Donderdag 8 Februarie 2007
- ↑
On the trail of Edith Piaf
, Otago Daily Times, Dinsdag 16 September 2008
- ↑
Jacques Verriere,
Genese de la nation francaise?
, Flammarion, 2000, p.119
- ↑
4,00
4,01
4,02
4,03
4,04
4,05
4,06
4,07
4,08
4,09
4,10
"Edith Piaf: Biography"
(in Engels). Yahoo! Music. Geargiveer vanaf
die oorspronklike
op 11 Mei 2008
. Besoek op
19 Julie
2007
.
- ↑
Morris, Wesley (15 Junie 2007).
"A complex portrait of a spellbinding singer"
.
The Boston Globe
(in Engels).
Geargiveer
vanaf die oorspronklike op 4 Maart 2016
. Besoek op
3 September
2009
.
- ↑
6,0
6,1
6,2
6,3
6,4
Rainer, Peter (8 Junie 2007).
"
'La Vie en rose': Edith Piaf's encore"
.
The Christian Science Monitor
(in Engels). Boston.
Geargiveer
vanaf die oorspronklike op 10 Mei 2020
. Besoek op
3 September
2009
.
- ↑
7,0
7,1
7,2
7,3
"Biography: Edith Piaf"
. Radio France Internationale Musique. Geargiveer vanaf
die oorspronklike
op 27 Februarie 2003
. Besoek op
3 September
2009
.
- ↑
Willsher, Kim (12 April 2015).
"France celebrates singer Edith Piaf with exhibition for centenary of her birth"
.
The Guardian
(in Engels).
ISSN
0261-3077
.
Geargiveer
vanaf die oorspronklike op 2 Maart 2020
. Besoek op
15 Augustus
2017
.
- ↑
9,0
9,1
9,2
"Piaf's Paris"
(in Engels).
Geargiveer
vanaf die oorspronklike op 19 Mei 2019
. Besoek op
9 Junie
2013
.
- ↑
Allen, Brooke (28 Maart 2011).
"
"No Regrets": Discovering Edith Piaf's epically messy love life"
.
Salon
(in Engels).
Geargiveer
vanaf die oorspronklike op 19 Maart 2020
. Besoek op
2 Augustus
2014
.
- ↑
Ray, Joe (11 Oktober 2003).
"Edith Piaf and Jacques Brel live again in Paris: The two legendary singers are making a comeback in cafes and theatres in the City of Light"
.
The Vancouver Sun
(in Engels). Kanada. p. F3. Geargiveer vanaf
die oorspronklike
op 11 Desember 2012
. Besoek op
18 Julie
2007
.
- ↑
12,0
12,1
12,2
Fine, Marshall (4 Junie 2007).
"The soul of the Sparrow"
.
Daily News
(in Engels). New York. Geargiveer vanaf
die oorspronklike
op 26 Maart 2009
. Besoek op
19 Julie
2007
.
- ↑
Mayer, Andre (8 Junie 2007).
"Songbird"
(in Engels). CBC. Geargiveer vanaf
die oorspronklike
op 12 Maart 2017
. Besoek op
19 Julie
2007
.